Pages

Friday 31 December 2010

సరికొత్త అధ్యాయానికి స్వాగతం.. సుస్వాగతం...!!


జీవితం అనే పుస్తకంలో
రోజులనే పేజీలకు...
సంవత్సరాలనే అధ్యాయాలకు
స్వాగతం... సుస్వాగతం...!

కొత్తదనం.. తాజాదనం
కలలు.. కల్పనలు
తగవులు... రాజీలు
అలకలు... అగచాట్లు
ఊహలు.. వాస్తవాలు
అనుభవాలు.. అనుభూతులు
ప్రేమ.. నమ్మకం

ఇవే కొత్త సంవత్సరానికి
సరికొత్త నాందీ....!!

****************************

ఎట్టకేలకు మరో కొత్త పుస్తకాన్ని తెరవబోతున్నాం
ఈ పుస్తకంలో పేజీలన్నీ కొత్తగా, ఖాళీగా ఉన్నాయి
కానీ... అవన్నీ మన కోసం, మనం రాసుకునే మాటల కోసమే...!

 ఆ పుస్తకానికి "అవకాశం" అని పేరు
అందులో మొదటి అధ్యాయం "కొత్త సంవత్సరం"

ఈ కొత్త సంవత్సరం
మంచి భవిష్యత్తును, ప్రేమ, ఆప్యాయతలను
మనశ్శాంతిని.. సంవత్సరమంతా సంతోషాన్ని
ఇవ్వాలని మనసారా కోరుకుంటూ....
మిత్రులందరికీ నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు...!!

Monday 27 December 2010

జ్ఞాపకాల అలజడిలో....!!

"ఏమీ కాదులే అనిపిస్తున్నా... మనసులో ఏదో ఒక మూలన భయం. ఆరేళ్లయింది కదా... మళ్ళీ ఇప్పుడెందుకు అలా జరుగుతుందిలే..." లాంటి అంతూ, పొంతూ లేని ఆలోచనలతో మొన్న రాత్రి కలతలోనే నిద్రపోయా. పొద్దున్నే మెలకువ వచ్చేసరికి అంతా ప్రశాంతంగా, రోజులాగే ఉంది. హమ్మయ్య...! ఏమీ జరగలేదు అన్న నిశ్చింతతో రోజువారీ పనుల్లో మునిగిపోయాను.

శనివారంనాడు ప్రజలంతా క్రిస్మస్ పండుగను సంతోషంగా జరుపుకున్నారు కానీ ఏదో మూల కాస్తంత భయంతోనే ఉన్నారు. అయితే... ఓ ఆరేళ్ల క్రితం క్రిస్మస్ పండుగను సంబరంగా జరుపుకున్న వీరికి భయం ఆనవాళ్ళే లేవు. ఎందుకంటే, ఆ మరుసటి రోజున ఓ పెను ప్రళయం సంభవించి, తమ జీవితాలను అతలాకుతలం చేస్తుందన్న బెంగ వారికి లేదు కాబట్టి...!

సో.. మీకు ఇప్పుడు స్పష్టంగా అర్థమైందనే అనుకుంటాను. నేను చెప్పేది 2004లో కడలి విలయతాండవం చేసి సునామీగా విరుచుకుపడ్డ దుర్ఘటన గురించి. ఆనాటి ఘటనకు ప్రత్యక్ష సాక్షినైన నేను ఆ జ్ఞాపకాలను మీ ముందుకు తీసుకువచ్చే చిన్న ప్రయత్నం...!


ఆరోజు డిసెంబర్ 26వ తేదీ ఆదివారం. తెలతెలవారుతుండగా, బాగా నిద్రలో ఉండగానే మంచాన్ని ఎవరో కాస్త కదిలించినట్లు అనిపించినా మగతగా ఉండటంతో అలాగే నిద్రపోయాను. కానీ, మా ఆయన మాత్రం లేచి కూర్చుండిపోయారట. 7 గంటలకు నిద్రలేచి కాఫీ తాగిన తరువాత ఆయన మాంసం కొనుక్కొచ్చేందుకు బజారుకు వెళ్ళారు.

నేను ఇంట్లో పనుల్లో మునిగిపోయాను. ఇంతలో బయటినుంచి ఎవరివో అరుపులు, కేకలు... ఆదివారం కదా... జనాలు బాగా ఉత్సాహంగా ఉన్నట్లున్నార్లే అనుకుంటూ, అలాగే ఉండిపోయాను. అయితే మళ్ళీ అవే అరుపులు, కేకలు.. బయట బాల్కనీలోకి వచ్చే చూస్తే... "కడల్ పొంగుదు" (సముద్రం పొంగుతోంది) అంటూ ఉరుకులు, పరుగులతో పారిపోతున్నారు.

సముద్రం పొంగటం ఏంటబ్బా... అనుకుని చూద్దును కదా...! మా ఇంటి ఎదురుగా ఉన్న మెయిన్ రోడ్డు గుండా వందలాదిమంది జనాలు తడిచి ముద్దయిపోయి, చేతికి అందినదల్లా పట్టుకుని పరుగులు తీస్తున్నారు. ఇంకాస్త పరికించి చూస్తే... ఇంటికి ఎదురుగా కాస్తంత దూరంగా, సముద్రానికి దగ్గరగా ఉండే పట్టినంబాక్కం బస్ డిపో నీటితో మునిగిపోవడంతో... బస్సులపైకి ఎక్కి హాహాకారాలు చేస్తోన్న జనాలు చేతులు పైకెత్తి నిల్చోనుండటం స్పష్టంగా కనిపించింది.

నాకయితే ఒక్కసారి మైండ్ బ్లాంక్ అయిపోయింది. ఇంతలో ఆయన గుర్తొచ్చారు. అయ్యో..! ఇప్పుడెలా ఆయనకు విషయం తెలుసో, లేదో.. నా పరిస్థితి ఏంటి...? మాంసం కొట్టు దగ్గరున్నారో, ఇంకెక్కడికయినా వెళ్ళారో అంటూ కంగారు పడిపోయాను. నైటీలో ఉన్న నేను డ్రస్ కూడా మార్చుకోకుండా, పైన టవల్ కప్పుకుని ఇంటికి తాళం వేసి ఆయన కోసం పరుగులు పెట్టాను.

ఇంతలో నాకు ఎదురుగా ఆయన కూడా పరుగులు పెడుతూ వస్తూ కనిపించారు. ఇద్దరం ఇంటికి వచ్చి, ముఖ్యమైన కాగితాలు, నగలు, డబ్బు, రెండు జతలు బట్టలు ఓ చిన్న సంచిలో సర్దుకుని బాల్కనీలో నిల్చున్నాం. ఎదురుగా సముద్రం గాండ్రింపు, పెద్ద పెద్ద అలలు బాగా కనిపిస్తున్నాయి.

ఇక జనాల సంగతయితే చెప్పనక్కర లేదు. ఒక్కసారిగా ఏం జరుగుతుందో తెలియని ఆ పరిస్థితిలో, ఆప్తులను కోల్పోయి తేరుకున్న మిగిలినవారు కట్టుబట్టలతో, రోదనలతో వేలాదిమందిగా మందవెల్లి బస్ డిపో వైపు పరుగులు తీస్తున్నారు. మేం ఆ పరిస్థితిని చూశాక కాళ్ళూ, చేతులూ ఆడటం లేదు. ఎక్కడికి వెళ్ళాలో, ఎలా వెళ్ళాలో కూడా తెలియని స్థితిలో అలాగే నిల్చుండిపోయాం.

కరెంటు లేదు, మొబైల్ ఫోన్ ఛార్జింగ్ తక్కువగా ఉంది. చుట్టూ ప్రపంచమంతా ఏం జరుగుతోందో, ఎందుకలా అయ్యిందో ఏమీ తెలియదు. ఇంతలో మావారి ఫ్రెండ్స్ నుంచి ఫోన్.. వాళ్ళు చెన్నైకి దూరంగా ఉండే వేరే బంధువుల ఇంటికి వెళ్తున్నారట, మీరు కూడా వస్తారా అని...? కానీ మా ఆయన ఎందుకోగానీ రానని చెప్పేశారు.

అలా నిల్చుని, గాభరాగా చూస్తూ ఉండిపోయాం. ఇంతలో ఒకామె బాగా తడిసిపోయి ఉంది. చంకలో చిన్నబిడ్డ, చేతితో ఇంకొక బిడ్డను పట్టుకుని గబగబా మెట్లు ఎక్కి మా బాల్కనీలోకి వచ్చి ఆగిపోయింది. కాసిన్ని మంచినీళ్లు ఇవ్వమని అడిగింది. నీళ్లు ఇచ్చాక కాస్త తేరుకున్న ఆమె ఏడుస్తూ కూర్చుంది. ఏమయింది అని అడిగితే... తన ఇంకో బిడ్డ నీళ్ళలో కొట్టుకుపోయిందని, తన భర్త కనిపించడం లేదని గుండెలు బాదుకుంటూ చెప్పింది.

ఆమెతో కలిసి ఏడవటం తప్పించి, ఏమీ చేయగలను. ఊరుకోమ్మా, మీ ఆయన వస్తాడులే అంటూ ఓదార్చాను. పిల్లాడికి కాస్తంత అన్నం పెట్టమని అడగటంతో పెట్టాను. నేను వీరిని ఇలా పరామర్శిస్తూ ఉన్నానో, లేదో మా ఆయన కనిపించటం లేదు. ఎప్పుడు కిందికి దిగి వెళ్ళిపోయారో, ఏమో... తెలియదు. కనిపించలేదు. ఇల్లు తాళం వేసి, ఏడుస్తూ ఆయన్ను వెతుక్కుంటూ అటూ, ఇటూ పరుగులెత్తాను.

మా ఇంటికి ఎదురుగా సముద్రానికి దగ్గర్లో ఉండే ఎయిర్‌టెల్ బిల్డింగ్స్ వైపు నుండి సైకిల్‌పై వస్తూ కనిపించారాయన. చూడగానే దగ్గరికెళ్లి బాగా తిట్టిపోశాను. నీళ్ళు ఎంతదాకా వచ్చాయో, అసలు అక్కడ పరిస్థితి ఎలా ఉందో చూద్దామని వెళ్ళాను. నీళ్ళు బిల్డింగ్స్‌కు ఇవతలదాకా నడముల్లోతు పైకే వచ్చేశాయి. నీళ్ళు బాగా వేడిగా, కుత కుత ఉడుకుతున్నట్లున్నాయని చెప్పాడు. "అయినా ఇంకా పెద్ద పెద్ద అలలు వస్తూనే ఉన్నాయి కదా.. నాకు ఒక్కమాట కూడా చెప్పకుండా అలా వెళ్తే ఎలాగండీ" అంటూ ఆయన్ని కోపగించుకున్నాను.

ఎలాగోలా మళ్ళీ ఇల్లు చేరాము. ప్రాణాలు అరచేతిలో పెట్టుకుని పారిపోతున్న జనాలను చూస్తూ... మా ఇంటిదాకా నీళ్ళు రావులే అనుకుంటూ అలాగే బాల్కనీలోనే ఉండిపోయాము. సాయంత్రం మూడు, నాలుగు గంటల దాకా జనాలు అలా పరుగులు పెడుతూ, ఏడుస్తూ వెళ్ళిపోతున్నారు. మా బిల్డింగ్‌లో కూడా జనాలంతా ఖాళీ చేసేసి వెళ్ళిపోయారు. మేము, కింద ఇంట్లో ఒకరిద్దరు తప్ప అందరూ వెళ్ళిపోయారు.


"మా ఆయనకు వైరాగ్యమో, ధైర్యమో చెప్పలేను కానీ... ఏదయితే అది అయింది. ఎంతమంది పోయారో తెలియదు. అయినా ఎవరూ, దేన్నీ ఆపలేము. మనము ఎక్కడికీ వెళ్ళవద్దు, ఇక్కడే ఉందాం.. ఏమీ జరగదులే" అంటూ నాకు ధైర్యం చెప్పారు. ఎక్కడికీ వెళ్ళకుండా అలాగే ఉండిపోయాము. చీకటి పడింది. కరెంటు లేదు. చుట్టూ చిమ్మ చీకటి, జనాల గొంతు ఏ మూల కూడా వినిపించలేదు. సముద్రం గాండ్రింపు తప్ప మరే శబ్దమూ లేదు. భయం భయంగా ఆరోజు రాత్రి గడచిపోయింది.

మరుసటి రోజుగానీ విషయాలు తెలియలేదు. ఇండోనేషియా సముద్రంలో వచ్చిన భారీ భూకంపం వల్ల సునామీ వచ్చిందని, అందువల్లనే సముద్రం అతలాకుతలమై తీరప్రాంతాలపై విరుచుకుపడిందని తెలిసింది. సునామీ తరువాతి విషయాలు, జరిగిన ప్రాణ నష్టం అన్నీ మీ అందరికీ తెలిసిందే...!

ఆరోజు మా ఇంటి ఎదురుగా ఉన్న పట్టినంబాక్కం జాలర్ల కుటుంబాలే సునామీలో ఎక్కువగా నష్టపోయాయి. వందలాది మంది చనిపోయారు. పట్టినంబాక్కం చెరువులోనే దాదాపు 200 పైబడి శవాలను వెలికితీసినట్లు తరువాతి రోజు వార్తల్లో చూశాము. చెన్నై తీర ప్రాంతాలలో సంభవించిన సునామీ వల్ల ఎక్కువగా నష్టపోయిన ప్రాంతం పట్టినంబాక్కమే. ఇక్కడే ఎక్కువమంది చనిపోయారు, అప్పటి సీఎం, సోనియాగాంధీ లాంటి వాళ్లు కూడా ఇక్కడికి వచ్చి బాధితులను పరామర్శించి వెళ్ళారు కూడా...!

సునామీ వచ్చిన ఓ వారం రోజుల తరువాత మా ఇంటి పక్కనే ఉండే మైలాపూర్ మార్కెట్టుకు నేనూ, పక్కింటామె కలిసి కూరగాయలు కొనేందుకు వెళ్లాం. మా పక్కనే కూరగాయలు కొంటున్న ఒకామెకు ఎవరో వచ్చి, ఏదో చెప్పారు. అంతే ఆమె ఒక్కసారిగా గుండెలు బాదుకుంటూ పరుగులు తీసింది. ఏమైందని పక్కవాళ్లను ఆరాతీస్తే సునామీ రోజున తప్పిపోయిన తన కొడుకు శవం సముద్రం ఒడ్డుకు కొట్టుకు వచ్చిందట. అది తెలిసే ఆమె అలా ఏడుస్తూ వెళ్లిందని చెప్పారు. ఆ తరువాత నెలా, రెండు నెలలదాకా శవాలు అలా బయటపడుతూనే ఉన్నాయి.

ఆ తరువాత సంఘటనలు, జ్ఞాపకాలు చెప్పాలంటే చాలా ఉన్నాయి. ముఖ్యంగా ఆనాటి దుర్ఘటనకు ఆనవాళ్లుగా జాలర్ల నివాసాలు విధ్వంసమై మొండిగోడలుగా మిగిలి పలుకరిస్తున్నాయి. సునామీలో నష్టపోయిన కుటుంబాల వారికి ఆయా ప్రభుత్వాలు ఎంతమేరకు సాయం చేసాయన్నది ఈనాటికీ సముద్రం ఒడ్డున బ్రతుకును వెళ్లదీస్తున్న జాలర్లను అడిగితే వారి దగ్గరనుంచీ కన్నీళ్లు, ఆగ్రహమే సమాధానాలుగా రాక మానవు. చేపలను బుట్టల్లో పెట్టుకుని ఇంటింటికీ తిరిగి అమ్మే ఒకామెను నేను ఇదే విషయం అడిగితే...ప్రభుత్వం సాయం చేసినా, చేయకపోయినా.. మళ్లీ ఈ కడలితల్లే తమకింత తిండి పెడుతోందని, అన్నం పెట్టే అమ్మే ఓ దెబ్బ కొట్టిందని అనుకుంటాం తల్లీ అని అంది.

ఇక ఆ విషయాలను పక్కనబెడితే... ఈనాటికీ మేము అదే ఇంట్లో ఉన్నాము. సునామీ వచ్చిన మరుసటి సంవత్సరం ఉన్న భయం ఆ తరువాత, తరువాత కొద్ది, కొద్గిగా తగ్గిపోయింది. సునామీ మళ్లీ ఇప్పట్లో రాదనీ శాస్త్రవేత్తలు చెబుతున్నప్పటికీ, ఆ భీతి మాత్రం ఇప్పటికీ లోలోపలే వెంటాడుతూనే ఉంది.

Monday 20 December 2010

చెప్పాలి... గుర్తుండిపోయేలా..!!


పొద్దుట్నుంచీ ఒకటే ఆలోచన
ఏదో రాయాలి, చెప్పాలి
ఏం చెప్పాలి, ఎలా చెప్పాలి
చెప్పాలన్న విషయంలో స్పష్టత ఉన్నా,
ఎలా ప్రారంభించాలో తెలియని అయోమయం

కానీ చెప్పాలి..
తానున్నంతవరకూ గుర్తుండిపోయేలా
అనుక్షణం గుర్తు చేస్తుండేలా
అసలు మరపు అనేదే ఎరుగకుండా
సూటిగా చెప్పాలి
కానీ ఎలా...?

రోజులా రేపు తెల్లారుతుంది
అదేం పెద్ద విషయం కాదు
ఆ రేపటిలోనే ఎంతో విషయం ఉంది
ఆ రేపటిలోనే ఎంతో జీవితం ఉంది
ఆ రేపటి రోజునే
మా ప్రియమైన పుత్నరత్నం
దేవకన్యలు తోడురాగా
ఈ భూమిమీద వాలిపోయాడు

మావాడి ప్రతి పుట్టినరోజునా
వచ్చే గిఫ్ట్‌లను చూస్తూ.. ఆ దేవుడికి
మనసులో థ్యాంక్స్ చెప్పేస్తుంటా
ఎందుకంటే...
ఆ దేవుడు చాలా పెద్ద గిఫ్ట్‌ను
తన రూపంలో మాకు ఇచ్చినందుకే...

