Pages

Saturday 31 December 2011

ఇలాగైతే ఎలా చెప్మా......!!??


"అబ్బా... ఏంటో ఈరోజు ఒంట్లో నలతగా ఉంది. ఏమీ తోచటం లేదు, ఏ పనీ చేయబుద్ధి కావటం లేదు. మరీ ఇంత నీరసంగా ఉందేంటి" అనుకుంటూ బెడ్‌మీద లేచి వెళ్ళబోతుండగా ఫోన్......

"ఈ టైంలో ఎవరబ్బా..... ఆలోచిస్తూనే ఫోన్ చూస్తే గౌతమి కాలింగ్"

"హలో.. గౌతమీ బాగున్నావా..... ఏం ఈ టైంలో ఫోన్ చేశావు?" అడిగా.

"అక్కా నే బాగున్నా. ఇదిగో నీ కూతురు మాట్లాడుతుందట" అంటూనే ఫోన్ ఇచ్చేసింది

"హలో... హనీ బాగున్నావా రా"

"వూ...వూ ద్దమ్మా ఏణున్నావ్. నేనూ చ్చా" (పెద్దమ్మా.. ఏడున్నావు. నేనూ నీ దగ్గరికి వస్తా) అని ఏడుస్తూనే మాట్లాడుతోంది

"ఏడవద్దురా తల్లీ... ఎందుకేడుస్తున్నావ్, అమ్మ ఏదీ?" అంటే

"అమ్మ ఏకో పోయింది. పిన్ని ఎత్తోంది. పిన్ని ద్దు. నువ్ రా. నేనొచ్చా.....ఊ... ఊ.... రా ద్దమ్మా" (అమ్మడికో ఎక్కడికో పోయింది పిన్ని ఎత్తుకుని ఉంది. పిన్ని వద్దు. నువ్వు రా, నీ దగ్గరికి నీనొస్తా.. రా పెద్దమ్మా అని దాని భాషలో పిలుస్తోంది)

"సరే. నేనొస్తాలే. నువ్వు ఏడవద్దు తల్లీ. మా బుజ్జి కదూ?" సముదాయించేందుకు ట్రై చేస్తున్నా

"ఇప్పే రా. నీనూ ఏడున్నా. నేనూచ్చా" ఏడుపు ఆపకుండా మాట్లాడుతూనే ఉంది (ఇప్పుడే రా. నువ్వు ఏడున్నావు, నేనే వస్తా)

"ఇప్పుడు రాలేన్రా. మళ్లొస్తాలే. నువ్వు ఏడవకుండా ఉంటేనే వస్తా"

"ఇప్పే రా" ఏడుపు ఏ మాత్రం ఆపకుండా ద్దమ్మా ద్దమ్మా అంటూనే ఉందది.

దాని ఏడుపు వింటుంటే నాకు ఇటువైపు కంట్లో నీళ్లు కారిపోతున్నాయి. చాలా బాధగా ఉంది. ఇప్పడు దగ్గరుంటే వచ్చి నన్ను హత్తుకుపోయుండేది. నేనేమో తనకు దగ్గర్లో లేను.

పక్కనే ఉండే ఇంట్లోంచి పెద్దమ్మ వచ్చి నన్ను ఎందుకు ఎత్తుకుపోవటం లేదు అనేది మా హనీ ఆలోచన.

నేనసలు ఆ వూర్లో ఉంటే కదా.. మా వూరికి 8 గంటల దూరంలో ఉండే ఊర్లో ఉన్న నేను ఉన్నఫళంగా హనీ దగ్గరికి ఎలా వెళ్లగలను. అదీ నా బాధ.

ఈ విషయం దానికి అర్థం కావటం లేదు. రెండేళ్లు దాటి 3 నెలల వయసున్న తనకి నేను వాళ్ల ఇంటిపక్కనే ఉన్న ఇంట్లోనే ఉన్నప్పటికీ వచ్చి ఎత్తుకోవటం లేదని బాధ. వాళ్ల అమ్మ లేకపోతే నా దగ్గరికి వచ్చి నాతోనే ఉండే ఆ పిల్లకి ఇప్పుడు నేను కావాలి. వాళ్ల అమ్మలాగే, నేను కూడా తనని వదిలేసి ఎక్కడికో వెళ్లిపోయానని బెంగ. అందుకే ద్దమ్మా ద్దమ్మా అని వెక్కిళ్లు పెట్టి మరీ ఏడుస్తోంది.

ఎంత ఊరడించినా అది ఊరుకోవట్లేదు. పైగా వెక్కిళ్లు. చాలా భయమేసింది నాకు. వెంటనే ఫోన్ పిన్నికి ఇవ్వు అంటే ఫోన్ కూడా ఇవ్వదు. ఏం చేయాలో తెలీక దాని ఏడుపు వింటూ నేనూ ఈవైపు ఏడుస్తూ అలాగే ఉన్నా. ఈలోగా గౌతమి ఫోన్ ఎలాగోలా లాక్కుంది.

"అక్కా వాళ్లమ్మ ఏదో పనిమీద బయటికి వెళ్తూ నా దగ్గర వదిలేసి వెళ్లింది. దానికి నా దగ్గర ఉండటం ఇష్టం లేదేమో. వెంటనే పెద్దమ్మ కావాలి అంది. లేదురా అంటే విన్లేదు. ఇంటికెళ్లి వెతికింది. నువ్వు కనిపించలేదు. గట్టిగా ఏడుస్తూ ద్దమ్మా ద్దమ్మా అంటోంది. గేటు గట్టిగా పట్టుకుని ఏడుస్తూనే ఉంది. ఏం చేయాలో తెలీక నీకు ఫోన్ చేశాను. నీ గొంతు వింటే అయినా ఊరుకుంటుందని. నీ గొంతు విని అదింకా ఏడుస్తోంది. నేను ఎలాగోలా సముదాయిస్తాలే నువ్వు బాధపడకు" అంది.