విషయం పక్కదారిపట్టకముందే...
బ్యాచిలర్‌గా చివరి పుట్టినరోజు
జరుపుకుంటున్న ముద్దుల తనయుడా...
పెళ్లంటే నూరేళ్ల పంట.. ఇది అందరూ చెప్పేదే
కానీ పెళ్లంటే...
కొత్తల్లో లోకాన్నే మర్చిపోయేలా ఉండటమూ కాదు
పాతబడేకొద్దీ అనుమానాలూ, అవమానాలూ కాదు
పెళ్లంటే ఇద్దరి మధ్య ఉండే నమ్మకం

పరస్పరం నమ్మకం, ప్రేమాభిమానాలతో
మీ జీవితం నల్లేరుమీద నడకలా
మూడు పువ్వులు, ఆరు కాయలుగా
హాయిగా, ఆనందంగా సాగిపోవాలని
ఇలాంటి పుట్టినరోజులు
మరిన్ని జరుపుకోవాలని
మనస్ఫూర్తిగా ఆకాంక్షిస్తూ...
విష్ యూ హ్యాపీ బర్త్ డే మై డియర్ సన్...!!
(డిసెంబర్ 21న పుట్టినరోజు జరుపుకోబోతున్న మా పుత్రరత్నానికి ఆశీస్సులతో...)

Saturday 18 December 2010

మనిషికి విలువా?


ఆకాశంలో నల్లటి మేఘాల్లాగా
నా మదిలోనూ దిగులు మబ్బులు

అమ్మా..
ఈ లోకంలో పచ్చనోట్లకున్నంత
విలువ మనుషులకు లేదు కదూ..?
రాకెట్‌కంటే వేగంగా మావాడి ప్రశ్న
ఇందాకటి దిగులుకి కారణం ఇదే

మనుషులకూ విలువుందని
అబద్ధం చెప్పలేని నిస్సహాయత
మనిషి సృష్టించిన ఆ నోట్లు
నేడు ఆ మనిషినే ఆడిస్తున్నది నిజం

లేదు నాన్నా...
పచ్చనోటుకంటే మనుషులకే విలువెక్కువని
గొంతు పెగుల్చుకుని చెప్పబోతున్నానా...
ఆస్తి కోసం తల్లినే నరికిన తనయులు
అంటూ... విషయం విషాదమైనదైనా
ముఖంనిండా నవ్వులతో
న్యూస్ రీడర్ వార్తా పఠనం..

ఎక్కడో పాతాళంలోంచి
మనుషులకే విలువెక్కువ నాన్నా
అంటూ నా మనసు ఘోషించినా
పచ్చనోటుముందు
రక్త సంబంధాలు బలాదూర్
వార్తా కథనం పచ్చిగా చెప్పేసింది..

మనసు మూగగా రోదిస్తుంటే..
ఇందాకటి దిగులు మేఘాలు
కన్నీటి జల్లులై...
మనుషులకే విలువుండే రోజులు
తప్పక వస్తాయంటూ...
నన్ను ఊరడించాయి...
ఆరోజులు వస్తాయా...?!

Thursday 16 December 2010

నేను లేకుండా.. నువ్వెళ్లగలవా...!!


మాటి మాటికీ...
వెళ్ళిపోతానంటావు
ఎక్కడికి వెళ్తావు
ఎలా వెళ్తావు
రావడం నీ ఇష్టమే..
పోవడమూ నీ ఇష్టమేనా...?!

నీకు ప్రాణం పోయడం తెలుసు
ప్రాణం తీయడమూ తెలుసు
అదెలాగంటావా...?

నా ముఖంలో పట్టరాని సంతోషాన్ని చూడు
ప్రాణం పోయడం ఏంటో తెలుస్తుంది
నా ముఖంలో భరించలేని దుఃఖాన్ని చూడు
ప్రాణం తీయడం ఏంటో చెబుతుంది

అయినా...?

కంటిపాపనొదలి కనురెప్ప దూరమవుతుందా
గుండెగది నుండి మనసు వేరుపడుతుందా

గాలినొదలి ఎంత దూరం వెళ్తావు
వెలుగునొదలి ఎక్కడ దాక్కుంటావు
నీరు లేకుండా బ్రతగ్గలవా
మాట లేకుండా మసలగలవా
చూపు లేకుండా నడవగలవా
దారి లేకుండా దాటగలవా

నేను లేకుండా.. నువ్వెళ్లగలవా...
నువ్వు లేకుండా నేను...

బ్ర....త....క....గ....ల....నా...!

Tuesday 14 December 2010

నిలువెల్లా తడిపేసే చిరు జల్లులు...!!


ఎందుకో మనసంతా శూన్యం
ఓ మూలగా నా సీటు, నేనూ
ఒకటే దిగులు.. విచారం..

ఎంత ఆలోచించినా అంతుబట్టదే
ఏమయ్యింది నాకు
ఎందుకీ నిర్లిప్తత
దేనికోసం ఆరాటం

కాసేపటికిగానీ బోధపడలేదు
అప్పటిదాకా నాతోనే ఉన్న
నా ఊపిరి కాస్తా...
అలా నడుచుకుంటూ..
మళ్లీ వస్తానంటూ
మాయమైపోయింది...

ఊపిరితో పాటు, మనసు కూడా
నవ్వుతూ తనవెంటే వెళ్లిపోయింది
నన్నొదిలేసి వెళ్లినందుకు
దానికీ దిగులేసిందే ఏమో..
మళ్లీ నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చింది

చూద్దును కదా
పగలబడి నవ్వుతోంది
దిగులేసి వచ్చేశాను కానీ,
మళ్లీ వెళ్లక తప్పదు
రాకా తప్పదంది
తాను మళ్లీ రాకపోతే
ఈ ప్రాణం నిలవదని
దానికి మాత్రమే తెలుసు మరి...!

అందుకేనేమో...
కాసేపటి ముందున్న నల్లటి మేఘాలు
సంతోషపు జల్లులై
నన్ను నిలువెల్లా తడిపేస్తున్నాయి.......!!!!!

Monday 13 December 2010

ఏమయ్యావు... ఎక్కడున్నావు...?!

ఆఫీసుకెళ్లే దార్లో ఎప్పట్లాగే రోడ్డుపక్కగా ఉండే ఫ్లాట్‌ఫాంవైపు చూశాను. ఎప్పుడూ కనిపించే నడుం ఒంగిపోయిన ఓ మనిషి ఆరోజు కనిపించలేదు. ఆరోజే కాదు ఆ తరువాత ఓ నెల రోజులైనప్పటికీ ఆ మనిషి జాడే లేదు. పాపం ఏమై ఉంటుంది? అని అనుకోని రోజే లేదు.

ఆ దారి వెంబడి వెళ్తున్నప్పుడల్లా ఆ మనిషి గుర్తొస్తుంటాడు. అతడు నాకు కనిపించే ఆ స్థలం ఖాళీగా, బోసిగా, ఏదో లేని లోటుగా కనిపిస్తుంటుంది. అతనెవరో కాదు, ఫ్లాట్‌ఫాంపైన కూరగాయలను చిన్న చిన్న కుప్పలుగా పోసి అమ్మే ఓ ముసలాయన. కుటుంబ భారాన్ని ఎంతగా మోస్తున్నాడో ఏమో, అతడి నడుము భాగం కూడా అంతే భారంగా కింది ఒంగిపోయి ఉంటుంది.

ప్రతిరోజూ ఆఫీసు నుండి ఇంటికెళ్లేటప్పుడల్లా ఆ పెద్దాయన తన దగ్గర కూరగాయలు కొనుక్కోమని పిలిచేవాడు. ఒక్కోరోజు కొనుక్కోవడం, ఇంకో రోజు వెళ్ళిపోవడం చేసేదాన్ని. ఎప్పుడైనా బస్ ఛార్జీలకు చిల్లర దొరకకపోతే, పక్కనుండే పండ్ల షాపుల వారిని నేను అడుగుతుంటే, పెద్దాయన పిలిచి మరీ చిల్లర ఇచ్చేవాడు. ఒక్కోసారి అడగకపోయినా చిల్లర కావాలా అంటూ ఇచ్చేవాడు.

ఆ రోజు కూడా ఆఫీసు వదలి ఇంటికెళ్తున్నాం. నేనూ, మా అబ్బాయి బస్ కోసం ఎదురుచూస్తూ నిల్చున్నాం. ఇంతలో ఒకటే అరుపులు వెనక్కి తిరిగి చూస్తే... ఆ పెద్దాయనతో ఓ పాతికేళ్ల కుర్రాడు ఏదో సీరియస్‌గా వాదిస్తున్నాడు. ఈ పెద్దాయన కూడా ఏమీ తగ్గడం లేదు. మాటకు మాట సమాధానం ఇస్తున్నాడు.

ఉన్నట్టుండి ఆ కుర్రాడు ఓ పెద్ద బండరాయి తీసుకుని పెద్దాయనపైకి ఉరికివచ్చాడు. అప్పటిదాకా కాస్త ధైర్యంగానే నిలువరించిన ఆ పెద్దాయన ఒక్కసారిగా భయపడిపోయి... వాడు ఏమైనా చేస్తాడో ఏమోనని గబగబా ట్రాఫిక్ కానిస్టేబుల్ దగ్గరికి పరుగెత్తుకుంటూ పోయాడు.

ఆ కుర్రాడు బండరాయితోనే పరుగెత్తుకుంటూ ముసలాయనను వెంబడించాడు. ట్రాఫిక్ కానిస్టేబుల్ బెదిరించటంతో రాయి కిందపడేసి నిల్చున్నాడు. హమ్మయ్య బ్రతుకు జీవుడా అనుకుంటూ, ముసలాయన తన చోటుకు తిరిగి వచ్చాడు. కానిస్టేబుల్ హెచ్చరికతో కాసేపు గమ్ముగా ఉన్న ఆ కుర్రాడు మళ్లీ ముసలాయన వద్దకు వచ్చాడు.

ఈసారి బెదిరింపుల్ని కట్టిపెట్టిన ఆ కుర్రాడు... ఓ 50 రూపాయలు లేదా కనీసం 20 రూపాయలైనా సరే ఇవ్వమని ముసలాయన్ను దీనంగా అడుక్కోవడం మొదలెట్టాడు. "నేను ఇవ్వను పోరా..! నువ్వు ఏం చేసుకుంటావో చేసుకో" అంటూ గట్టిగా నిలబడ్డాడు ముసలాయన. చాలాసేపు అడుక్కున్న ఆ కుర్రాడు, పక్కనే కానిస్టేబుల్ కూడా ఉండటంతో ఇక డబ్బులు వసూలు చేసుకోవటం సాధ్యం కాదని అర్థం కావడంతో... ఆ ముసలాయనను బెదిరిస్తూ అక్కడ నుంచి మెల్లగా జారుకున్నాడు.

జరిగినదంతా చూస్తూ నిల్చున్న మాకు అతనెవరో సరిగా అర్థం కాలేదు. కాసేపటి తరువాత మెల్లిగా ముసలాయన వద్దకు వెళ్ళి.. "ఏం తాతా, ఎవరతను?" అని అడిగాను. "ఆ... ఏం చెప్పమంటావు తల్లీ..! వాడెవరో కాదు, నా కొడుకే. ఇంత వయసు వచ్చినా, పైసా సంపాదన లేదు. పైగా గాలి తిరుగుళ్ళు, త్రాగుడు. ఇందాక నా దగ్గరికి వచ్చి తాగేందుకు 50 రూపాయలు అడిగాడు. నేను ఇవ్వను అన్నందుకే ఇంతగా రాద్దాంతం చేశాడు. అష్టకష్టాలుపడి పెంచాను, ప్రయోజకుడై ఉద్ధరిస్తాడనుకుంటే ఈ రకంగా బాధపెడుతున్నాడు. చూశారు కదా..! ఎంత పెద్దరాయి ఎత్తుకున్నాడు కదా చంపేస్తానని, అంతేగాకుండా ఇంటికి రా తేల్చుకుంటానని బెదిరిస్తూ వెళ్ళాడు..." అంటూ కళ్లనీళ్లు పెట్టుకున్నాడు.

తాత చెప్పినదంతా విన్న నాకు ఒక్కసారిగా ఇందాక చూసిన అతడి కొడుకుపైన అసహ్యం వేసింది. వయసుడిగిపోయిన ఈ వయసులో ఆ తాత కష్టపడి కుటుంబాన్ని నెట్టుకువస్తుంటే... ఇతగాడు బలాదూర్‌గా తిరగడమేగాకుండా, డబ్బులివ్వనందుకు కొట్టేందుకు వస్తాడా..? ఇలాంటి వాళ్ళను ఏం చేయాలి? అని మనసులోనే తిట్టుకుంటూ... "ఊరుకో తాతా.. అంతా సర్దుకుంటుంది.." అని చెప్పి మళ్ళీ బస్టాప్‌కు వచ్చేశా.

"బస్టాప్‌‌లో నిల్చొని బస్ కోసం చూస్తున్నామేగానీ... తాత గురించిన ఆలోచనలు మాత్రం వదలడం లేదు. ఎంత అన్యాయం... జన్మనిచ్చిన తండ్రినే చంపేస్తానంటూ ఎంత పెద్ద బండరాయి ఎత్తుకున్నాడో చూడు... ఇలాంటివారిని ఏం చేసినా పాపం పోదు. మనచుట్టూ ఇలాంటివాళ్ళు ఉన్నారు కాబట్టే, సినిమాల్లో అలాంటి పాత్రలు పెట్టి తీస్తున్నారని" కోపంగా మా వాడితో అన్నాను.

అప్పటిదాకా నిశ్శబ్దంగా ఉన్న మా అబ్బాయి అయితే ఒక్కసారిగా విరుచుకుపడుతూ... "నాకే గనుక అధికారం ఉంటే... ముందుగా ఇలాంటి వాళ్ళను, వయసుడిగిన తల్లిదండ్రులను ఓల్డేజ్ హోంలకు పంపించే వెధవలను షూట్ చేసి పారేస్తానమ్మా..!" అన్నాడు.

ఆ రోజు తరువాత తరచుగా తాత, కొడుకులు అలా రోడ్డుమీద వాదించుకోవటం చాలాసార్లు చూసినా ఏమీ చేయలేకపోయాము. ఈ మధ్యనే ఓ నెలరోజుల ముందు వర్షాలు విపరీతంగా కురిశాయి. రోడ్లు, ఫ్లాట్‌ఫాంలు నీళ్లతో నిండిపోవడంతో ఆ తాత కనిపించలేదు. వర్షాలు తగ్గిపోయి మామూలుగా అయినప్పటికీ... తాత జాడే లేదు.. ఇప్పటికి నెల రోజుల పైనే అయిపోయింది.

ఇంతకీ ఆ తాత... "బలాదూర్‌గా తిరుగుతున్న దుర్మార్గపు కొడుకు చేతిలో బలైపోయాడో? లేదా భారీవర్షాలను సైతం లెక్కచేయకుండా గోనెసంచి కప్పుకుని వ్యాపారం చేసుకునే ఆ పండు ముదుసలికి ఆరోగ్యం సహకరించటం లేదో, ఏమో తెలియదు గానీ.... ఆ తాత అంగడి లేని ఆ బస్టాప్ మాత్రం చాలా వెలితిగా కనబడుతోంది. రోజూ... బస్సు వచ్చే వరకు ఆ తాతను చూసే మా కళ్లకు ఆయన అక్కడున్నట్లే ఉంటోంది... కానీ... ఆయన మాత్రం లేడు. ఇంతకీ ఆ తాత ఏమయ్యాడో... ఏంటో?!

Monday 6 December 2010

నా గుండె గొంతుక మూగ భాషకో రూపం...

కాసేపిలా నా మాటలు వినవా
ప్లీజ్... మళ్లీ ఆ పదం ఎప్పుడూ చెప్పొద్దు
మొదటిసారి నువ్వు నన్ను కలిసిన రోజుల్ని
ఓసారి మళ్లీ గుర్తు తెచ్చుకోవాలనుంది
ఎంతలా మాటల కోసం తపనపడ్డాం
ఎన్ని జ్ఞాపకాలను కలబోసుకున్నాం
ఒక్కసారి గుర్తు తెచ్చుకో
అప్పట్లో నీకు నామీద ఉండే శ్రద్ధని...!

ఇప్పుడు ఆలోచిస్తే ఎంతలా దూరమయ్యాం
ఎంతలా రోదించాను
ప్లీజ్ నన్నాపవద్దు... మాట్లాడవద్దు..
చెప్పేది పూర్తిగా వింటే చాలు
ఒక్కటి మాత్రం గుర్తుంచుకో
నీకెప్పుడూ అబద్ధాలు చెప్పలేదుగానీ,
ముక్కలు ముక్కలుగా పగిలిపోయిన
నా గుండె గొంతుక మూగ భాషను
మాత్రం ఎప్పుడో చెప్పాను

ఆ గాయం ఉంది చూశావూ...
చాలా పదునైంది, అంతకంటే లోతైంది
భరించలేని బాధతో మనసును మెలిపెట్టేది
సంవత్సరాలుగా ఇలాగే సాగుతూనే ఉంది
ఆ బాధాకర క్షణాలను
లెక్క పెట్టలేనన్ని కన్నీళ్లను
ఎప్పటికీ మర్చిపోలేనేమో..?

అయితే...
ఇప్పుడిప్పుడే జీవితాన్ని మళ్లీ పునర్నిర్మించుకుంటున్నా
గతం తాలూకూ గాయాలు మళ్లీ పునరావృతం కాకుండా
కష్టమైనప్పటికీ మర్చిపోయే ప్రయత్నంలో ఉన్నా

గాయాల సంగతి పక్కకు నెట్టేస్తే
నా జీవిత యాత్రలో
మర్చిపోలేని సుగంధానివి
విడదీయరాని అనుభూతివి
పాత గాయాలు కష్టపెట్టినా
నువ్వు ప్రసాదించిన చిన్ని చిన్ని
సంతోషాలను గుర్తు తెచ్చుకుని మరీ
తనివితీరా ఆస్వాదిస్తున్నా....
ఊపిరున్నంతదాకా నిన్ను మరవలేను నేస్తం...!

Saturday 4 December 2010

కాలంతోపాటు గింగిరాలు కొడుతూ...!!

అలారం కూతతో నిద్రకు వీడ్కోలు
ఆవులింతలతో రోజుకు ఆహ్వానం
గోడపైన నవ్వుతూ చూస్తుండే
నామాల స్వామికి హాయ్ చెప్పింది మొదలు…

వంటింటి పాత్రలతో
మొదలవుతుంది
మొట్టమొదటి యుద్ధం
అసలు నడుస్తున్నామా
పరుగెడుతున్నామా
తెలియని అయోమయంలో
గింగిరాలు కొడుతూ…!

తమకంటే వేగంగా
ఆగకుండా పరుగెడుతున్న
గడియారం వైపు గుర్రుగా చూస్తూ…
తిన్నామనిపించి బయటపడతాం

ఇప్పుడిక మరో పోరాటం
సెకన్లు… నిమిషాలు…
వాటి కంటే వేగంగా అడుగులు
సిగ్నల్‌లో బస్సు… ఇటువైపు మనం
అందితే సంతోషం
అందకపోతే నిట్టూర్పు
మళ్లీ ఇంకో బస్సుకై ఆరాటం…!

గమ్యం చేరాక…
కార్యాలయం చేరేందుకు
ఇంకాస్త గాభరా…
అయినా రోడ్డుపైని గుంతలకు
మన గాభరా ఏం తెలుస్తుంది
హాయిగా స్వాగతం చెబుతాయిగానీ

గుంతల స్వాగతాన్నందుకుని
కుంటుతూ మెట్లకు హాయ్ చెప్పి
కార్యాలయంలోకి వెళ్తే…
అప్పుడే మొదలవుతుంది
అసలు సిసలైన యుద్ధం…!!

Friday 3 December 2010

ఏం కొడకా... మాకేమైనా ఇచ్చేదుందా..?

"ఏం కొడకా ఎప్పుడు చూసినా కొత్త బట్టలు వేసుకుని తిరగడమేనా? మాకేమైనా ఇచ్చేదుందా?" అన్న మాటలతో ఉలిక్కిపడి తిరిగి చూశా. ఎదురుగా కట్టెల మోపు దించి, గోడకు ఆనించి, ఆయాసంతో రొప్పుతూ నిల్చోనుంది ఆదెమ్మక్క. "అబ్బా... నువ్వా అక్కా.. ఎవరో అనుకుని కంగారు పడ్డాను అంటూ..." చేతికి నీళ్ల చెంబు అందించాను.

గడగడా నీళ్లు తాగేసి.. "ఇదిగో తల్లీ.. అమ్మ కట్టెలు తెమ్మని డబ్బు ఇచ్చింది. తెచ్చేశాను. ఇక వెళ్ళేదా అంటూ... ఏమ్మా... ఈసారైనా నా కూతురుకు ఓ పావడా గుడ్డ ఇచ్చేది ఉందా? లేదా?" అంది. "లేదక్కా.. ఈసారి తప్పకుండా ఇస్తాను. రాత్రి అమ్మ ఇంటికి రాగానే అడిగి తీసుకుంటాను. రేపు ఇంటికి రా.." అని చెప్పి పంపించేశాను.

ఆదెక్క ఓ దళిత మహిళ. ఆమె మా ఊర్లో అందరికీ బాగా తెలిసిన వ్యక్తి. ఎక్కడ్నించి, ఎలా వచ్చిందో ఏమో.. చిన్న వయసులోనే మా ఊరికి వచ్చేసింది. నా అనే వారు ఎవరూ లేకపోయినా, ఊర్లో వాళ్లు ఇచ్చే పావలా, అర్ధ సాయంతోనే పెరిగి పెద్దదైంది. ఇక ఆమె యుక్తవయసులోకి వచ్చేటప్పటికి, ఊర్లోని మగరాయుళ్లు... చూడ్డానికి ఓ మోస్తరుగా వయసులో ఉన్న ఆడది, ఏ ఆసరా లేనిది అయిన ఆమెను ఎలా చూడాలో అలాగే చూశారు. ఇది తప్పు అని ఆమెకు చెప్పేవాళ్లు లేకపోవడంతో ఆమె కూడా అలాగే కొనసాగింది.

కొన్ని రోజుల తరువాత.. ఏ తోడులేని ఒక వయసు మళ్లిన పెద్దాయన ఆదెమ్మను చేరదీసి పెళ్లి చేసుకున్నాడు. ఊర్లోనే ఓ ఇంట్లో వాళ్ళు కాపురం పెట్టారు. ఇకమీదట బుద్ధిగా ఉండాలని నిర్ణయించుకున్న ఆమె కూలీ, నాలీ చేసుకుంటూ భర్తతో ఉండసాగింది. అయితే, ఆమెను తమ కామానికి వాడుకున్న మగరాయుళ్ళు మాత్రం తమ వద్దకు రావాలంటూ వేధించేవాళ్ళు. ఆ ముసలాడు నిన్నేం సుఖపెడతాడంటూ వాళ్ళు చేసే హేళనలకు, వెక్కిరింతలకు కొదవే లేదు. అన్నింటినీ ఆమె ఓర్చుకుంటూ తన దారిన సాగిపోయింది.

ఓ సంవత్సరం తరువాత ఆ ముసలాయన ద్వారా ఆదెమ్మ ఓ పాపకు జన్మనిచ్చింది. తన పాపకు ఆమె గిరిజ అని పేరు పెట్టుకుని ఉన్నంతలో అపురూపంగా చూసుకుంది. ఇప్పుడు ఆ అమ్మాయి కోసమే... నన్ను ఓ పావడా గుడ్డను ఇవ్వమని ఆదెక్క అడిగింది.

గిరిజ పెరిగి పెద్దదయ్యేకొద్దీ, గతంలో తనను చూసిన మగరాయుళ్లు అవే ఆకలి కళ్లతో తన కూతుర్ని కూడా చూడటాన్ని ఆదెమ్మ సహించలేక పోయేది. తన జీవితంలా కూతురి జీవితం పాడు కాకూడదని ఆమె బలంగా అనుకునేది. ఎవడైనా తమ ఇంటివద్దకు వచ్చి తోక జాడిస్తే... నోటితోనే కాకుండా, చేతితో కూడా ఆమె సమాధానం చెప్పేది.

ఎప్పుడూ ఆదెమ్మ చుట్టుప్రక్కల ఇళ్లవారితో.. "నా బ్రతుకు నా కూతురికి రాకూడదు. కూతురిని కాపాడుకునేందుకు చావనైనా చస్తానుగానీ, ఆ రొంపిలోకి దింపనని" చాలా సార్లు అంటుండేది కూడా...!

అదలా ఉంచితే... మరుసటిరోజు బోరింగ్ కాడికి మంచినీళ్లకోసం వచ్చింది ఆదెక్క. నేను కూడా అక్కడే ఉండటంతో... "అక్కా ఓసారి ఇంటికి వచ్చిపో..." అనేసి బిందె నింపుకుని ఇంటికెళ్లాను. నా వెనకే ఆమె కూడా వచ్చింది. "నీకు నచ్చితే తీసుకో, లేకుంటే ఈసారి కొత్త బట్టల జతే ఇస్తాను అని చెప్పి" ఓ కవర్ ఆమె చేతిలో పెట్టాను.

కవర్లో ఉన్న లంగా, జాకెట్, పైట సెట్టును చూసి సంతోషంతో... "బాగున్నాయి కొడకా... నా కూతురుకు ఇవి బాగుంటాయి కదా...! చల్లగా ఉండు తల్లీ..!" అనేసి వెళ్లిపోయింది. నేను కొన్నిరోజులపాటు వాడిన బట్టలను కూడా అంత ఆనందంగా కూతురు కోసం పట్టుకెళ్తోన్న ఆమె కంటే, ఆమెలోని అమ్మతనం నన్ను బాగా కదిలించి సన్నని నీటితెర నా కళ్లను కమ్మేసింది.

కొన్ని రోజుల తరువాత.. మా ఊర్లో గంగమ్మ తిరనాల జరుగుతోంది. ఆ తిరనాల సమయంలో ఒక రాత్రి, ఒక పగలు ఊరంతా కోలాహలంగా ఉంటుంది. ఆ రోజు కూడా ఎప్పట్లా రాత్రి గడచిపోయి, పొద్దున్నే తెల్లవారింది. ఏటిదాకా ఫ్రెండ్స్‌తో వెళ్ళిన మా తమ్ముళ్ళు గాబరాగా పరుగెత్తుకుంటూ వస్తున్నారు. ఏమయ్యిందిరా అంటే.. "ఆదెమ్మక్కను ఎవరో చంపేసి నీళ్లలో పడేసారు" అని చెప్పారు.

అమ్మా, నాన్న రావద్దని వారిస్తున్నా వినకుండా అందరితో పాటు ఆదెక్కను చూసేందుకు వెళ్ళాను. ఏటి ఒడ్డున పొలాల్లో, ఓ నీటిమడుగులో బొక్కాబోర్లా పడిపోయి ఉందామె. కాస్త పక్కగా ఆమె కట్టుకున్న చీర... పువ్వులు... పగిలిపోయిన గాజు ముక్కలు... పెనుగులాడిన గుర్తులు స్పష్టంగా తెలుస్తున్నాయి.

ఎప్పుడు చూసినా అరే, కొడకా, తల్లీ అంటూ ప్రేమగా పిలిచే ఆదెమ్మక్కను అలా చూడగానే నాకు ఏడుపు ఆగలేదు. భోరుమని ఏడ్చేశాను. అన్నింటికంటే అప్పటికీ, ఇప్పటికీ, ఎప్పటికీ బాధించేది ఏంటంటే... ఆరోజు ఆదెమ్మక్క శవంగా తేలాడుతున్నప్పుడు ఒంటిపైనుండే జాకెట్, చీర లోపల కట్టుకున్న పావడా... "ఆమె నా దగ్గర కొట్లాడి మరీ కూతురు కోసం తీసుకుంది కదా.. అవే బట్టలతో ఆమెనలా చూడాల్సి రావడం..." ఇవన్నీ తల్చుకుంటే మనసు కలుక్కుమంటుంది.

పోలీసులు రావడం, పోస్ట్‌మార్టం చేసి ఆదెక్క శవాన్ని ఇవ్వడం జరిగిపోయాయి. అయితే చేతిలో చిల్లిగవ్వలేని ఆదెక్క భర్త, కూతురు ఏం చేస్తారు. ఊరి చివర గానుగ చింతమాను వద్ద శవాన్ని పెట్టుకుని ఏడుస్తూ కూర్చున్నారు. ఆమె బ్రతికుండగా, ఆమె చేత ఎన్నో పనులు చేయించుకున్న ఊరి జనాలంతా... చూసి అయ్యో అన్నారే తప్ప.. ఆమె దహన సంస్కారాల కోసం పావలా సాయం కూడా చేయలేదు.

మా అమ్మా వాళ్లకు కూడా అప్పట్లో అంత స్తోమత లేదు. నేనేమో చిన్నదాన్ని చూస్తూ ఏడ్వటం తప్ప ఏమీ చేయలేకపోయాను. చివరకు పంచాయితీ వాళ్లే ఆదెక్క శవాన్ని పూడ్చిపెట్టారు. ఊర్లో వాళ్ళంతా తలా ఐదో, పదో వేసుకుని ఉంటే... ఆమె దహన సంస్కారాలు అయినా జరిగి ఉండేవి, ఆమె ఆత్మ శాంతించేది కదా...! కన్నీళ్లను కార్చిన జనాలకు కాస్తంత కనికరం కూడా లేకపోయిందే అని అనుకోని రోజు లేదంటే నమ్మండి.

ఆ తరువాత కాలంతో పాటు కదిలిపోయిన నేను... ఈ మధ్యనే మా ఊరికి వెళ్ళాను. ఎందుకోగానీ ఆదెక్క గుర్తొచ్చి, "అమ్మా... గిరిజ ఏమయ్యింది?" అని అడిగాను. "ఆ అమ్మాయి చేసుకున్న పుణ్యమో, ఆదెమ్మ చేసిన పుణ్యమోగానీ.. ఇద్దరు పిల్లలు, భర్తతో హాయిగా కాపురం చేసుకుంటోంది" అని అమ్మ చెప్పింది.

ఆదెక్కను ఎందుకు చంపేశారో ఇప్పటికీ తెలియకపోయినా, కూతురి గురించి ఎవరైనా ఏమైనా అన్నప్పుడు తిరగబడి ఉంటుంది. దాన్ని మనసులో పెట్టుకునే ఆమెను హత్య చేసి ఉంటారని అప్పట్లో ఊరంతా అనుకునేవారు. చివరకు ఆమె ఎప్పుడూ చెప్పేటట్లుగానే కూతురి కోసం తన ప్రాణాలనే వదిలేసి మాట నిలబెట్టుకుంది.

ఈ సంఘటన జరిగి ఇప్పటికి ఇంచుమించు 15 సంవత్సరాలు కావస్తున్నా... ఇప్పటికీ ఆదెక్క మరణం నన్ను కలచి వేస్తుంటుంది. కూతురి బ్రతుకు తనలాగా కాకూడదని కోరుకున్న ఆమె కన్న కలలు నిజమయ్యాయి. భర్త, పిల్లలతో సంతోషంగా ఉంటోన్న కూతురి కాపురాన్ని పైనుంచి చూస్తూ.. ఆమె కంటికి రెప్పలా కాపాడుకుంటూ ఉంటుంది.

ఏం కొడకా... మాకేమైనా ఇచ్చేదుందా? ఆదెక్క తన జీవితంలో చాలాసార్లు అడిగిన ప్రశ్న ఇది. ఆదెక్కలు, ఇలాంటి తల్లుల కూతుళ్లు లెక్కలేనంతమందే ఉన్నారు మన మధ్యలో.. నిజంగా.. మనం వాళ్లకేమయినా ఇచ్చేదుందా...?!

Wednesday 1 December 2010

"నవ్వు"ను మించిన ఆభరణం

ప్రతిరోజూ ఏదో ఒకటి రాద్దామనుకుంటూనే ఉన్నా, కాస్తంత బిజీగా ఉండటం వల్ల ఏ రోజుకారోజు అలా వాయిదా పడుతూనే ఉంది. ఈరోజు మాత్రం కాస్తంత తీరిక చేసుకుని... రెండు రోజులుగా నా మనసులో మెదలుతోన్న ఒక విషయం గురించి నాలుగు మాటలు రాయాలనే ఈ ప్రయత్నం...

ప్రతిరోజూ మేం ఆఫీసుకు వెళ్లే బస్సు ఎక్కాము. రోజులాగే ఆరోజు కూడా ఓ చిరునవ్వుతో కూడిన పలకరింపు ఒకటి ఎదురైంది. ఆ పలకరింపులోని చిరునవ్వులో ఏ మాత్రం తేడా లేదు గానీ, మనిషిలోనే ఏదో తేడా ఉంది. అదేంటో తెలియటం లేదు, కానీ తేడా మాత్రం స్పష్టంగా తెలుస్తోంది.

ఓ మధ్య వయస్కుడైన ఆ వ్యక్తి మేం ప్రతిరోజూ వెళ్లే బస్సులో కండక్టర్. సహజంగా చాలా మంది కండక్టర్లకులాగా చిరాకుపడే మనస్తత్వం కాదు అతడిది. ఎప్పుడూ నిండు కుండలాగా, తొణకని చిరునవ్వుతో, శాంతమూర్తిలాగా, ప్రశాంతంగా.. తనపని తను చేసుకుపోతుంటాడు.

ప్రతిరోజూ బస్సులో వెళ్తున్న మమ్మల్ని ఎన్నిరోజుల నుండీ గమనిస్తున్నాడో ఏమో ఆయన.. ఒకరోజు మేము బస్సెక్కి కూర్చుని డబ్బు ఇవ్వకుండా, స్టాఫింగ్ చెప్పకుండానే టిక్కెట్లు ఇచ్చేసి వెళ్లిపోయాడు. మాకు చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది. మేమూ ప్రతిరోజు తనను చూస్తున్నప్పటికీ ఆ ఇంతమంది ఎక్కుతూ, దిగుతూ ఉంటారు.. మేమెందుకు ఆయనకు గుర్తుంటాం అనుకున్నాం. కానీ ఆయన దానికి భిన్నంగా ఓ చిరునవ్వు నవ్వి ముందుకు వెళ్లిపోయాడు.

ఇక అప్పట్నించీ ఆయనతో మాకు పరిచయం ఏర్పడింది. బస్సెక్కగానే ఓ చిరునవ్వుతో కూడిన పలకరింపు, మాలో ఏ ఒక్కరు రాకపోయినా వాళ్లెమయ్యారు అంటూ కాస్తంత పరామర్శ మామూలైపోయింది. ఆరోజు కూడా పలకరింపు, పరామర్శ అయిన తరువాత ఆయనలో ఏదో తేడా ఉందే అనుకుంటూ నేను, మా అబ్బాయి ఆలోచనలో పడిపోయాము.

కాసేపటి తరువాత ఆ... గుర్తొచ్చిందమ్మా..! ఆయన చేతికి ఉండే లావాటి బ్రాస్‌లెట్ లేదు. చేయి బోసిగా ఉంది. అలాగే మెడలో ఉండే లావాటి బంగారు చైన్లు కాస్తా సన్నగా ఉన్నాయి... అన్నాడు మావాడు. అప్పుడు నేను మళ్లీ వెనక్కి తిరిగి ఆయన్ని చూసి, నిజమేరా..! అన్నాను.

ఆయన మమ్మల్ని గుర్తుంచుకోవడం అటుంచి, ఆయనంటే మాకు కూడా కాస్తంత ఇంట్రెస్టింగ్‌గా ఉండేది. ఎందుకంటే, ప్రతిరోజూ సిటీ బస్సుల్లో తిరుగుతున్నప్పుడు రకరకాల కండక్టర్లను చూశాము. విసుక్కునేవారిని, చిరాకు పడేవారిని, వెకిలిగా ప్రవర్తించే వాళ్లను ఇలా చాలామందిని చూశాం. కానీ వాళ్లందరికంటే కాస్తంత భిన్నంగా, శాంతంగా కనిపించే ఈయనంటే మాకు కొంచెం అభిమానం ఏర్పడింది.