సరే ఎలాగోలా ముందు దాని ఏడుపు ఆపు. వింటుంటే చాలా బాధగా ఉంది అని ఫోన్ పెట్టేశా.

ఫోన్ పెట్టేశానేగానీ హనీ గురించే దిగులు. ఇందాకే ఒంట్లో బాగలేని నేను.. ఇప్పుడు నా మనసు కూడా పేషెంట్ అయ్యింది.

మా బాబాయ్ కూతురు మంజు. దాని కూతురే హనీ. మొన్నటిదాకా... సంవత్సరంలో ఏ మూడు నాలుగు సార్లో మావూరికి వెళ్తుండే నన్ను హనీ అంతగా గుర్తుపట్టేది కాదు. నా దగ్గరికి సరిగా వచ్చేది కాదు కూడా. అలాంటిది ఈ మధ్య మావూర్లో ఓ నెల రోజులు ఉండేసరికి అది నాకు చాలా దగ్గరైంది. రోజూ తనతోనే నాకు కాలక్షేపం. నా దగ్గరికి వస్తే వాళ్ల అమ్మను సైతం మర్చిపోయేది.

మా హనీ పిల్ల అందరు పిల్లల్లాంటిది కాదు. కాస్త వెరైటీ. ఈ కాలం పిల్లలు అమ్మ తినిపిస్తే కూడా తినకుండా చాలా మారాం చేస్తుంటారు. కానీ ఈ పిల్ల మాత్రం చాలా బుద్ధిగా ఆకలేసిందంటే చాలు... అప్పుడు ఎవరు తనకు అందుబాట్లో ఉంటారో వాళ్లను "బూ పెట్టు" అని అడిగిమరీ పెట్టంచుకుని తింటుంది. అది కూడా ఎవరైనా తినిపిస్తే ఇష్టం ఉండదు, తనే చక్కగా కలుపుకుని చిన్న చిన్న ముద్దలు చేసుకుని ఎంత చక్కగా తింటుందో. అది కూడా సరిపోయినంతే. కడుపునిండిందంటే చాలు ఆ తరువాత ఒక్క ముద్ద కూడా ముట్టదు. అది కూడా ఒక్క మెతుకు కూడా కింద పడకుండా తింటుంది. ఇది నిజ్జంగా నిజం. చూసి ఎంత ఆశ్చర్యపోయానో.. అంతకంటే ఎక్కువగా మురిసిపోయాను.

ఒకరోజు నేను అన్నం తింటుంటే వచ్చింది. బువ్వ తింటావా అంటే ఊ అంది. అప్పుడు నేను వేడన్నంలో టొమోటో ఊరగాయ వేసుకుని తింటున్నా. అది తనకి కలిపి పెట్టేసరికి చాలా నచ్చేసింది. ఇక అప్పట్నించి బువ్వ కావాలి అని అడిగిందంటే పక్కన ఊరగాయ ఉండాల్సిందే. ఒకవేళ పెట్టకపోతే ద్దమ్మా ఊగాయ ట్టు (పెద్దమ్మా ఊరగాయ పెట్టు) అని అడిగిమరీ పెట్టించుకుని తింటుంది మా బుజ్జి పిల్ల.

అంతేకాదు పాస్ వచ్చినా సరే.. ద్దమ్మా పాస్... డ్రాయి తీ.. అంటూ నా దగ్గరికి వచ్చి డ్రాయిర్ తీయించుకుని బాత్రూంలోకి వెళ్తుంది. ఈ వయసులో ఇంత శుభ్రత ఎలా అలవాటైందోగానీ దానికి. నాకు మాత్రం తను ఏం చేసినా అబ్బురమే. 


 
ఓరోజు ఎగురుకుంటూ నా దగ్గరికి వచ్చింది. కొత్త బట్టలు వేసుకుని మరీ మెరిసిపోతోంది. నాకేదో చెప్పాలని ప్రయత్నిస్తోంది. నిజం చెప్పొద్దూ నాకు అర్థం కాలేదు. "త్త ద్దలు.. జ్జెలు" అని అంటోంది. ఏంటి నాన్నా అని నేను అడుగుతుంటే వాళ్లమ్మ నవ్వుతూ.. కొత్త గుడ్డలు వేసుకున్నాననీ.. తన బ్లౌజ్‌కు గజ్జెలు కూడా ఉన్నాయని అంటోంది అక్కా అని చెప్పింది. ఓహో అలాగా.. భలేగుందిరా తల్లీ ఏదీ చూద్దాం రా అంటే.. దగ్గరికి రాదు. వాళ్లమ్మ ఎక్కడ తనను వదిలేసి ఊరికెళ్లిపోతుందో అనే భయంతో రావట్లేదని తరువాత అర్థమైంది నాకు.

నా దగ్గరుండేటప్పుడు ఎన్నెన్ని పనులు చేసేదో. నేను పాత్రలు తోముతుంటే తను కూడా చిన్న గ్లాస్ పట్టుకుని తోమేందుకు రెడీ అయిపోయేది. బట్టలు ఉతుకుతున్నా అంతే. చెత్త ఊడుస్తున్నా చీపురు తనకు ఇవ్వమని వచ్చేది. నువ్వు పట్టుకోలేవు అన్నా వినదు. కావాల్సిందే మొండికేసేది. చేసేదేంలేక తనకోసం ఓ చిన్న చీపురు రెడీ చేసి ఇచ్చాను. వంట చేస్తున్నప్పుడు కూడా అంతే ఉల్లిపాయలు చేత పట్టుకుని "నూనీ ఆ... సలేనా" (నేనూ చేస్తాను సరేనా) అంటూ నా గడ్డం పట్టుకుని అడిగేది. ఆ.. కానీ తల్లీ అనేదాన్ని నవ్వుతూ... ఆ ఉల్లిపాయ పొట్టుతీసేందుకు అది పడే అవస్థ చూసి ఎంత నవ్వుకునేదాన్నో.

ఓసారి నా చున్నీ తీసుకొచ్చి చీ కట్టు అని అడిగింది. ఏంటీ చీరా.. ఎందుకురా అంటే.. ట్టు ద్దమ్మా..... అంది. సరేనని చున్నీని సగానికి మడిచి కుచ్చిళ్లుపోసి చిన్నగా పైటలాగా వేస్తే ఆ పైట అటూ ఇటూ వేస్తూ ఎంత నవ్విందో. ఏంట్రా ఎందుకు నవ్వుతున్నావ్ అంటే హ హ హ అంటూ వీధిలోకి పరిగెత్తింది. అలాగే ఓసారి వాళ్లమ్మను పెద్ద జడ వేసి మల్లెపూలు చుట్టమని అడిగిందట. ఎవరు చెప్పారో ఏంటో.. దానికి అలా చేయటం సంతోషం అంతే. చిన్న పిల్ల కదా.. ఏం చేసినా ఎంత బాగుండేదో. నిజంగానే వాళ్లమ్మ సవరంతో పెద్ద జడ వేసి పువ్వుల్ని చుట్టింది. అయితే కాసేపే ఉంచి తీసేసింది. పాపం హనీ బరువు మోయలేకపోయింది.

ఇకపోతే ఒక్క సెకండ్ కూడా అది కుదురుగా ఉండేది కాదు. ఎప్పుడూ ఏవేవో ఆటలు. కుక్కపిల్లలు, పిల్లులతో, బొమ్మలతో ఎన్ని ఆటలు ఆడుకునేదో. ఒక్కోసారి ఏమీ తోచకపోతే నా జుట్టుపై ప్రయోగాలు చేసేది. తల దువ్వేందుకు ట్రై చేయడం, జడ వేయడం.. అలా జడ వేస్తూ ఎన్ని కబుర్లు చెప్పేదో. చేతిలో ఆకేసి, పప్పేసి అంటూ.. చక్కిలిగింతలు పెట్టేది. నేను నవ్వకముందే తనే నవ్వేసేది. అది చూసి నేను ఎంత నవ్వేదాన్నో. తనకు కూడా చక్కిలిగిలి పెడితే ఎంతగా నవ్వేదో. ఎంత ముద్దుగా నవ్వుతుందో తను. నిజంగా స్వర్గమంటే ఇదేనేమో అనిపించేది నాకు.

అలా ముద్దులన్నీ మాటకట్టినట్టుండే తన నవ్వుల్నే చూశాను ఇప్పటిదాకా. అలాంటిది దాని ఏడుపు వింటుంటే భరించలేని బాధ. ఓ గంటసేపాగి మళ్లీ ఫోన్ చేశా. మళ్లీ అదే పరిస్థితి. ఏడుపు ఏ మాత్రం మానలేదు. పెద్దమ్మ ఇంట్లోనే ఉండి తన దగ్గరకు రాలేదని దాని బాధ. వాళ్ల అమ్మ వచ్చాక కూడా అలాగే ఏడుస్తోందట. వాళ్ల అమ్మను కూడా మా ఇంటికి తీసుకెళ్లి మళ్లీ చూసిందట. నేను లేను. అది ఏడుస్తూనే బాగా బెంగ పెట్టుకునేసిందని వాళ్ల అమ్మ మళ్లీ నాకు ఫోన్. నువ్ లా... ఏడున్నా ద్దమ్మా అంటోంది. సాధ్యంకాక ఫోన్ పెట్టేశా.

వాళ్లమ్మ ఏం సర్దిచెప్పిందోగానీ.. మరుసటి రోజుకు సర్దుకుంది. ఇక అప్పట్నించీ అప్పుడప్పుడూ ద్దమ్మతో మాట్లాడాలని వాళ్ల అమ్మని అడిగిమరీ ఫోన్ చేసేది. "ద్దమ్మా బాగున్నావా, బూతిన్నావా, ద్దనాయనా బాగున్నాడా, నువ్వెప్పుడొస్తావ్, నాకు చాకీటులు, బిస్కత్తులు తెచ్చావా" నాన్‌స్టాప్‌గా ఆగకుండా అడిగేది. నేను ఏం అడిగినా బుద్దిగా బదులిచ్చేది. ఆ కాసేపట్లోనే నువ్ బూ తిన్నావా అని ఎన్నిసార్లు అడిగేదో.. ఎన్ని బాధలున్నా దాని గొంతువింటే, అది చెప్పే కబుర్లు వింటే మనసంతా ప్రశాంతంగా అయిపోతుంటుంది నాకు.

ఇవ్వాళ కూడా ఫోన్... "ద్దమ్మా హాపీ నూ యర్, ఐలవ్వూ" అని చెప్పింది. పక్కన వాళ్లమ్మ చెబుతుంటే అలాగే చెప్పిందది. ఎంత బుజ్జి పిల్లో. నాకైతే ఈ లోకంలో ముద్దు ముద్దుగా పిల్చే ఎన్ని పేర్లున్నాయో, అన్ని పేర్లతోనూ తనని పిలవాలని అనిపించేస్తుంటుంది ప్రతిసారీ.

పసిపిల్లలు దేవుని రూపాలని ఊరికే అన్నారా అనిపిస్తుంది. అమాయకమైన ముఖం, అంతకంటే అమాయకమైన చేష్టలు. ముద్దు ముద్దు మాటలు, స్వచ్ఛమైన నవ్వులు.. జీవితానికి ఇంతకంటే ఏం కావాలి ఎవరికైనా... ఇవన్నీ దొంగపిల్ల హనీ నాకు ఎన్నో ఇచ్చేసింది. జీవితంలో ఎప్పటికీ మర్చిపోలేని అపురూపమైన జ్ఞాపకాలు. తను నిండు నూరేళ్లు చల్లగా ఉండాలి.