ఇక మా వాడికయితే... ఆయన చిరునవ్వు, శాంత స్వభావం అన్నింటికంటే... ఆయన వేసుకునే బంగారు నగలు (చైన్, బ్రాస్‌లెట్, ఉంగరాలు) అంటే భలే ఇష్టం (మా వాడికి కూడా కాస్త బంగారు నగల పిచ్చిలెండి). బస్సెక్కగానే ఆయన్ని పలకరించటం, దిగేటప్పుడు టాటా చెప్పి దిగటం వాడికి బాగా అలవాటు.

ఆ కండక్టర్‌ చేయి ఆరోజే కాదు, మరికొన్ని రోజుల దాకా కూడా బోసిగానే ఉంది. మెడలో చైన్లు కూడా మెల్లి, మెల్లిగా రెండు కాస్తా ఒకటైంది. ఒకరోజు మా వాడు బాధపడుతూ... పాపం ఏం కష్టమొచ్చిందో, ఏంటో కదమ్మా...! నగలను తాకట్టు పెట్టడమో, అమ్మటమో చేసి ఉంటాడాయన.. అన్నాడు.

అవును. కష్టాలు మనుషులకు కాక, మాన్లకు వస్తాయా చెప్పు... కష్టాలు ఎవరికైనా సహజమే.. ధర్మరాజు అంతటి వాడికే కష్టాలు తప్పలేదు కదా నాన్నా అన్నాను. అది సరే అమ్మా..! ఆయన ఆర్థికంగా ఏదో ఇబ్బందుల్లో ఉన్నాడని అర్థమవుతోంది. అయినా కూడా ఆయనలోని నవ్వు ఏ మాత్రం మారలేదు కదమ్మా..! అంటూ ఆ కండక్టర్ వైపు ఆప్యాయంగా చూశాడు మావాడు.

అవును నాన్నా...! నగలు, డబ్బు, ఆస్తిపాస్తులు, సంపద అన్నీ ఈరోజు మన దగ్గర ఉంటాయి. రేపు మనతో ఉంటాయో, ఉండవో చెప్పలేము. పరిస్థితులు ఎప్పుడు ఎలా ఉంటాయో, ఏమోగానీ... ఎప్పటికీ మారని ఆభరణమూ, మనతో ఎల్లకాలాల్లోనూ అట్టిపెట్టుకుని ఉండేది మన నవ్వే కదా...! నిజంగా నవ్వును మించిన ఆభరణం మనిషికి మరొకటి అవసరమా అనిపిస్తుంది ఆయనను చూస్తే...!!

Thursday 25 November 2010

ఏం చేస్తారో.. మీ ఇష్టం మరి...!!

స్వచ్ఛంగా ఉంటాను
ఎవరెలా రాసినా...
రంగులు పులుముకుంటాను...!

నాకు పేదా, ధనికా
రాజు, రెడ్డి తేడా లేదు
చిన్నా, పెద్దా బేధం లేదు
బాషా బేధాలు అసలే లేవు

అ, ఆలు రాస్తూ అక్షరాలు దిద్దినా
ఆశల సౌధాల ప్రేమలేఖలు రాసినా
ఆస్థి విలువల స్టాంపులు రాసినా...!

ఆంతర్య సౌందర్యాలను
అందంగా జతకూర్చి
ఆశల మాలికలతో
సజీవ కవితల్ని ఆవిష్కరించినా..!

కన్నవారిని కష్టపెట్టలేక
మెట్టినింట బ్రతుకులేక
మరణశయ్యకు మరలిపోతూ
అత్తవారింటి అర్థాలను,
పరమార్థాలను లోకానికి అక్షరీకరించినా...!

ఎవరెలా రాసినా...
నిజాన్ని నిర్భయంగా చాటేస్తాను...!

చించి పడేస్తారో.. ఉండచుట్టి పారేస్తారో
మీ ఇష్టం మరి...!

Friday 19 November 2010

నాకు చనిపోవాలని లేదు...!

ఆసియా సంపన్న మహిళ "అత్యాశ"
అరె... ఆసియాలోనే సంపన్నమైన మహిళకు అత్యాశా? ఏంటబ్బా అనుకుంటున్నారా..? అవునండీ ఎంత ఆస్తి ఉంటే మాత్రం ఏం లాభం. పేదవారైనా, ఆస్థిపరులైనా ఎవరైనప్పటికీ ఏదో ఒకరోజున అక్కడికి పోవాల్సిందేగా మరి..! అక్కడికా...? మళ్లీ ఈ ట్విస్ట్ ఏంటండి బాబూ..? ఇదేగా మీ ప్రశ్న.

"అక్కడికి" అంటే శ్మశానానికి అని అర్థం. గుడిసెలో నివసించే పేదవాడైనా, మేడలో ఉండే షావుకారయినా, ఎవరికయినా కావాల్సింది చనిపోయినప్పుడు పాతిపెట్టేందుకు కాస్తంత స్థలం (ఇప్పుడయితే క్షణాల్లో మనిషిని బూడిద చేసే టెక్నాలజీ ఉండనే ఉందనుకోండి అది వేరే విషయం) మాత్రమే.

మరి... మన ఈ ఆసియా సంపన్న మహిళకు మాత్రం అక్కడికి వెళ్లడం ఇష్టం లేదండీ.. అవును ఆమెను పాతిపెట్టేందుకు కాస్తంత స్థలం అవసరంకూడా లేదంటూ ఢంకా భజాయించి మరీ చెప్పేది. ఎందుకంటే.. ఆమెకు కలకాలం సజీవంగా బ్రతికి ఉండాలన్న ఆశ ఎక్కువగా ఉండేది కాబట్టి..! విజ్ఞాన శాస్త్రం ఎంతో అభివృద్ధి చెందిన ఈ రోజుల్లో కూడా "మరణం లేని జీవితం" కోసం మూడ నమ్మకాల బారిన పడటం అత్యాశే అవుతుంది.

కానీ... మన ఆసియా సంపన్న మహిళగా ప్రసిద్ధి చెందిన 69 సంవత్సరాల నినా వాంగ్‌కు మాత్రం అది అత్యాశగా అనిపించలేదు. అందుకే... కలకాలం బ్రతికుండాలనుకున్న ఈమె ఓ చైనా మోసగాడి బారిన పడి ఏకంగా ఆస్థినంతా పోగొట్టుకుంది.

కలకాలం బ్రతికుండటం మాత్రం దేవుడెరుగుగానీ... అతడి గారడీ మాటలకు మోసపోయిన వాంగ్ మాత్రం గత సంవత్సరం క్యాన్సర్ వ్యాధితో చనిపోయింది. అత్యంత సంపన్నురాలైనప్పటికీ... ఆమె భయంకరమైన క్యాన్సర్ మహమ్మారి బారిన పడి, పాపం ప్రాణాలు పోగొట్టుకుంది.

కథ అంతటితో ఆగితే ఫర్వాలేదు కానీ... అందరిలాగే శ్మశానానికి తరలిపోయిన వాంగ్... పోతూ పోతూ ఓ ఘనకార్యం కూడా చేసి వెళ్లింది. అదేటంటే... తనకు మరణం లేకుండా చేస్తానని నమ్మబలికిన చైనా ఫెంగ్ షూ గురువు టోనీ చెన్‌కు తన యావదాస్థి చెందేలా విల్లురాసిపెట్టి మరీ చనిపోయింది.

వాంగ్‌కు టోనీ చెన్ మాయమాటలు చెప్పి ఆస్థినంతా తన పేరుమీద రాయించుకున్నాడని ప్రపంచానికి వెల్లడిస్తూ... "నినా వాంగ్ సేవా సంస్థ"కు చెందిన లాయర్ జెఫ్రీ విల్లును సవాల్ చేస్తూ కోర్టును ఆశ్రయించడంతో ఈ విషయం వెలుగులోకి వచ్చింది.

సైన్స్, టెక్నాలజీల్లాంటి అభివృద్ధి చెందిన ప్రస్తుత సమాజంలో కూడా మూడ నమ్మకాలనేవి మాత్రం బలీయంగా పాతుకుపోయాయి. ప్రతి మనిషికీ ఏదో ఒక ఆశ ఉంటుంది. ఒక ఆశ తీరగానే ఇంకోదానిపై ఆశ మరలుతుంది. తరువాత్తరువాత ఆ ఆశలకు అంతం అనేది లేకుండా పోతుంది. పూటకు తిండి లేనివాడు ఈ పూట తిండి దొరికితే చాలు అనుకుని ఊరుకోడు కదా, ఇంకోపూటకెలాగబ్బా అని మళ్ళీ ఆలోచిస్తాడు.

ఇక్కడ ఈ కథనంలోని మహిళ కూడా ఆసియాలోనే అత్యంత సంపన్నురాలు. దేనికీ లోటులేని జీవితం. ఇంకా ఎక్కువ సంపాదించాలన్న ఆశ లేని ఆమెకు, ఎక్కువకాలం బ్రతికుండాలన్న ఆశ మాత్రం కలిగింది. పూటకు తిండిలేనివాడు మరోపూట తిండికోసం ఆలోచించినట్లుగానే... ఈమెకు కూడా ఎప్పుడూ ప్రాణాలతో జీవించి ఉండాలని ఆశ కలగటంలో తప్పేముంది.

ఆశ కలగటంలో తప్పులేదు గానీ, వాస్తవానికి విరుద్ధంగా ఉండే ఆలోచన రావటమే తప్పు. మానవుడి ఆవిర్భావం నుంచి నేటిదాకా మరణాన్ని ఆపటం ఎవరి తరమూ కాలేదు. పుట్టిన ప్రతివారూ మరణించక తప్పదన్న నిజాన్ని గుర్తించని వాంగ్ మూర్ఖత్వంతో, మూడనమ్మకాలను నమ్మింది, ఆస్థిని అప్పజెప్పింది. అయినవారిని అనాథల్ని చేసేసింది.

Thursday 18 November 2010

నువ్వెప్పుడూ చెబుతుంటావు....!!

 నువ్వెప్పుడూ చెబుతుంటావు
ఒంటిమీద దెబ్బపడితే
కాసేపట్లో మాయమవుతుందని

అదే...
మనసుకు గాయమైతే
అనుక్షణం వేధిస్తుందని..!

నువ్వలా చెబుతున్నప్పుడు
నాకస్సలు అర్థం కాలేదుగానీ...
పడితేగానీ తెలియదని
పెద్దలు ఊరకే చెప్పారా...!

పడ్డవాళ్ళెప్పుడూ చెడ్డవాళ్లు కారని
నిజం నిలకడమీదే తెలుస్తుందని
మనసుకు సర్ది చెప్పుకుంటున్నా..
పిచ్చిమనసు ఊరుకోనంటూందే...!

నిన్ను నిజంగా బాధపెట్టానో
లేదో తెలియదుగానీ
నేను మాత్రం నిజంగా గాయపడ్డా..!

నువ్వన్న మాటలు...
కాదు కాదు శూలాలు
గుండెనెవరో గుచ్చుతున్నట్లుగా
మనసునెవరో మెలిపెడుతున్నట్లుగా

ఒకప్పుడు నీ మాటలు...
మరబొమ్మకు సైతం ప్రాణం పోసేవి
వెలుగును చూడమనేవి
నేనున్నానంటూ ధైర్యాన్నిచ్చేవి

అవే మాటలు ఈరోజు...
అధఃపాతాళానికి నెట్టేస్తూ...
దిగంతాల్లోకి తొక్కేస్తూ..
చీకట్లో చిందులేస్తూ...
వాస్తవంలోకి తీసుకొస్తూ...!

చీకటి...చీకటి...చీకటి
మనసు పొరల్లో మిగిలింది
లెక్కించ వీలులేనంతగా...!

చీకటి తరువాత వెలుగే కదా..
అందుకే...
ఈ ఆరాటం, పోరాటం...!

Tuesday 16 November 2010

తక్కువా..? అలాగని ఎక్కువా..?!

ఎప్పట్లాగే ఆఫీసుకు ప్రయాణం. మైలాపూర్ కచేరీ రోడ్‌లో మా బస్సు వెళ్తోంది. కిటికీ పక్కగా కూర్చున్న నేను (ఏ విషయంపైనో ఏంటో) తెగ సీరియస్‌గా ఆలోచిస్తున్నాను. ఇంతలో "కపాలీశ్వరన్ కోయిల్" స్టాఫింగ్ వచ్చింది. కాసేపు ఆలోచనల నుంచి బయటపడి, పక్కనే ఉన్న షాపులోకి నా దృష్టిని మరల్చాను.

అదో దేవుడు పటాలను తయారు చేసే చిన్న షాపు. అందులో ఒకతను తదేకంగా, శ్రద్ధగా తనపని తాను చేసుకు పోతున్నాడు. దేవుడి పోస్టర్‌కు సరిపోయేలా ఉన్న గాజు పలకలను కొయ్య ఫ్రేముకు అమర్చి, కాలితో తొక్కిపట్టి ఫ్రేము కట్టేస్తున్నాడతను. నేనలా చూస్తుండగానే బస్సు కదిలిపోయింది.

బస్సుతో పాటు నా ఆలోచనలు కూడా ఇందాక చూసిన విషయంపై వేగంగా పరుగెత్తసాగాయి. ఎంత విచిత్రం... పటాలను తయారు చేసే అతను కాలికింద తొక్కిపట్టి చేసిన దేవుడి పటాలను... మనమేమో చాలా పవిత్రంగా తీసుకెళ్లి దేవుడి గదిలో పెట్టి, పూజలు, వ్రతాలు, నైవేధ్యాలు చేయడం.. అంటు, సొంటూ కలవకుండా చూడడం లాంటివన్నీ చేస్తున్నాం.

తననే కాలికింద తొక్కిపట్టి ఫ్రేములో బంధిస్తోన్న ఇతగాడిని ఆ దేవుడు ఏమీ చేయడా..? ఇంతకూ అతడు చేసింది తప్పా...? ఒప్పా..? అని ఆలోచించాను. అతను చేసినదాంట్లో తప్పేమీ లేదు కదా..! అనిపించింది. అతడు బ్రతకాలంటే, అతని జీవనాధారమైన ఆ పనిని చేయక తప్పదు. అతడి వృత్తి ధర్మాన్ని అతడు నిర్వర్తించాడు అంతే...!

వెనకటికి ఇలాంటిదే ఓ కథే ఉన్నట్లు కూడా నాకా సమయంలో గుర్తొచ్చింది. అదేంటంటే... కొయ్యలతో దేవుడి విగ్రహాలను, గుమ్మాలను తయారు చేసే శిల్పి ఒకతను ఉండేవాడట. అతను ఓ రోజు ఒక చెట్టు నుండి తీసిన కొయ్యలతో ఒక దేవుడి విగ్రహాన్ని, ఒక గుమ్మాన్ని తయారు చేశాడు.

ఈ రెండింటినీ ఒక ఊర్లో కడుతున్న గుడి కోసం తీసుకెళ్లారు. దేవుడి విగ్రహాన్ని గర్భగుడిలో ప్రతిష్టించి, గుమ్మాన్ని ప్రధాన ద్వారానికి అమర్చారు. ఆ విగ్రహానికి ప్రతిరోజూ పూజలు జరుపుతూ ఉండేవారట. ఇలా రోజులు గడుస్తుండగా... ఓ రోజు గుమ్మం తనను తయారు చేసిన శిల్పి దగ్గరకెళ్లి భోరున విలపించిందట.

అది చూసిన శిల్పి.. ఎందుకేడుస్తున్నావని ప్రశ్నించగా... "ఒకే చెట్టునుండి చేసిన నన్ను తొక్కుకుంటూ వెళ్తుంటే, విగ్రహానికి మాత్రం పూజలు చేస్తున్నారు. ఇదెక్కడి న్యాయం..? నన్ను కూడా దేవుడి విగ్రహంగా చేసి ఉండవచ్చు కదా...!" అని అందట ఆ గుమ్మం.

గుమ్మం చెప్పిన మాటలను ఓపిగ్గా విన్న ఆ శిల్పి... "ఇందులో నేను చేసిన తప్పేమీ లేదు. నా వృత్తి ధర్మాన్ని మాత్రమే నేను నిర్వర్తించాను. అయినా దేవుడికంటే ముందుగా నిన్ను తాకి, నిన్ను దాటుకునే కదా అందరూ వెళ్ళేది. ఈ రకంగా కూడా నీకు పుణ్యం దక్కినట్లే కదా..." అంటూ సర్దిచెప్పాడట...!

నిజమే కదా... ఈ లోకంలో వేటికుండాల్సిన విలువ వాటికుంటుంది. దీని గురించి చెప్పుకోవాలంటే... ఈ మధ్య మా అక్కకు, వాళ్లబ్బాయికి జరిగిన సంభాషణ కూడా చెప్పాల్సిందే..! ఆరోజు మా అక్కా, వాళ్ళబ్బాయి అదే పనిగా వాదించుకుంటున్నారు. అప్పుడే వెళ్లిన నేను ఏమైందని అడగ్గా...! "వాడికెప్పుడూ వాళ్ళ నాన్నంటేనే ఇష్టం, నాపైన ఏమీలేదు, అందుకే ఎప్పుడూ గొడవపడుతుంటాడు" అంటూ ఫిర్యాదు చేసింది.

దానికి మా వాడు చెప్పిన సమాధానం ఏంటంటే... "అమ్మా దేని విలువ దానికుంటుంది. ఒక పైసా నుంచి, ఐదు పైసల నుంచీ, లక్షల కోట్ల రూపాయల దాకా వేటి విలువ వాటిదే.. అలాగని పైసాకు, రూపాయికి విలువ లేకుండా పోతుందా... పైసా పైసా కలిస్తేనే కదా రూపాయి, వందలు, కోట్లు...! అలాగని ఏదీ ఎక్కువా కాదు, తక్కువా కాదు" అంటూ పెద్ద లెక్చర్ ఇచ్చేశాడు.