మా హనీ పిల్లతో కలిసి మీ అందరినీ ఇలా పలుకరించేశానన్నమాట. ఆ పిల్ల కబుర్లు మీకు కూడా నచ్చే ఉంటాయనుకుంటున్నా. మీ అందరూ చల్లని మనస్సుతో ఆ చిన్నారిని ఆశీర్వదించేయండి మరి...



2011కు వీడ్కోలు పలుకుతూ... 2012కు స్వాగతం పలుకుతూ.. నేనూ, మా హనీ బ్లాగ్ మిత్రులందరికీ.... నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు చెప్పేస్తున్నామహో...... ఈ కొత్త సంవత్సరం అందరికీ సకల శుభాలను కలుగజేయాలనీ.. సుఖ సంతోషాలను, ఆయురారోగ్య ఐశ్వర్యాలను అందించాలని ఈ సందర్భంగా మనస్ఫూర్తిగా కోరుకుంటూ....

బోలెడన్ని నవ్వుల పువ్వులతో...
మీ
కారుణ్య, హనీ.

Wednesday 28 December 2011

నువ్వు లేని ఊరు.. నీ మాటల్లేని ఇల్లు…!!



 పొద్దుట్నుంచీ వచ్చే ప్రతి బస్సునూ
అందులో రాబోయే తన మనిషినీ
రెండు కళ్లు వెతుకుతూనే ఉన్నాయి
నిమిషాలు, గంటలు గడుస్తున్నా
రావాల్సిన మనిషి రాలేదు
రెండు కళ్ల వెతుకులాట ఆగనూ లేదు

సూర్యుడు నడినెత్తికి వచ్చినా
మనిషి రాలేదు, చూపులు ఆగలేదు
ఎట్టకేలకు…
రావాల్సిన మనిషి బస్సు దిగ్గానే..
రెండు కళ్లూ తృప్తిగా, సంతోషంగా
అటువైపు పరుగులు తీశాయి

పొద్దుట్నుంచీ ఎదురు చూస్తున్నా..
ఇప్పుడా రావటం….?
ప్రశ్నించాయి ఆ కళ్లు

అదెంటీ.. నేను ముందే చెప్పానుగా
ఈ టైంకే వస్తానని
మరెందుకలా పొద్దుట్నుంచీ చూడటం
అవతలి కళ్ల ఎదురు ప్రశ్న..?

నీకేంటి అలాగే చెబుతావ్…
మా ఆరాటం మాదీ..
నా రక్తంలో రక్తం నన్ను
చూసేందుకు వస్తుంటే
తొందరగా చూడాలని ఉండదా మరి..?

తిరిగి ఊరెళ్తుంటే…
అప్పుడే వెళ్లాలా అంటూ
అవే కళ్లు మళ్లీ వేడుకోలు
తప్పదు మరి.. మళ్లీ వస్తాగా అంటే,
భారంగా వర్షిస్తూ ఆ కళ్ల వీడ్కోలు

చాలా సంవత్సరాలు ఇలాగే…

కానీ ఈరోజు..
నా కోసం ఎదురుచూసే
ఆ రెండు కళ్ల కోసం
రోజుల తరబడీ ఎదురుచూస్తున్నా
ఆ కళ్ల జాడ కనిపించటం లేదు

ఎదురుచూపులు, వీడ్కోళ్లతోనే
అలసిపోయిన ఆ కళ్లు…
శాశ్వత విశ్రాంతి కోసం
రక్తంలో రక్తాన్ని వదిలేసి
అందరాని దూరాలకు
ఆనందంగా వెళ్లిపోయాయి

ఇప్పుడు నా కోసం
వెతుకులాడే కళ్లు
ఎదురుచూసే ఆ మనిషి
వేడుకోల్లు, వీడ్కోళ్లు
ఏవీ ఏవీ లేనే లేవు…

కనిపించకుండా పోయిన ఆ కళ్లు
ఎవ్వరికీ, ఎప్పటికీ కనిపించవు
అయినా…
కనిపించే తన ప్రతిరూపమైన నాకు
ఎప్పుడూ చూపునిస్తూనే ఉంటాయి…..!!


(నవంబర్ 7, 2009న అనారోగ్యం కారణంగా అకస్మాత్తుగా మరణించిన మా “నాన్న”గారికి కన్నీటితో…..)

{ఈ పోస్టు November 20, 2009న నా మరో బ్లాగు http://blaagu.com/kaarunya/ లో రాశాను. అయితే అక్కడ బ్లాగు నిర్వహణ బాగలేక పోయిన కారణంగా ఆ బ్లాగును అప్‌డేట్ చేయడం ఆపేశాను. చాలాసార్లు ఆ సైట్ ఓపెన్ కావడం లేదు. అందుకనే అందులోని నా పోస్టులన్నింటినీ ఈ బ్లాగులోకి ఇప్పటికే తరలించేశాను. అయితే ఈ పోస్టు మాత్రం ఈ బ్లాగులోకి మార్చేశాననుకుని మర్చిపోయా. ఈరోజు ఎందుకో వెతుకుతుంటే కనిపించింది. నా పాత బ్లాగులో ఈ పోస్టును చదివిన మిత్రులెవరైనా ఉంటే, మళ్లీ ఇక్కడ ఉంచినందుకు ఏమీ అనుకోకండి. ఇప్పటిదాకా చదవనివాళ్లు మాత్రం తప్పక చదవగలరు}

Saturday 24 December 2011

హ్యాపీ హ్యాపీ బర్త్ డే టు యూ "శైలబాల"

ఈ రోజు పుట్టిన రోజు జరుపుకుంటున్న "వెన్నెల్లో గోదావరి" రచయిత్రి... మా ముద్దుల చెల్లాయి "శైలబాల"కు బ్లాగ్ మిత్రులందరి తరపునా ప్రేమపూర్వక పుట్టినరోజు శుభాకాంక్షలు.