కాబట్టి... నేను చూసిన పటాల తయారీ అతను, కథలో చెప్పినట్లుగా శిల్పి తయారు చేసిన గుమ్మం, దేవుడి విగ్రహం, మా అక్క కొడుకు లెక్చర్... ఇలా దేన్ని చూసినా.. వాటి సారాంశం మాత్రం ఒక్కటే... ఈ భూ ప్రపంచంలో ఉన్న ఏ వస్తువుకైనా, ఏ ప్రాణికైనా వాటి విలువలు వాటికుంటాయి. ఏవీ తక్కువా కాదు, అలాగని ఎక్కువా కాదు...! కాదంటారా...?!!

Friday 12 November 2010

కాస్త ఆలోచించరూ..? ప్లీజ్..!!

రోజూ నడిచే దారే అయినా ఏదో తేడాగా, చాలా అసౌకర్యంగా, దిగాలుగా ఉంది. నాకే అర్థం కావడం లేదు. ఎందుకలా ఉందో, ఆలోచించేందుకు నేను మరోలా ఉండాల్సి వచ్చింది. అయినా ఫర్వాలేదు, దీన్నేదో చేధించాల్సిందే అనుకుంటూ ముందుకు నడుస్తున్నాను.

ఇంతలో కాలికి చల్లగా తగిలింది. హమ్మయ్య... గుర్తొచ్చేసింది, గుర్తొచ్చేసింది. ఇందాకటి నా అసౌకర్యానికి, దిగులుకు కారణమేంటో కనిపెట్టేశాను. దీన్ని కనిపెట్టేందుకు కుస్తీలేం పడలేదండీ... బురదలో నా కాళ్లు కూరుకుపోయేసరికి బాగా గుర్తొచ్చేసింది. వారం రోజుల నుంచి వర్షాలు పడుతుండటం, రోడ్లన్నీ బురద శోభను సంతరించుకోవటమే ఇందాకటి దిగులు వెనుకనున్న ఓ గొప్ప కారణం.

అబ్బా... వర్షం, బురద గురించి ఈమె ఇంతగా బాధపడాలా... అనుకుంటున్నారు కదూ... నాకు తెలుసు. మీకేంటండీ ఎలాగైనా అనుకుంటారు. బాధలు పడుతుండేది మేమే కదా..! అసలే వర్షాలు పడక, నీటి కొరతతో నానా అవస్థలు పడుతుంటే... వర్షం వచ్చినందుకు మీరు బాధపడుతున్నారా...? అంటూ తీసిపారేయకండి.

 అక్కడే ఉంది అసలు విషయమంతా... వర్షం వస్తే.. సంతోషపడనివారు ఎవరుంటారు చెప్పండి. నాకు కూడా వర్షం అంటే చాలా ఇష్టం... కానీ ఈ వర్షంలో, చాంతాడులా నిలిచిపోయిన ట్రాఫిక్‌లో ఆఫీసుకు వెళ్ళటమంటేనే కష్టం. ఈ గండాలను ఎలాగోలా దాటుకుని ఆఫీసుకు చేరుకునేటప్పుడు ఏమాత్రం పట్టించుకోకుండా తమ దారిన తాము వెళ్లిపోయే వాహనదారులంటేనే పరమ చిరాకు.

వాళ్ల మానాన వాళ్లు వెళ్ళిపోతే.. మీకొచ్చిన కష్టమేంటి అంటారేమో... వాళ్లు అలా వెళ్తే నాకు మాత్రం చిరాకెందుకు వస్తుంది చెప్పండి. కానీ అలా జరగలేదే... ఈరోజు ఉదయం టైమయిపోయిందని, అసలే హడావిడిగా ఆఫీసుకు బయల్దేరి నడుస్తుంటే... పక్కగా ఓ వాహనం వెళ్లింది. రోడ్డునిండా నీళ్లే... కాస్తంత నెమ్మదిగా వెళ్తే వాళ్ల సొమ్మేం పోతుంది. ఒక్కసారిగా వేగంగా రావడం, నీళ్లన్నీ నాపైన పడటం జరిగిపోయింది.

అలాంటప్పుడు నా పరిస్థితి ఎలా ఉంటుందో చెప్పండి. నా అదృష్టం కొద్దీ ఆ నీళ్లలో బురద అంతగా లేకపోవడం వల్ల కాసేపటికి ఎలాగోలా డ్రస్సు ఆరిపోయింది. అదే బురదనీళ్లయితే పరిస్థితి ఎలా ఉంటుందో ఊహించుకోండి. ఈ అనుభవం నా ఒక్కదానికి మాత్రమే కాదు, మీలో చాలామందికి కలిగే ఉంటుందని అనుకుంటున్నాను.

వర్షాలప్పుడు నీళ్లలో వాహనాలను నడపటం వల్ల వచ్చే చిక్కులు కొన్నయితే... బస్సులో వెళ్తూ, వెళ్తూ రోడ్డుకు అటూ ఇటూ వెళ్లేవారిని పట్టించుకోకుండా, బస్సుల్లోంచి ఉమ్మటం లాంటివి మరికొన్ని.

ఈ మధ్యే నేనో పేపర్లో చదివానండి. పాపం ఓ కొత్త దంపతులు, కొత్త బట్టలు కట్టుకుని పవిత్రంగా గుడికెళ్లి అర్చన చేయించుకుని బైక్‌లో వస్తోంటే... బస్సులోంచి పాన్ పరాగ్ వేసుకున్న వ్యక్తి ఎవరో తుపుక్కున ఉమ్మేశాడట. పాపం నోట్లో ఎంత సేపటి నుండి ఉమ్మి ఉంచుకున్నాడో ఆ మహానుభావుడు... గాలిలో తేలుతూ ఉమ్మి పక్కనే ఉన్న ఆ కొత్త దంపతులను పావనం చేసేసిందట.

మీ జీవితంలో మరిచిపోలేని అనుభవాలను మాతో పంచుకోండి అనే శీర్షికలో ఆ కొత్త దంపతులు రాసిన పై విషయాన్ని చదవగానే నాకు చాలా బాధేసింది. పవిత్రంగా గుడికెళ్లి వస్తోన్న మాకు కాసేపట్లోనే ఆ పవిత్రత దూరమై, ఆ స్థానంలో ఉమ్మినవాడిపై అసహ్యం పుట్టుకొచ్చిందని రాశారు వారు.

వర్షాలప్పుడు వాహనాలు ఎగజిమ్మిన నీటితో పావనమైనవారు కొందరైతే, పైన చెప్పుకున్నట్లుగా బస్సుల్లోంచి ఉమ్మి పడి పావనమైనవారు మరికొందరు... ఇలా ఎందరో ఉన్నారు... కాబట్టి...

ప్రియమైన వాహనదారుల్లారా...! పాన్‌పరాగ్ లాంటివి ఉమ్మివేసే ప్రబుద్ధుల్లారా...! కాసేపు ఆలోచించండి. వేగంగా వెళ్తున్న మీరు కాసేపు మెల్లగా బండిని నడపటం వల్ల మీకొచ్చిన నష్టమేమీ లేదు. అలాగే పాన్‌పరాగ్ మహానుభావుల్లారా... కాస్త అటూ, ఇటూగా చూసి, ఎవరూ లేనప్పుడు ఉమ్మడం వల్ల మీకు కూడా నష్టం లేదు. మీరు ఇలా చేయడం వల్ల మాలాంటి వారికి వచ్చే నష్టాలు ఏమీ ఉండవు. అప్పుడందరం హ్యాపీగా ఉండొచ్చు. "అందరం హ్యాపీగా ఉన్నప్పుడే... ఆల్ హ్యాపీస్..." ఏమంటారు...?

Wednesday 10 November 2010

సంతోషమంటే... స్వర్గం - మరి దుఃఖమంటే...?!

ఎందుకోగానీ.. ఈరోజు లేచింది మొదలు "మహా గణపతిం మనసా స్మరామీ" అనే పాట మరీ గుర్తుకొచ్చేస్తోంది. గుర్తుకు రావడమేంటి, పైకి కూడా పాడేస్తూ మరీ వంటపని మొదలెట్టాను. కూనిరాగాలు తీస్తూ, పాడిన ఆ పాటనే మళ్లీ మళ్లీ పాడుతూ (అందులోని రెండు లైన్లు తప్ప పాట పూర్తిగా నోటికి రాదు మరి...!) పనులన్నీ ముగించి, ఎప్పట్లాగే ఆఫీసుకు బయల్దేరాను.

ఆరోజు ఎందుకోగానీ మనసంతా చాలా ప్రశాంతంగా ఉంది. నా చుట్టూ ఉన్న పరిసరాలు, వాతావరణం అంతా కూడా చాలా ఆహ్లాదంగా, హాయిగా అనిపిస్తోంది. ఇక్కడ "ఆ నలుగురు సినిమా"లో రాజేంద్రప్రసాద్‌కు యమభటులు చెప్పే ఒక డైలాగ్‌ను మీకు తప్పకుండా చెప్పాలి. అదేంటంటే... "నేనే గెలిచాను, నేనే గెలిచాను అంటూ రాజేంద్రప్రసాద్ సంతోషంగా యమభటుల వైపు చూడగానే వారు దేవతల్లాగా కనిపిస్తారు.

అది చూసి ఉలిక్కిపడ్డ రాజేంద్రప్రసాద్ అదేంటి మీరు యమభటులు కదా..! దేవతల్లాగా కనిపిస్తున్నారెందుకని ప్రశ్నిస్తాడు. నువ్వు ఇంతదాకా దుంఖంలో మునిగిపోయి ఉన్నావు కాబట్టి, మేము నీకు యమభటుల్లాగా కనిపించాము, ఇప్పుడు పట్టరాని సంతోషంతో ఉన్నావు కాబట్టి దేవతల్లాగా కనిపిస్తున్నాము. దుఃఖం అంటే నరకమని, సంతోషమంటే స్వర్గం అని వివరించి చెబుతారు వాళ్ళు".

ఆ కథనలా ఉంచితే... నేను ప్రతిరోజూ అదే దార్లో వెళ్తూ ఉన్నా కూడా ఏదో కొన్ని సందర్భాల్లో తప్ప నాకు ఈరోజు ఉన్నంతటి ప్రశాంత వాతావరణం కనిపించలేదు. అంటే ప్రతిరోజూ ఏవో చికాకులు మనసును ఒక పట్టాన ఉండనీయక పోవడం వల్ల నేను ఈరోజు ఉన్నంత హాయిని రోజూ అనుభవించలేక పోతున్నానేమో...?!

సంతోషాన్ని, దు:ఖాన్ని అంత చక్కగా చెప్పిన ఆ సినిమాలోని సంభాషణ అంటే నాకు చాలా ఇష్టం. ఒక్కోసారి చాలా ఇన్‌స్పిరేషనల్‌గా కూడా అనిపిస్తుంటుంది. నా మనసులో ఏదేని దుఃఖం గూడుకట్టుకున్నప్పుడల్లా ఆ సినిమాలోని యమభటులు అలా కళ్లముందు నిలబడుతారంటే నమ్మండి. అలాగే సంతోషంగా ఉన్నప్పుడు కూడా దేవతల్లా...!

ఇక ఈరోజు ఉదయం ప్రశాంతతలోకి మళ్లీ వస్తే... బస్సు వేగంగా కదుల్తోంది. వెస్ట్ మాంబళం, తంబైయార్ రోడ్‌ (మా ఆఫీస్ అక్కడే ఉంటుందిలెండి)కు వెళ్ళాలంటే.. ముందు దొరైస్వామి బ్రిడ్జ్ దాటి వెళ్లాలి. ఆ బ్రిడ్జ్ దగ్గర ఎప్పుడూ ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉంటుంది. అసలే చాలా ఇరుగ్గా ఉండే ఆ రోడ్‌లో రెండువైపులా వాహనాలను వదలాలంటే, ట్రాఫిక్ పోలీసులు పాపం చాలా కుస్తీలే పడాల్సి ఉంటుంది.

ఆరోజు కూడా ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉంది. మాకు ఎదురువైపు నుండి వచ్చే వాహనాలతో రోడ్ నిండిపోయి ఉంది. ఎదురుగా రావాల్సిన వాహనాలు వాటికి కేటాయించిన రోడ్డు సగం భాగంలో కాకుండా పూర్తిగా మా ఎదురుగా వచ్చి చేరాయి. అందులో ఆటోలు, బైక్‌లు ఎక్కువగా ఉన్నాయి.

కూర్చోడానికి సీట్లు లేకపోవడంతో డ్రైవర్ పక్కగా నిల్చున్నా. మా బస్సుకు ఎదురుగా వస్తోన్న వాహనాలను పరిశీలనగా చూస్తున్నాను. ఆటోలు, బైక్‌లు ఆ రకంగా ముందుకొచ్చి ట్రాఫిక్‌కు అడ్డంకిగా మారుతున్నా, దగ్గర్లో ట్రాఫిక్ పోలీసుల ఆనవాళ్లే కనిపించటం లేదు. రెండువైపులా ట్రాఫిక్ స్తంభించి ఎటుచూసినా వాహనాలన్నీ బారులు తీరాయి.

మా బస్సు డ్రైవర్ స్కూటర్‌ వాలాలను, ఆటోవారిని తిట్టో, బ్రతిమాలుకునో బస్సును మెల్లగా ముందుకు కదిలిస్తున్నాడు. ఇంతలో ఎదురుగా వెనకనుండి వచ్చాడో బైక్‌వాలా... రావడం రావడం ఫాస్ట్‌గా వచ్చి సరాసరి మా బస్సును గుద్దేశాడు. బస్సు వేగంగా కదలటం లేదు కాబట్టి, అతడి అదృష్టం బాగుండి చిన్నపాటి దెబ్బలతో బైటపడ్డాడు. కిందపడిపోయిన అతడిని తిట్టి మరీ పక్కవాళ్లు లేపి, అతడి వస్తువులను అందించారు.

బైక్‌వాలా అలా రాంగ్ రూట్లో వచ్చినందుకు అందరూ తిట్టుకున్నా, పడిపోగానే అయ్యో...! అంటూ బాధపడ్డారు. నా పక్కనున్న మహిళలు కూడా పాపం ఆ అబ్బాయి, అయినా ఎందుకంత తొందర అంటూ మెల్లగానే చీవాట్లు పెడుతున్నారు. ట్రాఫిక్ పూర్తిగా ఆగిపోయినా కూడా ట్రాఫిక్ పోలీసుల జాడ మాత్రం లేదు.

ఇంతలో నా పక్కనున్న మహిళలు అందుకున్నారు. ఇలా రాంగ్ రూట్‌లో వచ్చేవాళ్లు, వస్తూనే ఉంటారు, ట్రాఫిక్ ఆగిపోతూనే ఉంటుంది. పోలీసులు మాత్రం రారు అని ఒకామె అంటే... మరొకామె పాపం వాళ్ల బొజ్జల్ని కదిలించుకుంటూ వచ్చేసరికి లేట్ అవుతుంది కదా..! అంటూ గట్టిగా నవ్వేసింది. వాళ్ళిద్దరి సంభాషణనంతా విన్న బస్సులో మిగిలిన వారందరూ కూడా వారికి జతకలిపారు.

హమ్మయ్య... కాసేపటి ముందు ఉన్న ప్రశాంత వాతావరణం ఇలా అయ్యిందేంటి అనుకుంటున్న నాకు ఆ ఇద్దరి మహిళల సంభాషణతో ప్రాణం లేచివచ్చినట్లైంది. వాళ్ళ నవ్వుల్తో జత కలుపుతూ నేనూ హాయిగా నవ్వుతూ, తలతిప్పి చూస్తే.. నిజంగానే ఓ లావాటి ట్రాఫిక్ కానిస్టేబుల్ తన పొట్టను ఊపుకుంటూ... ఆటోల, బైక్‌ల వారిపై కేకలేస్తూ వస్తున్నాడు. అది చూసిన బస్సులోని వారందరం మరోసారి పెద్దగా నవ్వేశాం...!

{గమనిక... ఇక్కడ ట్రాఫిక్ పోలీసులను కించపరచటం నా ఉద్దేశ్యం కాదండి. జస్ట్ "సెన్సాఫ్ హ్యూమర్" కోణంలో చూస్తే మీరు కూడా తప్పకుండా నవ్వేస్తారు. వేలాది, లక్షలాది వాహనాలను అనునిత్యం సరైన దార్లో నడిపిస్తూ, నగర ట్రాఫిక్‌ను అదుపాజ్ఞల్లో పెట్టే ట్రాఫిక్ పోలీసులు లేకుండా, కాసేపు ఊహించుకుంటేనే ఒంట్లో వణుకు పుట్టుకొస్తుంది. అలాంటి వారి సేవలను కించపరచడం భావ్యం కాదు కదా...! జస్ట్ ఫర్ పన్... అంతే...!!}

Tuesday 2 November 2010

వద్దమ్మా...! బాగుండదే..!!

నా చిన్నతనంలో ఐదేళ్లు ఉంటాయనుకుంటా...! వంద గడపలున్న మా ఊర్లో, ఒకరోజు ఏడుస్తూ పరుగులెడుతున్నాను. ముందు నేను, నా వెనకే మా అమ్మ.. ఆగవే తల్లీ..!! అంటూ కోపంగా వెంటబడుతోంది. నేనేమో ఆమెకు అందకుండా పరుగు తీస్తున్నాను.

ఎలాగోలా అమ్మ నన్ను పట్టుకునేసింది... ఊహూ.. నాకు వద్దమ్మా అంటూ ప్రాధేయపడుతున్నాను. "అది కాదే ఆడపిల్లకు అదుంటేనే అందం. లేకపోతే కోతిలాగా ఉంటావు" అంటూ గట్టిగా పట్టుకుంది. "అయినా ఫర్వాలేదు నాకొద్దు" అంటూ పెనుగులాడుతున్నాను. అమ్మ వినలేదు సరికదా, మా పిన్నమ్మను కూడా తోడు తీసుకుని పట్టుకుని... ఎలక ముల్లు (వెలగ చెట్టు ముల్లు)తో గట్టిగా కుట్టేసింది.

ఏం కుట్టేసిందబ్బా అనుకుంటున్నారా...! మరేం లేదండీ... మా అమ్మ నాకు ముక్కు కుట్టేసింది. "ఆడపిల్ల ముక్కుపుడక పెట్టుకుంటేనే చూసేందుకు అందంగా ఉంటుంది. లేకపోతే బాగుండదు" అని చెబుతూ.. అప్పట్లో మాఅమ్మ చాలా సార్లు నా ముక్కు కుట్టే ప్రయత్నాలు చేసి చేసీ... ఆరోజు ఎట్టకేలకు విజయం సాధించేసింది.

బాగా సలపరంగా ఉండటంతో ముక్కు పట్టుకుని... కుయ్యో... మొర్రో అంటూ అమ్మ వైపు కోపంగా, గుర్రుగా చూశాను. అమ్మ, మా పిన్నమ్మ మాత్రం అదేం పట్టించుకోకుండా నవ్వుతూ... ఎంత ముద్దొస్తున్నావే.! అంటూ ఇంటికి తీసుకెళ్లారు. మొదట కోప్పడినా, నొప్పిగా ఉంటుందేమో అని భయపడినా తరువాత చూడగా, చూడగా చాలా బాగుందనిపించింది.

కుట్టు గాయం ఆరిన తరువాత మా అమ్మమ్మ కొనిచ్చిన బంగారు ముక్కుపుడకను పెట్టుకున్న రోజున నా సంతోషం అంతా ఇంతా కాదు. ఆరోజు ముక్కు కుట్టద్దంటూ ఊరంతా పరుగులెత్తిన నేను, ముక్కుపుడకను పెట్టుకుని ఊరంతా కలియదిరిగి అందరికీ చూపించి మురిసిపోయిన విషయాలన్నీ ఇప్పుడు గుర్తొస్తే... భలే తమాషాగా ఉంటుంది.

నా ముక్కుపుడక సంగతిని కాసేపలా పక్కనబెడితే.... సాధారణంగా విదేశాలకు వెళ్ళి వచ్చిన భారతీయ స్త్రీలు (అందరూ కాదులేండి..), అక్కడి సంస్కృతిని బాగా వంటబట్టించుకుని, వంకర్లుబోతూ, మాతృభాషనే వచ్చీరానట్లు మాట్లాడే ఈరోజుల్లో... లండన్‌లో ఓ 13 ఏళ్ల అమ్మాయి ముక్కుపుడక పెట్టుకుని పాఠశాలకు వెళ్లేందుకు పెద్ద పోరాటమే చేయాల్సి వచ్చిందట...!

ఆ వివరాల్లోకి వెళ్తే... భారతీయ సంప్రదాయంలో ఒక భాగంగా నిలిచిన ముక్కుపుడకను పెట్టుకుని స్కూలుకు వెళ్ళిన భారత సంతతికి చెందిన షన్నాన్ కన్నొల్లి అనే పదమూడేళ్ల చిన్నారిని స్కూలు యాజమాన్యం అడ్డగించింది. అంతేగాకుండా, ఇలా ముక్కుపుడక ధరించి రావటం స్కూలు నిబంధనలకు విరుద్ధమని, అది తీసేంతదాకా స్కూల్లోకి అడుగుపెట్టనిచ్చేది లేదంటూ ఆంక్షలు విధించింది.

దీంతో కన్నొల్లి స్కూలు యాజమాన్యంపై పోరాటానికి దిగగా, ఆమెకు బాసటగా బ్రిటన్‌లోని హిందూ కౌన్సిళ్ళన్నీ పూర్తి మద్ధతును, సహకారాన్ని అందించాయి. చివరకు ఈ విషయంలో సమతా మండలి కలగజేసుకోవడంతో ఎట్టకేలకు స్కూలు యాజమాన్యం దిగొచ్చింది. పాఠశాల పరిసరాల్లో ముక్కుపుడక ధరించవచ్చంటూ తన నిబంధనలను సడలించుకుంది.

భారతీయ సంప్రదాయాన్ని విదేశాల్లో సైతం కాపాడి, హిందూ సంప్రదాయానికి తలమానికగా నిలిచి, విజయం సాధించిన చిన్నారి కన్నొల్లికి హ్యాట్సాఫ్ చెప్పకుండా ఉండలేం కదూ...!

ఈరోజుల్లో ఫ్యాషన్‌కు అలవాటు పడిన చాలామంది మహిళలు... ముక్కెర పెట్టుకునేందుకు కుట్టించుకున్న రంధ్రాలను సైతం పూడ్చేసుకుని అందంగా, ప్యాషన్‌గా కనిపించాలని తాపత్రయపడుతుండటం మనం చూస్తూనే ఉన్నాం. అలాంటిది ఎక్కడో విదేశాల్లో ఉంటూ కూడా భారత సంస్కృతి, సాంప్రదాయాలను వంటబట్టించుకున్న ఈ చిన్నారి పోరాటం... ఈనాటి ఫ్యాషన్ మహిళల కళ్లు తెరిపించాలని ఆశిద్దాం.

Monday 1 November 2010

పాలు పొంగిపోతున్నాయి....!!

అవి... నేను ఇంటిపట్టునే ఉంటోన్న రోజులు... అయితే మిగతా రోజుల్లో ఉండరా ఏంటీ? అని అడగకండి. అంటే నేను ఏ ఉద్యోగమూ చేయకుండా ఇంట్లోనే ఉంటున్నానండి అంతే...!!

అబ్బా...! ప్రారంభంలోనే విషయం పక్కదారి పడుతోందే..? పోన్లేండీ... అదలా వదిలేద్దాం.. ఇందాక చెప్పినట్లు నేను ఇంటిపట్టునే ఉంటోన్న రోజుల్లో టీవీ అంటే మహా పిచ్చి. అలాంటిలాంటి పిచ్చి కాదండి బాబూ... ఏ ఒక్క సీరియల్‌ (భాషా భేదాలు నాకసలే లేవు సుమా.. మరీ సీరియల్స్ విషయంలో...)ను కూడా వదలకుండా చూసేదాన్ని.

ఎంత పక్కా ప్రణాళికతో ఉండేదాన్నంటే... టీవీ సీరియల్స్ టైమింగ్స్‌ను బట్టి ఆయా పనులకు సమయాన్ని కేటాయించుకునేదాన్ని. చాలా బాగా నచ్చిన, మనసుకు హత్తుకునేలా ఉండే సీరియల్స్‌ను కళ్ళప్పగించి మరీ చూసేస్తుంటాన్లేండి. అలాంటి సమయంలో ఏ పనీ ముట్టుకునేది లేదు. కాస్త ఫర్వాలేదు అనుకునే సీరియల్స్ వచ్చేటప్పుడు మాత్రం వాటిని చూస్తూ మిగతా పనులు చేసుకునేదాన్ని.

ఆహా... ఈరోజు చూడకపోయినా ఫర్వాలేదు అనుకునే సీరియల్స్ టైమింగ్స్‌లో మాత్రం బయటపనులు చూసుకునేదాన్ని. కొన్ని ఛానెల్స్‌లో శని, ఆదివారాలు సీరియల్స్ తక్కువగా వచ్చే సమయంలో వారం మొత్తంలో చేయకుండా అట్టిపెట్టిన పనులను ముగించేయడం అలవాటుగా మారిపోయింది.

ఇంతకూ విషయానికి రాకుండా నా టీవీ సీరియల్స్ సోది చెప్పేస్తున్నాను. మీకు సోదిలాగా ఉందేమోగానీండి. నాకు మాత్రం రోజూ అలాగే గడిచిపోయేది మరి. మా ఆయన ఆఫీసుకు వెళ్ళి, మళ్ళీ తిరిగి వచ్చేదాకా నాకు అవే నేస్తాలు కాబట్టి వాటిమీద నాకు చాలా ప్రేమ (ఒక్కోసారి మా ఆయన్ని కూడా పట్టించుకోనంత) సుమా..!!

వందల ఎపిసోడ్లయినా ఆగని టీవీ సీరియల్స్ లాగే... రోజులలా గడుస్తున్నాయి. ఒకరోజు నాకిష్టమైన "చక్రవాకం" సీరియల్ వస్తోంది. అందులో ప్రధాన పాత్ర "ఇక్బాల్" చనిపోయే సన్నివేశం వస్తోంది. ఆ సీరియల్‌లో ఇష్టమైన ఆ పాత్ర చనిపోతుంటే ఓ వైపు గుండె తరుక్కుపోతోంది. కళ్ళలోంచి నీళ్ళు కారిపోతున్నాయి. కళ్ళముందు టీవీ కూడా కనిపించలేనంతగా ఏడ్చేస్తున్నాను.

అంతగా ఏడుస్తున్నా... ఏదో మర్చిపోయానే అనుకుంటూ గుర్తుకు తెచ్చుకునే ప్రయత్నం చేస్తూనే, టీవీ ముందు నుంచి మాత్రం కట్టుకదలలేదండి. అమ్మతోడు. ఇంతలో ఏదో మాడుతున్న కమురు వాసనతో ముక్కుపుటాలు అదిరిపోతున్నాయి.

అయ్యో...! అంటూ ఒక్క పరుగున చేతిలో రిమోట్ ఏమాత్రం వదలకుండా మరీ... కిచెన్‌లోకి (గుర్తొచ్చేసింది లెండి) పరుగెత్తాను. చూస్తే ఏముందీ... స్టవ్ పైన పాలుపెట్టి మరిచిపోయాను. అవి పొంగిపోతున్నాయి. స్టవ్‌ను ఆపేసేందుకు శతవిధాలా ప్రయత్నిస్తున్నాను. సాధ్యం కావటం లేదు. పాలేమో పొంగిపోతున్నాయి.

అబ్బా... ఎంతసేపు సాగదీస్తారు. ఏముంది స్టవ్‌ను ఆపేసేందుకు కుదరటం లేదా...? స్టవ్ ఆన్ అండ్ ఆఫ్ బటన్‌ను కుడివైపుకు తిప్పేస్తే సరిపోదా..! అంటారేమో...? అక్కడే ఉందండీ తిరకాసంతా...! నేను స్టవ్‌‌ను ఆపేసేందుకు కుస్తీలు పడుతున్నాను. ఓ వైపు టీవీలో సీరియల్ కాస్తా అయిపోతోంది. ఒకటే టెన్షన్. పాలు ఇంకా పొంగుతూనే ఉన్నాయి.

ఇదిగో ఇదేం బాగాలేదు.. ఇంతకీ ఏం చేశారో చెబుతారా.. లేదా..? అంటూ అలా కోపంగా చూడకండే... చెప్పేస్తున్నాను. టీవీ రిమోట్‌తో నేను స్టవ్‌ను ఆపడానికి ప్రయత్నిస్తున్నానండి. ఎంతసేపు రెడ్ బటన్ నొక్కినా స్టవ్ ఆగడం లేదు. ఆ క్షణంలో నేను ఏం చేస్తున్నానో నాకే తెలియటం లేదు. తిట్టుకుంటూ ఏమయ్యింది ఈ స్టవ్‌కు అనుకుంటూ రిమోట్ బటన్‌ను విపరీతంగా నొక్కేస్తున్నాను. పాలు పొంగి పొంగి స్టవ్ కాస్తా ఆగిపోయింది. హమ్మయ్య ఇప్పటికైనా ఈ రిమోట్ పనిచేసింది అనుకుని గ్యాస్ రెగ్యులేటర్‌ను ఆఫ్ చేసి మళ్ళీ "చక్రవాకం"లో లీనమయ్యాను.

సీరియల్‌లో ఇక్బాల్ చనిపోతాడా... లేదా...? అనేది ఇంకా సస్పెన్స్‌గానే ఉంది.. తరువాయి రేపు చూడండంటూ సీరియల్ ఆరోజుకు అయిపోయింది. మళ్ళీ ఇంకో సీరియల్‌ వచ్చే గ్యాప్‌లో కిచెన్లోకి రాగానే ఇందాకటి పాలు పొంగిన విషయం గుర్తుకొచ్చింది. ఊరికే పాకెట్ పాలు పోయాయి. రేపు పెరుగుకు ఏంచేయాలబ్బా... అనుకుంటూ స్టవ్ ఆపేందుకు నేను చేసిన ప్రయత్నం, స్టవ్ ఆరిపోయిన వైనం అన్నీ లీలగా మెదిలాయి.

అంతే ఇంట్లో ఒక్కదాన్నే పిచ్చి పిచ్చిగా నవ్వుకోవడం మొదలెట్టాను. ఎంత సీరియల్ పిచ్చైతే మాత్రం అంతలా ఇదైపోవాలా? ఇంత చోద్యం ఎక్కడైనా జరిగుంటుందా...? "గ్యాస్‌స్టౌవ్‌ను టీవీ రిమోట్‌తో ఆపటమా..." నా తింగరిపనికి నాకే పట్టరాని కోపం, ఆ తరువాత తెరలు తెరలుగా నవ్వు దోబూచులాడాయి.

ఆ రాత్రి మా ఆయన ఇంటికి రాగానే జరిగిన తంతునంతా వివరించి చెప్పేసరికి... విన్నంతసేపు విని నావైపు అదోలా చూసి పడి పడి నవ్వారు. అయినా నీకు బుర్ర అనేది ఉంటేగా...? ఆ టీవీ సీరియల్స్ అన్నీ ఈ పాటికి నీ బుర్రని కొంచెం కొంచెంగా తినేస్తున్నాయి. ఆ సీరియల్స్ చూసే నీకు ఆపాటి తెలివితేటలు ఉంటాయిలే...! అంటూ నవ్వుతూనే ఉన్నారు. నేను లోలోపల నవ్వుకుంటూనే బయటికి మాత్రం ఉడుక్కుంటూ మా ఆయనవైపు గుర్రుగా చూస్తుండిపోయాను.

ఆ తరువాత మా ఇంటికి తెలిసినవారు, బంధువులు, స్నేహితులు ఎవరొచ్చినా సరే... మా ఆయన మాత్రం నేను చేసిన తింగరిపనిని పొగిడి పొగిడి మరీ చెప్పేవారు. అప్పట్లో తానలా చెబుతుంటే నాకు చాలా కోపం వచ్చేది. అయితే ఇప్పుడు కూడా ఆరోజు సంఘటన గుర్తొస్తే మాత్రం నవ్వాపుకోలేను....!!

Friday 29 October 2010

బ్యాక్ టు హోమ్...!

"అన్నీ మంచి శకునములే" అని మనసులో పాడుకుంటూ... కోర్టు ప్రాంగణంలో అడుగుపెట్టాము. ఎంట్రన్స్‌లోనే ఓ లాయర్ ఏం కావాలమ్మా...! అంటూ ముందుకొచ్చాడు. ఫలానా సార్... అంటూ వివరాలు అవీ చెప్పేసరికి, నాతో రండని తీసుకెళ్లాడు.

కోర్టు ఇంకోవైపు ఎంట్రన్స్ వద్ద పాండీబజార్ పోలీస్ స్టేషన్ క్రైం డిపార్ట్‌మెంట్ పోలీసాయన ఉంటే.. అతడివద్దకు తీసుకెళ్లాడు ఆ లాయర్. వెళ్లగానే ఆ పోలీసాయనను చూస్తూ... అందరూ నాదగ్గరే బాగా ఇరుక్కుపోతారండీ అన్నాడు తమిళంలో. దానికో నవ్వు పారేసిన పోలీసాయన కేసు వివరాలను విని, లాయర్ చెప్పినట్లుగా చేయండమ్మా అన్నాడు.

అంటూనే... కాసేపలా పక్కకు వెళ్లి, మళ్లీ మా దగ్గరకు వచ్చారు. కెమెరా వాల్యూ ఎంత ఉంటుందని? ప్రశ్నించారు. మేము చాలా రోజులు క్రిందట కొన్నాము కాబట్టి, ఇప్పుడు 3 వేల రూపాయల విలువ చేస్తుందని చెప్పాము. ఇంతలో ఆ లాయర్ ఓస్ అంతేనా ఇంకేం అడుగుతాము.. అంటూ ఓ నిట్టూర్పు విడిచాడు. పోలీసాయన ఏదో పని ఉండి వెళ్తూ ఎలాగోలా చేయవయ్యా.. అని లాయర్‌కు చెప్పేసి వెళ్లిపోయాడు.

ఇంక ఆ లాయర్ ఫీజు విషయంలో మాతో బేరాలు మొదలెట్టాడు. ఓ రెండువేలు ఇస్తారా అని అన్నాడు. ఏంటి సార్..! మా కెమెరా 3 వేలు అయితే మీకు రెండువేలు ఇచ్చేయాలా..? ఏమైనా న్యాయంగా ఉందాండీ... అన్నాన్నేను. ఇంకేం చేయనమ్మా ఇంకా చాలా పనులు చేయాలి... మీకు కెమెరా ఊరికినే చేతికి రాదు కదా..! అన్నాడు.

ఆ లాయర్ మాటలు నమ్మశక్యంగా లేకపోవడంతో.. మా అబ్బాయి ఫ్రెండుకు ఫోన్ చేయమని చెప్పగా అతడు అందుబాటులో లేడు. ఇంకేం చేయాలబ్బా...! అనుకుంటుండగా మా కొలీగ్ ఒకరు గుర్తొచ్చాడు. వెంటనే ఆయనకు ఫోన్ చేసి వివరాలన్నీ చెప్పగా... అయ్యో..! ముందే నాకు చెప్పి ఉంటే నేను చూసుకుందును కదా..! అన్నారు. సరే ఓ పది నిమిషాలు ఆగి ఫోన్ చేయండి నేను ఏమైనా సాయం చేయగలనేమో ప్రయత్నిస్తానని చెప్పారు.

ఓ పావుగంట తరువాత ఫోన్ చేయగా... ఆయన తన లాయర్ ఫ్రెండు ద్వారా ఆ కోర్టులోనే ఉన్న మరో సీనియర్ లాయర్ వివరాలు, ఫోన్ నెంబరు ఇచ్చి ఆయన వద్దకు వెళ్ళమన్నారు. ఇందాకటి లాయర్‌కు మాకు తెలిసినవారు ఉన్నారండీ... మీ సహాయానికి కృతజ్ఞతలంటూ సెలవు తీసుకున్నాము.