చెల్లెమ్మా... నువ్వు ఇలాంటి పుట్టిన రోజులు మరిన్ని జరుపుకోవాలని ఆ భగవంతుడిని ప్రార్థిస్తూ... ఇవిగో ఇవన్నీ నీ కోసమే... 
చైలూ... చైలూ... మేం కూడా నీకు విషెష్ చెప్పేస్తున్నాం... చలేనా....... :)




 

చైలూ...... నీ కోసం ఇవి కూడా చెచ్చాం..... ఎంజాయ్....... :) :)





Friday 23 December 2011

రాయలసీమ "గుత్తొంకాయ"

 
{రెండేళ్ల క్రితం నేను పనిచేస్తుండే ఆఫీసులో తెలుగు, తమిళ, కన్నడ, మలయాళీ భాషల వారి మధ్య వంటకాలకు సంబంధించి ఓ చిన్న పోటీ జరిగింది. ఈ పోటీలో భాగంగా దాదాపు 16 రకాల వంటకాలను అన్ని భాషలవారు వండారు. బాగా వండిన వంటకాలకు ప్రైజులిచ్చారు.
 
అందులో తెలుగువారి తరపున నేను వండిన ఈ వంటకం 3వ బహుమతిని గెలుచుకుంది. ఈ వంటకానికి కాంబినేషన్‌గా గోంగూర పచ్చడి, గీ వెజిటబుల్ బిర్యానీ కూడా ఆ రోజు వండాను. పాత ఫైల్స్ అన్నీ వెతుకుతుంటే ఇదుగో ఇలా నా చేతికి దొరికేసింది ఇక ఆలస్యం ఎందుకు మరి సీమ గుత్తొంకాయను రుచి చూడండి మరి...!!}

కావలసిన పదార్థాలు :
లేత వంకాయలు... 1 కేజీ
టొమోటో... పావు కేజీ
ఉల్లిపాయలు... 200 గ్రాములు
పచ్చిమిర్చి... 5
వెల్లుల్లి... 2 గడ్డలు
అల్లం... 100 గ్రాములు
వేరుశెనగ పప్పు... 100 గ్రాములు
ఎండుకొబ్బరి... అర చిప్ప
పట్ట, లవంగం... తగినంత
నువ్వుల నూనె... పావు కేజీ
కరివేపాకు... సరిపడా
కొత్తిమీర... సరిపడా
కారం... సరిపడా
ధనియాలపొడి... సరిపడా
పసుపుపొడి... సరిపడా
ఉప్పు... తగినంత
ఆవాలు, జీలకర్ర, మెంతులు... సరిపడా

తయారీ విధానం :
ముందుగా వంకాయలను ముందువైపు నుండి నాలుగు చీలికలుగా (కాయ విడిపోకుండా) కోసి ఉప్పునీటిలో వేసుకోవాలి. వేరుశెనగపప్పు, ఎండుకొబ్బరి, పట్ట, లవంగాలను ముందు మెత్తగా నూరుకుని, అందులోనే అల్లం, వెల్లుల్లి, ఉల్లిపాయల్లో సగం ఉల్లిపాయలు వేసుకుని మెత్తగా రుబ్బుకోవాలి.

రుబ్బుకున్న పదార్థానికి కారంపొడి, ధనియాలపొడి, పసుపుపొడి, ఉప్పు, ఆయిల్ వేసి బాగా కలిపి ఈ మసాలా ముద్దను కోసి ఉంచుకున్న వంకాయలలో బాగా కూరాలి. ఇలా మొత్తం కాయలకు మసాలాముద్దను పట్టించిన తరువాత పావు గంటసేపు ఊరనివ్వాలి.



 తరువాత బాణలిలో సరిపడా నూనెను వేసి ఆవాలు, జీలకర్ర, మెంతులతో పోపు పెట్టుకుని అందులోనే కరివేపాకు, కొత్తిమీర, నిలువుగా కోసుకున్న ఉల్లిపాయలు, రెండుగా కోసి ఉంచుకున్న పచ్చిమిరపకాయలను వేసి బ్రౌన్ కలర్ వచ్చేదాకా వేపుకోవాలి. తరువాత వంకాయలను వేసి బాగా మగ్గనివ్వాలి. మగ్గుతున్న క్రమంలోనే వంకాలపై ముక్కలుగా కోసుకున్న టొమోటోలను వేసి ఆవిరిపైనే ఉడకనివ్వాలి.

కొద్దిసేపటి తరువాత తగినన్ని నీళ్ళను పోసి కూరను బాగా ఉడికించాలి. గ్రేవీ బాగా దగ్గరకు వచ్చేలా, నూనె పైకి తేలేలా కూర ఉడికిన తరువాత దానికి చింతపండు రసం పోయాలి. ఆపై కూరను మెల్లిగా కలియదిప్పి కాసేపు అలాగే ఉంచి... తరువాత కొత్తిమీరతో గార్నిష్ చేసి వేడి వేడిగా వడ్డించాలి. ఇది చపాతీ, ఫ్రైడ్ రైస్, వేడి వేడి అన్నం, వెజిటబుల్ రైస్, నేతి అన్నం లాంటి వాటికి సైడ్‌డిష్‌గా వాడుకోవచ్చు.

(అన్నట్టు ఇదివరకు నేను మీ అందరికీ చెప్పినట్లుగా ఈ వంటకం కూడా శైలూకే ప్రేమతో అంకితం.......)


ఆరోజు నేను వండిన గోంగూర పచ్చడి, గీ వెజిటబుల్ రైస్ సిత్రాలివిగో.....



Tuesday 20 December 2011

మా బహుమతికో బహుమతి...!!

 
 
 కొంతమంది పరిచయమే ఓ బహుమతి
ఆ బహుమతి దక్కడమే ఓ వరం
దాన్ని నిలబెట్టుకోవడమే ఓ తపం
అలా చేస్తేనే అవుతుంది బ్రతుకు ధన్యం

కొన్ని పరిచయాలెప్పుడూ
కొంతదూరమే మనతో వస్తాయి
మరికొన్ని పరిచయాలు
నమ్మకం నిలుచున్నంతదాకా
మరికొన్ని జీవితం కడదాకా

మనతో కడదాకా నడిచొచ్చే
వాళ్లనెప్పుడూ నమ్మవచ్చు
వాళ్ల ప్రేమలో నిజాయితీని
వాళ్ల ఆదరణలో ఆర్ధ్రతను
వాళ్ల అభిమానంలోని అనురక్తిని
వాళ్ల ఓదార్పులో నిస్వార్థాన్ని
అన్నింటినీ ఆస్వాదించొచ్చు
 
కష్టాల్లో వెన్నుచూపకుండా
మీకు మేం తోడున్నాం అంటూ
మన గెలుపును తమ గెలుపుగా
ఓటమిని తమ ఓటమిగా
సంతోషాన్ని తమ సంతోషంగా
మన మనసుకు, మమతకు
అద్దంలో ప్రతిబింబంలా నిలిచే
వాళ్లను చూసి గర్వపడొచ్చు

{అలా మా "వాడు" అని గర్వంగా చెప్పుకునేలా.. భగవంతుడు ఇచ్చిన ఓ గొప్ప బహుమతిగా మాకు దక్కిన మా "చిన్నా" పుట్టిన రోజు (డిసెంబర్ 21) సందర్భంగా మీ అందరి దీవెనలూ, ఆశీస్సులు అందించాలని కోరుకుంటూ....}
- మీ కారుణ్య

Monday 19 December 2011

మా 'ఇంట్లో' ఓ 'కాంచన'........!!


ఎందుకో ఈరోజు అస్సలు నిద్ర పట్టడం లేదు. ఏవేవో ఆలోచనలు, జ్ఞాపకాలు.. అటూ, ఇటూ పొర్లుతూ, నిద్రపోయేందుకు ట్రై చేస్తున్నా..

ఈలోగా... "పిన్నీ..." నిద్ర పట్టడం లేదు.. ఎవైనా కబుర్లు చెప్పమ్మా..." అంటూ మావాడు వచ్చి లేపాడు.

"ఏం కబుర్లు ఉన్నాయి నాన్నా... నేనయితే ఏవేవో ఆలోచిస్తున్నా, నిద్ర పట్టడం లేదు. నువ్వేం ఆలోచిస్తున్నావు, నీకెందుకు నిద్ర పట్టడం లేదు.." అని అడిగా

"నేనేమీ ఆలోచించటం లేదు. ఎందుకో మరి నిద్రయితే రావటం లేదు పిన్నీ"

అది సరే అమ్మా... ఏదైనా పాట పాడు అన్నాడు

"పాటా, ఇప్పుడా.. టైం ఎంతయిందో చూశావా.. అంటూ గోడ గడియారంవైపు చూపించా.." అప్పుడు టైం సరిగ్గా 12 గంటలవుతోంది.

"ఏం పాట పాడాలంటే టైం చూసుకోవాలా ఏంటి.. పాడమ్మా"

"12 గంటలప్పుడు దయ్యాలు తిరుగుతుంటాయని అంటుంటారు అంతే కదా...?! నాకేమీ భయం లేదులే.. నువ్వు పాడాల్సిందే పిన్నీ" అన్నాడు మొండిగా

చుట్టూ చీకటి, ఇంటిపక్కన కిటికీకి దగ్గర్లో రావిచెట్టు, దానిపైన రకరకాల పక్షులు చిన్నగా శబ్దం చేస్తున్నాయి. గబ్బిలాలు వేలాడుతూ అదో రకమైన సౌండ్ చేస్తున్నాయి. నిజంగా దయ్యాల సినిమాలో సీన్ లాగా ఉంది పరిస్థితి. ఆ టైంలో మావాడు పాట పాడమనడం. నాకైతే ఎంత వణుకు పుట్టిందో...

"పాటా, లేదూ ఏమీ లేదు పోయి పడుకో నాన్నా" అన్నా

"నువ్వు పాడాల్సిందే.. లేకపోతే కాంచనను పిలుస్తా"

అస్సలే కొన్ని రోజులుగా కాంచన సినిమా ఎఫెక్ట్ తో ఉన్నా. కాంచన సినిమా చూసినప్పటినుంచి ఎందుకో ఇంతకుముందెప్పుడూ లేనంత భయంతో వణికిపోతున్నానంటే నమ్మండి. సరిగ్గా కారణం తెలీదుగానీ.. ఇది నిజం.

అది పసిగట్టిన మావాడు.. మాటిమాటికీ కాంచనలాగా ముఖంపెట్టి, గొంతుమార్చి భయపెట్టడం.. నేను భయపడుతుంటే ఎంచక్కా నవ్వుతూ కూర్చుంటున్నాడు.

చివరికి తను చెప్పింది వినకపోతే కాంచనను పిలుస్తా అనేంతగా తయారైంది పరిస్థితి. ఇదుగో ఇప్పుడూ అలానే బెదిరిస్తున్నాడు.

నేను ఏదో పాట పాడబోయా...