ఆ సీనియర్ లాయర్‌ను కలువగా... ఆయన తెలుగు తెలిసిన తన జూనియర్ లాయర్‌ను పిలిచి కేసు వివరాలు చెప్పి ప్రొసీడ్ కమ్మని చెప్పి పంపించారు. సార్... ఇంక మా కెమెరాను తీసుకెళ్లిపోవచ్చా... అని అడిగాను ఆ తెలుగు లాయర్‌ను. అంత ఈజీగా ఎలా తీసుకెళ్తారమ్మా...! ఇంకా చాలా పనులున్నాయని అన్నారు. అప్పుడుగానీ మాకు తెలియదు మా కెమెరా మా చేతికి రావాలంటే ఇంకా మూడు, నాలుగు రోజులు పడుతుందని...

సరేనండీ... ఇప్పుడేం చేయాలి మళ్లీ నేనే అడిగాను. మొదటగా పిటీషన్ ఒకటి తయారు చేయించాలి. ఈ పిటీషన్‌ను జడ్జి కూర్చోకముందే పొద్దుటిపూటే పెట్టేయాలి. ఇప్పుడు ఒంటిగంట అవుతోంది కాబట్టి ఇంక రేపు పొద్దున్నే వేయాలి. ఈరోజేం చేయలేం అన్నాడాయన. ఎంతో ఆశగా కెమెరాను తీసుకెళ్లొచ్చు అనుకుంటుంటే మళ్లీ రేపు కూడా రావాలా...? బాగా నీరసపడిపోయాను.

పిటీషన్ తయారీ పనులు గట్రా.. అన్నీ పూర్తి చేసుకుని రేపు పొద్దుటే వస్తామని చెప్పి లాయర్‌కు చెప్పి కోర్టునుండి బయటపడ్డాము. మరుసటిరోజు కోర్టుకెళ్లి జడ్జిముందు హాజరై... పిటీషన్‌ వేసింది తానేనని, కెమెరా నాదేనని చెప్పాను. సరేనమ్మా..! ఇప్పుడు మీరు ఇంటికెళ్లిపోయి మూడు రోజుల తరువాత రండి... ఆరోజు కెమెరాను మీవెంట తీసుకెళ్లచ్చు అన్నాడు లాయర్.

మూడురోజుల తరువాత మళ్లీ కోర్టుకెళ్లి జడ్జిముందు హాజరవగా.. ఆయన కెమెరాను నాకు హ్యాండోవర్ చేయమంటూ ఆర్డర్స్ పాస్ చేశారు. హమ్మయ్య... అనుకుంటుండగా కాసేపు కూర్చొండి ఇదో వస్తానంటూ బయటికెళ్లి తిరిగొచ్చాడు లాయర్. మీ ఆర్డర్ టైప్ చేసినందుకు, రికార్డ్స్ వెతికిపెట్టినందుకుగానూ వాళ్లు డబ్బులు అడుగుతున్నారు కాబట్టి ఓ రెండొందలు ఇవ్వండని అడిగారు.

అన్ని ఖర్చులకుగానూ ఆయనకు అప్పటికే డబ్బులు ముట్టజెప్పేశాను. మళ్లీ ఆయనలా అడిగేసరికి బిత్తరపోయాను. అదేంటండీ అప్పుడే డబ్బులిచ్చేశాను కదా..! మళ్లీ అడిగితే నేనెక్కడికి పోను అన్నాను. ఆయనలాగే ఉండిపోయేసరికి మావాడు పక్కకు పిలిచి మనం ఇవ్వకపోతే ఇంకాసేపు లేటవుతుంది, ఎందుకొచ్చిన గొడవ ఇచ్చేద్దామని చెప్పాడు. నేను సరేనన్నాను.

డబ్బు ఇవ్వగానే ఆయన ఎవరిదగ్గరకో పోయి, అన్నీ పేపర్లను రెడీ చేయించి పైన ఉండే ప్రాపర్టీ రూంకు తీసుకెళ్లాడు. అక్కడ వివరాలన్నింటినీ రికార్డు చేసే ఆయన... చివర్లో డబ్బు డిమాండ్ చేయగా మా లాయర్ నావైపు చూయించాడు. ఏమ్మా మాకు రాసినందుకుగానూ ఎంతో కొంత ఇవ్వాల్సిందేనన్నాడు. మొదట ఇవ్వనని బయటికి వచ్చేశాను.

అతను ఊరుకుంటాడా..? బయటికి నాదగ్గరికి వచ్చి నేనిప్పుడు జడ్జి దగ్గరకు సంతకం చేయించేందుకు వెళ్లాలి. అతను సంతకం చేస్తేనే మీకు కెమెరా ఇవ్వగలను అని గొణుగుతూ పక్కన నిల్చున్నాడు. నేను ఉండేకొద్దీ లేటవుతుందని చేసేదేం లేక అతనికి కొంత డబ్బు ఇవ్వగానే అతనెళ్లి సంతకం చేయించుకొచ్చి నన్ను లోపలికి పిలిచి కెమెరాను అప్పజెప్పాడు.

కెమెరాను నా చేతికి తీసుకుని ప్రాపర్టీ రూం క్లర్క్‌కు థ్యాంక్స్ చెప్పి బయటకు వచ్చి సంతోషంగా మా అబ్బాయి చేతికి కెమెరాను అందించాను. గబగబా కెమెరాను ఓపెన్ చేసి బ్యాగులో ఉన్న సెల్స్ వేసి చూస్తే... మంచి కండీషన్లోనే ఉంది. సార్ మనకు చాలా సాయం చేశారంటూ వెంటనే మావాడు లాయర్‌ను ఓ ఫోటో తీశాడు. లాయర్‌కు, సీనియర్‌ లాయర్‌కు థ్యాంక్స్ చెప్పి కోర్టు నుండి బయటపడ్డాము.

ఇదండీ నేను పోగొట్టుకుని ఎట్టకేలకు సాధించుకున్న మా బుల్లి కెమెరా కథ. పోగొట్టుకుని ఎలాగైనా తెచ్చేసుకున్నారు కదా...! అయినా మూడు, నాలుగు రోజులు ఆ కథను ఆపకుండా రాసేయాలా..? అనుకుంటున్నారా..?! మీకు చదివేందుకే అంత ఇబ్బందిగా ఉంటే... దాదాపు ఓ ఐదారు నెలలపాటు నేను పడ్డ కష్టం ఎలా ఉంటుందో ఆలోచించండి.

ఇంతకూ నేను పోగొట్టుకున్న కెమెరా... మేం కొన్నప్పటి ధర 10 వేల రూపాయలు కాగా... నేను దాన్ని తిరిగీ దక్కించుకునేందుకు మరో 2 వేల రూపాయల దాకా ఖర్చు చేయాల్సి వచ్చింది.

అయినా నేను ఈ కథ ద్వారా చెప్పదలచింది మాత్రం ఒక్కటే...! బయటికి వెళ్లేటప్పుడు మన వస్తువులపట్ల తగినంత జాగరూకతతో లేనట్లయితే... చాలా తిప్పలు పడాల్సి వస్తుంది. కాబట్టి జాగ్రత్తగా ఉండండి. వస్తువును పోగొట్టుకున్నట్లయితే తిరిగీ దానికోసం ప్రయత్నించకండి.. ఒకవేళ ప్రయత్నిస్తే.. మేం ఎదుర్కొన్న కష్టాలు మీకూ తప్పవు.

(సమాప్తం)

Thursday 28 October 2010

కొండను తవ్వి....!!

"కొండను తవ్వి ఎలుకను పట్టిన" చందంగా మారిపోయిందండి నా పరిస్థితి. ప్రతిరోజూ... మా ఆయన చెత్తకుప్పలా పేర్చి పెట్టిన మ్యూచువల్ ఫండ్స్, క్రెడిట్ కార్డుల కవర్ల భండాగారాన్నంతా తవ్విపోయడమే పనిగా పెట్టుకున్నాను. (మరేం లేదు... మా ఆయన ఆ కెమెరాను క్రెడిట్ కార్డుతో కొన్నారులేండీ..!) వీటిల్లోనయినా కనీసం ఆ బిల్లు ఒరిజినల్ కాకపోయినా, డూప్లికేట్ కాపీ అయిన దొరుకుతుందన్న ఆశ నన్ను అంతపని చేయిస్తోంది మరి...!

కెమెరా సంగతి పక్కకుపోయి, కెమెరా బిల్లు సంపాదించటానికి పడరాని పాట్లు (వెతకడం) పడాల్సి వస్తోంది. ఇదేం ఖర్మరా బాబూ..! అనుకోని రోజు లేదంటే నమ్మండి. స్నేహితులు, కొలీగ్స్‌, బంధువులు అందరూ... ఇలా చేయండి, అలా చేయండి అంటూ సలహాలిస్తున్నారుగానీ... బిల్లు మాత్రం కనిపించే దారే లేకుండా పోయింది.

ఓ రోజు లంచ్ టైంలో మా కొలిగ్ ఒకతను "ఏంటండీ కెమెరా కోర్టు నుండి తెచ్చేసుకున్నారా..? బిల్లు కనిపించిందా..?" అంటూ కుశలప్రశ్నలు వేశాడు. "మూలిగే నక్కపై తాటికాయ పడటం" అంటే ఏంటో అర్థమైంది అతని ప్రశ్ననుండి నాకు. లేదండీ బిల్లు కనిపించలేదు అన్నాను. ఆరోజు మీరు కొన్న క్రెడిట్ కార్డు స్టేట్‌మెంట్ అయినా వెతికి పట్టుకుంటే... డూప్లికేట్ బిల్లు సంపాదించవచ్చు అని అన్నాడతను.

ఇంకో సీనియర్ కొలిగ్ ఇంకొకరు మా చర్చలో కల్పించుకుంటూ.. దీని కోసం ఎందుకింత టెన్షన్ పడుతున్నారు. "ఇండెమ్నినిటీ" బాండ్ వేశారంటే... మీదగ్గర బిల్లు లేకపోయినా కెమెరాను తెచ్చేసుకోవచ్చు అన్నాడు. ఎలాగ సార్...? అన్నాను ఆశగా...

మరేం లేదమ్మా..! ఇండెమ్నినిటీ బాండ్ అంటే... "ఈ వస్తువును భవిష్యత్తులో తమదే అంటూ ఎవరైనా క్లెయిమ్ చేసినట్లైతే దానికి నేను బాధ్యత వహిస్తాను" అని అర్థం... అంటూ వివరంగా చెప్పాడు. నేను సరేనండీ... అలాగే చేస్తాను... థ్యాంక్స్ అంటూ తలాడించేసి వచ్చేశాను.

ఇండెమ్నిటీ బాండ్ సంగతలా ఉంచితే.. ఒరిజినల్ బిల్ కోసం నా వేటను మాత్రం ఆపలేదు... అలా వెతుకులాటలోనే మరికొన్ని నెలలు గడిచాయి. "ఓరి దేవుడా.. ఇలాగైతే నాకిష్టమైన కెమెరా నాకు దక్కేలా లేదు. ఏదో ఒకటి చేయాలి. ఎలాగైనా సరే కోర్టుకెళ్లాలి. అక్కడికెళితే ఏంచేయాలో లాయరే చెబుతాడు" అంటూ ఓ నిర్ణయానికి వచ్చేశాను.

ఓ రోజు లీవుపెట్టేసి... సాయంకాలం ఇంటికెళ్లాను. ఆశ చావక చివరిసారిగా... ఓసారి వెతికి చూద్దాం అనుకుంటూ... ఎక్కడో మంచం కింద దాచిపెట్టిన మరికొన్ని కాగితాల గుట్టను కదిలించాను. చాలా సీరియస్‌గా బిల్లుకోసం వెతికేస్తున్నాం. ఎక్కడా దాని ఆనవాళ్లు కనిపించడం లేదు.

పట్టువదలని విక్రమార్కుల్లాగా... మా ప్రయత్నం ఆపలేదు... ఇంతలో అమ్మా...! దొరికేసింది అంటూ ఓ పెద్ద కేక పెట్టాడు మావాడు. హమ్మయ్యా..! ఇప్పటికైనా దొరికింది కదూ...! అంటూ చూస్తే... అది బిల్లుకాదు... క్రెడిట్ కార్డు స్టేట్‌మెంట్. అందులో కెమెరా కొన్న తేదీ స్పష్టంగా ఉంది... ఇదైనా సరే దొరికింది అనుకుని మనసుకు సర్దిచెప్పుకున్నాము. మరుసటి రోజు కోర్టుకెళ్లాలి కాబట్టి త్వరగా తినేసి పడుకున్నాము.

ఆరోజు గురువారం... కోర్టుకెళ్లాలి కాబట్టి త్వరత్వరగా రెడీ అవుతున్నాము. ఇంతలో ఏదో అవసరమొచ్చి బీరువా లాకర్‌లో చెయ్యి పెడితే కొన్ని బిల్లులు చేతికి తగిలాయి. ఏంటో చూద్దామనుకుని విప్పి చూద్దును కదా...! సంతోషంతో నాకు నోటమాట రాలేదు. నేను దేనికోసమైతే నెలల తరబడీ వెతుకుతున్నానో... అదేనండీ డిజిటల్ కెమెరా ఒరిజినల్ బిల్లే అది.

మావారికి, అబ్బాయికి చూయిస్తే... మావాడు నాకు రెండు చేతులెత్తి నమస్కరించేశాడు. మా ఆయనైతే నావైపు గుర్రుగా చూశాడు. నీ మతిమరపువల్ల ఎన్నిరోజులు, ఎంతగా కష్టపడ్డాము, ఎంతలా వెతికాము, ఎన్ని తిప్పలు.. అంటూ నాకు బాగా అక్షింతలు పడ్డాయి. వాళ్లెంతలా మాట్లాడుతున్నా... మౌనంగా నవ్వుతూ ఉండిపోయాను (బిల్లు దొరికిన సంతోషం కాబోలు...!)

హమ్మయ్య...! శకునం బాగానే ఉంది. బిల్లు దొరికేసింది కాబట్టి కెమెరాను ఈరోజు ఇంటికి తెచ్చేసుకోవచ్చు అనుకుంటూ ఉత్సాహంగా కోర్టుకు బయలుదేరాము....!! ..............

Wednesday 27 October 2010

అసలు చిక్కల్లా దాంతోనే...!

కెమెరా దొరికిందన్న మాటేగానీ... ఇల్లు చేరే మార్గం కనిపించడం లేదు. క్రితం ఆర్టికల్‌లో రాసినట్లుగా ఏ రోజుకారోజు పోలీసు స్టేషన్ నుంచి ఫోన్ రాకపోతుందా...! అని ఎదురుచూపులే మిగులుతున్నాయి.

ఫోన్ రాకపోతే పోయింది మనం ఒక్కసారి వెళ్లి అడిగివద్దాం అంటాను నేను. ఉండమ్మా మనం తొందరపడితే వాళ్లు కోపగించుకుంటారేమో అంటాడు మావాడు. అదిసరేగానీ మీ కొలీగ్‌ను సలహా అడిగిచూడు. అతనెలా చెబితే అలా చేద్దాం అన్నాను.

మీకు చెప్పనేలేదు కదూ...! మేము పోలీస్ స్టేషన్లో కంప్లైయింట్ ఇవ్వడానికి ముందు మావాడి కొలీగ్ సలహా తీసుకున్నాము. మా కోసం స్టేషన్‌కు కూడా వచ్చాడు. తమిళ పత్రికారంగంలో పనిచేసినవాడు కాబట్టి కాస్తంత ఇన్‌ఫ్లుయన్స్ ఉంటుందని, పోలీసులు ఆమ్యామ్యాలు అడగకుండా ఉంటారని తన సాయం తీసుకున్నాము.

మరుసటిరోజు మావాడు తన కొలీగ్‌ను అడిగితే... నాకొక లాయర్ ఫ్రెండ్ ఉన్నాడు, అతడినడిగి సలహా తీసుకుని మీకు ఏ విషయం చెబుతానని అన్నాడు. అన్నాడేగానీ ఆ ఊసే మర్చిపోయాడు. అలా రోజులు గడిచిపోసాగాయి. మళ్లీ ఓరోజు గట్టిగా అడిగితే సాయంత్రానికల్లా ఏ విషయం చెబుతానని అన్నాడు. చెప్పలేదు సరికదా... ఆ మర్నాడు తన ఫ్రెండ్ ఊర్లో లేడని చెప్పాడతను.

ఇక లాభం లేదనుకుని మేమే పోలీస్‌ స్టేషన్‌కు వెళ్లాము. ఫలాన అని వివరాలు చెప్పిన తరువాత అక్కడి యస్సై మీ కేసు తీర్పు అయిపోయింది. మీ కెమెరా సైదాపేట కోర్టు ప్రాపర్టీ రూంలో ఉంది. మీరు వెళ్లి రికవర్ చేసుకోవచ్చు అని చెప్పాడు. అదేంటి సార్ కేసు ఎప్పుడో అయిపోతే మాకు ఇంతవరకూ చెప్పనేలేదు. ఫోన్ నెంబర్స్ కూడా తీసుకున్నారు కదా...! అని అడిగాను.
నిజమేనమ్మా...! ఇక్కడ చాలామంది లీవ్‌లో ఉన్నారు. మీ కేసును డీల్ చేసినవారు కూడా లీవ్‌లో ఉన్నారు. దాంతో మీకు "ఇన్‌టైంలో ఇన్‌ఫాం చేయలేకపోయాము" అన్నాడు. సర్లే అనుకుని కోర్టుకెళ్లిన తరువాత ఎలా ప్రొసీడ్ అవ్వాలో వివరంగా చెప్పమని రిక్వైస్ట్ చేశాను.

ఆయన కేసు వివరాలన్నింటినీ ఓ పేపర్లో రాసిచ్చి, ఓ లాయర్‌ను సంప్రదించమని చెప్పాడు. అంతేగాకుండా... కెమెరా మీదేనన్న ఆధారాలు, ఒరిజినల్ బిల్స్ గట్రా ఉన్నాయా...! అంటూ ఆరా తీశాడాయన. కెమెరాలో ఫోటోలు ఉన్నాయి కదండీ.. అంతకు మించిన ఆధారాలేం కావాలి అన్నాను నేను. "అవి సరిపోవమ్మా.. కోర్టులో జడ్జి ఒరిజినల్ బిల్స్‌ను తప్పకుండా అడుగుతారు. కాబట్టి మీరు బిల్స్ పట్టుకుని వెళితే పని సులువవుతుంది" అని చావుకబురు చల్లగా చెప్పాడు ఆ యస్సై.