"అమ్మా.. ఇప్పుడుగానీ నువ్వు నిను వీడని నీడను నేనే"
అని పాడుండాలి. నిజంగా బెదిరిపోయుంటానేమో...... అన్నాడు. నిజంగా అలా అనుకోగానే భలే నవ్వొచ్చేసింది. పడిపడీ నవ్వాం ఇద్దరం... మేం ఇంతలా నవ్వుతుంటే, కంప్యూటర్ మోనిటర్‌లోకి తదేకంగా చూస్తూ, ఏదో చదువుతున్న మా ఆయనను చూసి ఇంకాస్త నవ్వాం. అయినా ఆయన లోకం ఆయనది....

"అరే నిన్ను భయపెట్టే ఛాన్స్ మిస్సయిపోయింది కదా చిన్నా" అంటూ మళ్లీ నవ్వా.

అలా, అలా కబుర్లు.... మరణం.. మరణం తరువాత జీవితం... పైకి టాపిక్ మారింది

"అది సరేగానీ... పిన్నీ చనిపోయిన తరువాత జీవితం ఉంటుందా...?"

"ఏమో..? నాకు తెలీదు...?"

"ఉంటుంది. స్వర్గం, నరకం కాకుండా ఇంకోటి కూడా ఉంటుంది. అదే మరణం తరువాతి జీవితం..." చెప్పుకుంటూ పోతున్నాడు

"నిజమా...?"

"అవును. కోర్కెలు తీరక అర్ధాంతరంగా మరణించినవాళ్లు ఇక్కడే భూలోకంలో మనతోపాటే తిరుగుతుంటారట. వాళ్లు అనుకున్నది జరగ్గానే, వెంటనే ఈ లోకం విడిచి వెళ్తారట" అంటున్న చిన్నాతో..

"అవును నిన్న రాత్రి నేను సినిమా చూస్తూ, నిన్ను పిలిచాను చూడు. సేమ్ ఇదే టాపిక్ తెలుసా..?"

"అవునా...? వెరీగుడ్ పిన్నీ... ఇప్పుడు నేను నీకు విషయాన్ని బాగా అర్థం చేయించవచ్చు
సో.. పిన్నీ... ఇప్పుడు నేను చెప్పొచ్చేదేమిటంటే.."

"అలా స్వర్గానికీ, లేదా నరకానికీ వెళ్లని వాళ్లంతా మనతోపాటు ఇక్కడే ఉంటుంటారన్నమాట..!"

"నిజ్జంగా.. నిజమా... అయితే..?!" నోరెళ్లబెట్టి అడుగుతున్నా..

నాలో ఆశ్చర్యంతో కూడిన భయాన్ని పసిగట్టిన మావాడు "అవును... ఇప్పుడు మనం ఇలా మాట్లాడుకుంటుంటే.. మన ప్రక్కనే కూర్చుని వింటుండవచ్చు. నిద్రపోతుంటే పక్కనే పడుకోవచ్చు. తింటున్నప్పుడు అవికూడా మనకు కంపెనీ ఇస్తుండవచ్చు. నవ్వినప్పుడు, ఏడ్చినప్పుడు.. ఇలా ప్రతి పనిలోనూ అవి కూడా ఉండి ఉండవచ్చు...." చెప్పుకుంటూ పోతున్నాడు

నిజం చెప్పొద్దూ... నాలో సన్నగా వణుకు ప్రారంభమైంది

దాన్ని కప్పిపుచ్చుకుంటూ "అయినా రాత్రిపూట ఇలాంటి విషయాలా చెప్పేది. ఇంకెలా నిద్రొస్తుంది" అన్నా కోపంగా

"నిజం ఎప్పుడు చెప్పినా ఒకటే పిన్నీ... నువ్వు ఇలా భయం దాచుకుంటూ, కోపం నటిస్తుంటే పక్కనే ఉండే దయ్యాలు చూస్తూ, నవ్వుకుంటూ ఉంటాయి. వాటిముందు నువ్వు చులకన అయిపోవద్దు... ధైర్యంగా ఉండాలి. సరేనా...?!" అంటూ అప్పటిదాకా అణచిపెట్టుకున్న నవ్వును ఇక ఆపుకోలేక పడి పడీ నవ్వాడు.


"నువ్వలా భయపడుతుంటే..
ఇంకొన్ని నిజాలు చెప్పాలనిపిస్తోంది పిన్నీ..."

నేనూ నవ్వేందుకు ట్రై చేస్తూ... "ఇంతకంటే ఇంకా నిజాలున్నాయా..?! వూ.. కానివ్వు..."

"ముఖ్యంగా.. పగలంతా మనకు కేటాయించిన దెయ్యాలు.. మన ఇంటిని రాత్రిపూట వాడుకుంటాయి. అలా అవి వాడుకుంటున్నప్పుడు మనం మధ్యలో ఎంటరయితే భలే చిరాకుపడతాయి తెలుసా...?!"


"ఏంటీ... మన ఇంటిని వాడుకుంటాయా...?"

 

"అవును.. ఇందులో వెరీ వెరీ స్పెషల్ ఏంటంటే... నువ్వు రాత్రిపూట నిద్ర మత్తులో బాత్రూంకు (నిద్ర మధ్యలో బాత్రూంకి వెళుతూ చాలాసార్లు కాళ్లకి ఏదో ఒకటి తగులుకుని పడటం బాగా అలవాటు. అది చూసి చాలాసార్లు ఇంట్లోవాళ్లు నన్ను వెక్కిరిస్తుంటారు. దాన్ని మావాడు ఇలా గుర్తుచేసి ఆటపట్టిస్తున్నాడన్నమాట :) ) వెళుతుంటావు కదా... అప్పటికే అవి పాపం క్యూలో ఉంటాయి. అది తెలీనీ నువ్వు వాటన్నింటికంటే ముందుకెళతావు. అది చూసిన ఆ దెయ్యాలు నీపై కక్ష కడతాయిలే ఉండు..." నవ్వుతూ చెబుతున్నాడు

"అవునా...?! ఇది మరీ దారుణం.. మన ఇంటి బాత్రూం వాడుకునేందుకు అవి పోటీపడతాయా..?"

"అవును... మన జనాభాలాగే, వాటి జనాభా కూడా ఎక్కువే కదా.. అలాంటప్పుడు ప్రతి ఇంట్లోనూ అవి ఉన్నా, మనలాగా ఇద్దరు ముగ్గురు ఉండరు. చాలామందే ఉంటారు. అలాంటప్పుడు ఇంత చిన్న ఇల్లు సరిపోదు కాబట్టి, అవి వంతులవారీగా పనులు చేసుకుంటుంటాయేమో.......?!"


అదంతా నిజంగా జరుగుతున్నట్టు చెప్పుకుపోతున్నాడు మావాడు.

నాకైతే నిజమో, అబద్ధమో తెలీని పరిస్థితి...

అది నిజమే.. కళ్లముందు జరుగుతుందన్నంతగా వర్ణించి, వర్ణించి చెబుతూ, నవ్వుతూ.. నన్ను పరిశీలిస్తున్నాడు

ఆశ్చర్యమూ, నిజమేనేమోనన్న ఖంగారూ, అదో రకంగా ముఖంపెట్టి నవ్వాలో, కోపగించుకోవాలో తెలీని స్థితిలో ఉన్న నన్ను భయపెట్టడం తేలికేనని అర్థమైంది వాడికి. అయితే పాపం భయపడుతోంది. మరీ ఎక్కువగా భయపెడితే ఎక్కడ జ్వరం వస్తుందేమో అనుకున్నాడో ఏంటో.. ఆ రోజుకి అలా వదిలేశాడన్నమాట.

"సో... ఈ దయ్యాల జీవితం గురించి మరోసారి వివరంగా చర్చించుకుందాం పిన్నీ... ఇప్పుడు నాకు భలే నిద్రొస్తోంది.. నేను వెళ్లి పడుకోకపోతే, నా బెడ్‌ను అవి ఆక్రమించేస్తాయి.
వెళ్తాను... బాబాయ్ ఇక చదివింది చాలు, వచ్చి పడుకోండి" అన్నాడు నవ్వుతూనే....

నేను తనవైపు గుర్రుగా చూస్తుంటే... "పిచ్చి పిన్నీ..... నేనేదో నిన్ను ఆటపట్టించాలని చెబితే నువ్వు నిజమే అనుకుని నమ్మేస్తున్నావా ఏంటి...? ఏం భయపడకు.. అస్సలు దెయ్యాలు లేవు.. ఒకవేళ నాకు కనిపిస్తే అప్పుడు చెబుతాలే...! హాయిగా నిద్రపో..." అన్నాడు.


"ఏంటి దయ్యాలు నీకు కనిపిస్తేనా....?!
"

"అయ్యో... జోక్ చేశానమ్మా... నాకు కనిపించటం ఏంటి.. అసలు అవుంటే కదా...?!"


 "అదీ.. అలారా దారికి... ఇంకోసారి ఎప్పుడైనా నిద్ర రాలేదు.. ఏవైనా మాట్లాడు అని నా దగ్గరికి రా చెబుతా నీ సంగతి...?" అంటూ బెదిరించా

"అమ్మా... తల్లీ... వదిలేయ్... లేకపోతే......"

"లేకపోతే....?" రెట్టించాను

"ఆ.. ఏం లేదు.. గుడ్ నైట్ పిన్నీ, బాబాయ్..." అంటూ నవ్వుతూ వెళ్లిపోయాడు.

లేకపోతే... అని ఆగిపోయిన చిన్నా... దెయ్యాల్ని పిలుస్తా అనబోయి... మళ్లీ భయపెట్టడం ఎందుకని ఆగిపోయాడని నాకు తెలుసు.

తను చెప్పింది నిజం కాదని తెలిసినా...... మనసులో ఏదో మూల ఒక డౌట్... అలా ఆలోచిస్తూనే నిద్రపోయా...

మరుసటి రోజు అందరూ పనులకు వెళ్లిపోయిన తరువాత.. అసలు పగలు టైంలోనే నాకు ఆ దయ్యాలు నా పక్కనే ఉన్నాయేమో అనిపించేది. బాత్రూంకి వెళితే, నా ముందు క్యూ ఏమైనా ఉందా అని పరిశీలనగా చూస్తూ వెళ్లడం... వంట గిన్నెల్లో వండినది ఏమైనా ఖాళీ అయ్యిందేమో చూడటం...... కుర్చీల్లో ఎవరైనా కూర్చుని ఉన్నట్టు కనిపిస్తుందేమోనని చూడటం... గ్లాసులో నీళ్లు వంపినవి అలానే ఉన్నాయా, కొంచె ఖాళీ అయ్యాయేమోనని పరిశీలించటం....
లాంటివి నాకు తెలీకుండానే జరిగిపోయాయి.

నిజం చెప్పొద్దూ....... ఇప్పుడు కూడా నేను ఇదంతా రాస్తుంటే అవి నా పక్కన కూర్చుని చదువుతున్నాయేమో అనిపిస్తోంది...


"ఇన్నాళ్లూ కాంచన ఎఫెక్ట్.. ఇప్పుడేమో ఇంట్లో దెయ్యాల ఎఫెక్ట్..." ఏంటో మరీ ఇంతలా ఇన్వాల్వ్ అయిపోతే ఎలా చెప్పు తల్లీ..... అంటూ నా మనసు కూడా నన్ను చూసి నవ్వుకుంటోంది మా అబ్బాయిలా....
LOL