అలాగే.. వస్తాం సార్... థ్యాంక్స్...! అంటూ స్టేషన్ నుంచి బయటపడ్డాం. దార్లో ఒకటే ఆలోచన ఒరిజినల్ బిల్ కనిపించకుండా పోయి చాలా రోజులైంది. బిల్ లేకుండా కోర్టుకెళితే కెమెరాను ఇవ్వరు కదా...! ఇప్పుడేం చేయాలి... ఇంట్లో ముఖ్యమైనవాటిని ఎప్పుడూ దాచిపెట్టే చోటునే అది ఖచ్చితంగా ఉండి ఉంటుందని అనిపించింది. వెళ్లగానే ఆ పని చేయాలనుకుంటూ ఇంటికెళ్లాను.

అలా అనుకున్నానే గానీ... కాసేపట్లోనే నా ఆశలు నీరుగారిపోయాయి. ఎందుకంటే.. నేను అనుకున్న చోట అది దొరకలేదు సరికదా..! ఎక్కడ ఉందో అంతుబట్టకుండా పోయింది. అయితే నా సిక్త్ సెన్స్ మాత్రం బిల్ పోలేదు.. ఇంట్లోనే ఉంది అని చెబుతూనే ఉంది.

ఇక ఆ రోజు నుంచి కెమెరా సంగతటుంచి... కెమెరాను కొన్న ఒరిజినల్ బిల్ కోసం మా వేట మొదలైంది.... ఇంట్లో వెతకని చోటంటూ లేదు... వెతుకుతూనే ఉన్నాము... బిల్లు దొరకలేదు... కెమెరా కోసం నా ఆశా చావనూలేదు....!!!

(సశేషం...)

Tuesday 26 October 2010

ఆరోజు ఏం జరిగిందంటే...!!

ఆరోజు ఊరినుంచి మా అమ్మావాళ్లు వస్తున్నారు. ఈ ఊర్లోనే మా పెద్దమ్మవాళ్లు కూడా ఉండటంతో ముందుగా వాళ్లదగ్గరకు వెళ్లి ఆ తరువాత మాదగ్గరికి వస్తామని చెప్పింది అమ్మ. వాళ్లొస్తున్నారని నేను ముందుగా లీవ్ కూడా పెట్టేశాను.

అమ్మ చెప్పినట్లుగానే ముందుగా పెద్దమ్మ వాళ్ల ఇంటికి వెళ్లి అక్కడ ఓరోజు ఉండి, ఆ తరువాత మా ఇంటికి వచ్చింది. అమ్మతో పాటు అక్క, పిల్లలు కూడా రావడంతో ఇల్లంతా సందడిగా ఉంది. సాయంత్రం షాపింగ్‌కెళ్లి ఆ తరువాత బీచ్‌కెళ్దామని అమ్మ చెప్పడంతో సరేనని నేను, మా అబ్బాయి, అక్క, పిల్లలు, అమ్మ అందరం బయలుదేరాం.

టీనగర్‌లోని రంగనాథన్ స్ట్రీట్‌లో ఉన్న జయచంద్రన్ టెక్ట్స్‌టైల్స్ కెళ్లి అక్కడ అమ్మకు, అక్కకు బట్టలు కొన్నాం. ఆ తరువాత అదే బజార్లో ఉన్న షాపులన్నింట్లో చిన్న చిన్న వస్తువులన్నీ కొనుక్కుంటూ ముందుకెళ్లాము. ఇంతలో పిల్లలకు మంచి డ్రస్సులు ఎక్కడ దొరుకుతాయని అక్క అడగటంతో.. శరవణా స్టోర్స్ అయితే బెస్ట్ అని చెప్పాను.

రంగనాథన్ స్ట్రీట్ నుంచి మెల్లగా నడుచుకుంటూ పనగల్ పార్క్ శరవణా స్టోర్స్‌కు వెళ్ళాము. అక్కడ అప్పటికే కొన్న వస్తువుల కవర్లన్నింటికీ టోకెన్లు వేయించి, అక్కడే పెట్టేసి లిఫ్ట్ దగ్గరకు చేరుకున్నాం. చిన్నపిల్లల డ్రస్సులు ఎన్నో అంతస్తులో దొరుకుతాయో కనుక్కుని, అక్కడికి వెళ్లాము.

మా బుడిగమ్మకు గౌన్లు, బబ్లూకు ప్యాంట్లూ, షర్టులూ అంటూ ఓ మూడు నాలుగు జతల బట్టలు కొనేశాం. పిల్లలకు నైట్ డ్రస్సులు కావాలని అక్క అనడంతో ఆ ఫ్లోర్‌లోనే మరో వైపుకు వెళ్లాం. ఇంతలో ఏదో డిజిటల్ కెమెరాకు సంబంధించిన ఓ అనౌన్స్‌మెంట్ పదే పదే వినిపిస్తోంది... డిజిటల్ కెమెరా అనగానే నేను వెంటనే నా హ్యాండ్‌బ్యాగును తడుముకున్నాను. (షాపింగ్‌కు వెళ్ళి, అలాగే బీచ్‌కు కూడా వెళ్లాలని అనుకున్నాం కాబట్టి, నా బ్యాగులో నేను డిజిటల్ కెమెరాను తీసుకెళ్లాను). నాది నా దగ్గరే ఉంది కదా..! ఏదోలే అనుకుంటూ ఉండిపోయాను.

మళ్ళీ మళ్లీ అదే అనౌన్స్‌మెంట్... ఎవరైనా పోగొట్టుకున్నట్లయితే కింది ప్లోర్‌కు రమ్మని దాని సారాంశం. ఏదో కెమెరా అంటున్నార్రా..? అంటూ నా బ్యాగ్ తీయబోయేసరికి... ఆ.. ఎవరో అక్కడ ఫోటోలు తీశారటలేమ్మా...! అందుకే అలా చెబుతున్నారు... మనం కాదుకదా...! అని మా అబ్బాయి అనడంతో నేను ఊరకుండిపోయాను. మళ్లీ షాపింగ్‌లో మునిగిపోయాము.

అక్కడే బాగా లేటవడంతో ఇక బీచ్ ప్రోగ్రాం‌ను క్యాన్సిల్ చేసేసి ఇంటికి వెళ్లి, వండుకుని తినేసి ప్రశాంతంగా పడుకుండిపోయాము. మరుసటిరోజు ఆఫీసుకు బయలుదేరబోతుంటే... అమ్మా బ్యాగులో కెమెరా ఎందుకు? తీసి ఇంట్లో పెట్టేసేయ్ అన్నాడు మావాడు.

అవును కదా...! అనుకుంటూ హ్యాండ్‌బ్యాగు ఓపెన్ చేశాను. అంతే... ఒక్కసారిగా షాక్ తిన్నాను... కంగారుగా బ్యాగులోని వస్తువులన్నింటినీ తీసి కిందపడేశాను. బ్యాగు మొత్తాన్ని విదిలించాను. ఇంకేముంది కెమెరా పోయిందంటూ కుప్పగూలిపోయాను.


నా కంగారును చూసిన అందరూ ఏమైంది అంటూ నా దగ్గరకు పరుగెత్తుకొచ్చారు. డిజిటల్ కెమెరా పోయింది? బ్యాగులో కనిపించటం లేదు అన్నాను. ఇంతలో అమ్మ... "ఒకటా, రెండా పదివేల రూపాయలు వద్దంటే పోసి కొన్నారు. ఇప్పుడు పోయిందే" అంటూ బాధపడుతూ కూర్చుంది.

మా ఆయన ఏమంటాడో అని నాకైతే నోటమాటరాలేదు. ఏం చేయాలి? ఎక్కడ వెతకాలి అనుకుంటూ తలపట్టుకుని కూర్చున్నాను. అప్పుడే క్రితం రోజు శరవణా స్టోర్స్ అనౌన్స్‌మెంట్ గుర్తొచ్చింది. డౌట్ లేదు. అది ఖచ్చితంగా మాదే అయి ఉంటుందని వెంటనే శరవణా స్టోర్స్ ఫోన్ నెంబర్ వెతకమని మా అబ్బాయికి చెప్పాను.

ఆ స్టోర్స్ కవర్‌పైనుండే నెంబర్‌ను తీసుకుని వెంటనే మావాడు ఫోన్ చేసి విషయం చెప్పాడు. అవునా సార్..! మేము నిన్ననే చాలాసేపు అనౌన్స్ చేశాము మీరే రాలేదు. సరే మా మేనేజర్‌ను కలవండి ఆయన మిగిలిన విషయాలు చెబుతాడని ఫోన్ పెట్టేశాడు.

నేనూ, మా అబ్బాయి గబాగబా ఆటో పట్టుకుని శరవణా స్టోర్స్‌కు పరుగులు తీశాము. అక్కడి మేనేజర్‌ను కలిసి విషయం చెప్పగానే... ఆయన నన్ను, నా హ్యాండ్‌బ్యాగును గుర్తుపట్టాడు. (ఆ కెమెరాలో ఉన్న మా ఫ్యామిలీ ఫోటోలను ఆయన చూశాడు). మీ కెమెరా ఉంది ఎక్కడికీ పోలేదు అని ఆయన అనడంతో కాస్తంత కుదుటపడ్డాము.

"మీరు పైకెళ్లేందుకు లిఫ్ట్‌లోకి వెళ్లారు. మీ పక్కనే ఓ లేడీ పిక్ పాకెటర్ కూడా లిఫ్ట్‌లోకి వచ్చి నిల్చుంది. మెల్లగా మీ హ్యాండ్‌బ్యాగ్ జిప్ ఓపెన్ చేసి కెమెరాను కొట్టేసింది. మీ కెమెరా స్లిమ్‌గా ఉండటంతో డబ్బు కట్ట అనుకుని పొరపాటుడిందామె. పాపం ఈ దొంగగారికి మా స్టాఫ్ తననే వెంబడిస్తున్నారని, మా సీసీ కెమెరాల్లో క్లీన్‌గా అబ్జర్వ్ చేస్తున్నారని తెలియక మాకు పట్టుబడిపోయింది." జరిగిందంతా పూసగుచ్చినట్లు చెప్పాడు మేనేజర్.

వాళ్లు చేసిన సహాయానికి కృతజ్ఞతలు చెప్పి... "ఎలాగైతేనేం మా కెమెరా మాకు దొరికింది. ఇవ్వండి సార్...! మాకు ఆఫీకు టైం అవుతోంది. అసలే ఫర్మీషన్ అడిగి వచ్చాము" అన్నాను నేను. కెమెరా ఇక్కడెక్కడుందమ్మా...! మేము నిన్నరాత్రే పాండీబజార్ పోలీస్‌స్టేషన్లో.. దొంగను, కెమెరాను అప్పగించేశాం. మీరు అక్కడికి మాతో పాటు వచ్చి కంప్లెయింట్ రాసివ్వాలని చెప్పాడతను.

ఇక చేసేదేంలేక తిరిగీ ఆఫీసుకు ఫోన్ చేసి ఫర్మీషన్ అడిగి పాండిబజార్ పోలీస్‌స్టేషన్‌కు వెళ్ళాము. అక్కడి ఎస్సైను కలిసి జరిగిందంతా చెప్పి మా కెమెరాను ఇవ్వమని అడిగా. అది అలా కుదరదమ్మా...! దొంగ దొరికింది కాబట్టి.. దొంగను, ఈ వస్తువును మేము కోర్టుకు హ్యాండోవర్ చేయాలి అన్నాడు.

మళ్లీ అతనే.. మీరు జరిగిందంతా చెబుతూ కంప్లెయింట్ రాసివ్వండి.. మిగతాది నేను చూసుకుంటాను. అలాగే మీ ఫోన్ నెంబర్‌ అడ్రస్సును కూడా ఇచ్చివెళ్లండి... తరువాత మేము కబురు చేస్తాము. ఆపై మీరు కోర్టుకెళ్లి, పిటీషన్ వేసి మీ వస్తువును మీరు తెచ్చుకోవచ్చు అని చెప్పాడు.

అయ్యో..! ఇంత తతంగముందా... అనుకుంటూ కంప్లైయింట్ రాసిచ్చేసి ఆఫీసుకెళ్లిపోయాను. ఆతరువాత చాలారోజుల దాకా ఈరోజుగానీ, రేపుగానీ పోలీస్‌స్టేషన్ నుంచి ఫోన్ వస్తుందని ఎదురుచూస్తూనే ఉన్నాను... రోజులు నెలలైనాయి... ఫోన్ మాత్రం రాలేదు....!! మా కెమెరా మీద నాకు ఆశ కూడా చావలేదు....!!!


(సశేషం...)

Tuesday 12 October 2010

టీవీ స్విచ్.. తాత చేతికర్ర...!

ఆఫీసు నుంచి పని ముగించుకుని ఈసురోమంటూ ఇంటికి బయల్దేరాను. ఆఫీసు దాటి కాస్తంత దూరం వెళ్లగానే నేను ఎక్కాల్సిన యం12సి బస్సు కాస్తా నన్ను దాటుకుని ముందుకు పరుగులు తీసింది. చేసేదేం లేక బస్టాప్‌దాకా నడచి అక్కడ 12జి బస్సు పట్టుకుని ఎలాగోలా ఇంటికి చేరుకున్నాను.

ఇంటికి చేరగానే మా పింకీ ఎదురొచ్చి బాగా అలసిపోయావా..?! అంటూ నా బ్యాగ్ అందుకుని తాగడానికి నీళ్లిచ్చింది. అన్నట్టు మీకు చెప్పలేదు కదూ...! పింకీ మా అక్క కూతురు. కొన్ని రోజులు మాతో ఉండేందుకు వచ్చింది. వరుసకు నాకు కూతురైనప్పటికీ దానికీ, నాకూ ఓ నాలుగేళ్ల తేడా మాత్రమే ఉంటుంది.

లెక్కలేనన్ని కబుర్లూ, చిన్నప్పటి జ్ఞాపకాలు చెప్పుకుంటూ చాలా సరదాగా ఉంటాం మేమిద్దరం. దాని కష్టసుఖాలన్నీ నాతో పంచుకుంటూ ఉంటుంది. ఏదేని సమస్యలొచ్చినప్పుడు నన్ను సలహా కూడా అడుగుతూ ఉంటుంది. నేను కూడా పెద్ద ఆరిందాన్నిలా తోచిన సలహా ఇచ్చేస్తుంటాను.

ఆరోజు ఓ చిన్న విషయంపైకి మా ఇద్దరి చర్చ మళ్లింది (పర్సనల్ కాబట్టి వివరాలు మాత్రం చెప్పలేను). ఆ విషయంలో నువ్వు తప్పు చేస్తున్నావు. ముందు చెప్పిన మాటకు నువ్వు కట్టుబడటం లేదు. ఈ విషయంలో ఇప్పటికే నువ్వు చాలా సార్లు మాట తప్పావు కాబట్టి నిన్ను నమ్మను. నామీద ఒట్టేసి చెబితేగానీ ఈసారి నమ్మేది లేదు అంటూ ఓ చిన్నపాటి క్లాస్ పీకడం మొదలెట్టాను పింకీకి.

పాపం అది బిక్కమొహం వేసి... నీకూ, మా అన్నకూ ఎప్పుడూ ఇదే భయం. చెబితే వినరు, నమ్మరు. "అమ్మా...! అసలు దాన్నెప్పుడూ నమ్మవద్దంటూ" వాడెప్పుడూ అమ్మకు చెబుతుంటాడు కూడా...! మీకెందుకంత సందేహం. నేను మంచి అమ్మాయిని కదా..! ఈసారి మాట తప్పనులే అంటూ సర్ది చెప్పేందుకు ప్రయత్నించింది పింకీ.

కానీ నేను మాత్రం నా బెట్టు వీడలేదు సరికదా... మరింత కోపంగా బుంగమూతితో కూర్చున్నాను. సీరియస్ వాతావరణాన్ని ఎలాగైనా సరే చల్లబర్చాలనుకున్న పింకీ...

పిన్నీ పిన్నీ...! ఓసారి నువ్వు ఇంట్లో లేనప్పుడు జరిగిన ఓ విషయాన్ని చెప్పనా..?! అంటూ మొదలెట్టింది. ఏంటబ్బా..! అనుకుంటూ ఆలోచనలో పడ్డాను. అది చూసిన పింకీ ఇంకాస్త ఉత్సాహంగా... ఆరోజు ఇంట్లో నాకూ, అక్కకూ, అన్నకూ ఓ పెద్ద గొడవైంది...... అంటూ ఆగింది.

"ఏంటో..." అన్నట్లుగా మొహం పెట్టాను నేను. ఏదో చిన్న విషయం దగ్గర మొదలైన గొడవ టీవీ దగ్గర ఆగిపోయింది అని చెప్పింది. "టీవీదగ్గరా...?" అని అడిగాను. అవును.. "మాటా మాటా పెరిగి నేను అసలు ఇకపై టీవీ స్విచ్ ముట్టుకునేదే లేదని తెగేసి చెప్పేశాను" అంది పింకీ.

"సర్లే..! గొడవపడైనా మంచిపని చేశావు. అలాగైనా బుద్ధిగా చదువుకుంటావు కదా..!" అన్నాను. "అమ్మా....! ఆశ, దోశె, అప్పడం, వడా...! అలాగేం జరగలేదు తెలుసా..?!" అంటూ అల్లరిగా చెప్పడం ఆపింది పింకీ.

"ఇంకేం జరిగిందే...!" అన్నాను ఆసక్తిగా... "గొడవ జరిగిన ఓ రెండు మూడు రోజులు ఇంట్లో అంతా సర్దుకుంది. అందరం ఒకరితో ఒకరం మాట్లాడేసుకుంటున్నాం... అయినా నేను టీవీ స్విచ్ ముట్టుకోనని చెప్పేశాను కాబట్టి ఆ గండం నుంచి కూడా ఎలాగైనా సరే బయటపడాలి కదా...! అని ఆలోచించాను.." చెప్పుకుపోతోంది పింకీ.

"టీవీ స్విచ్ చేతితో కదా ముట్టుకోకూడదు. ఇలా ఎందుకు చేయకూడదని ఆలోచించాను. అటకపైనుండే తాత చేతికర్రను తీసి టీవీ స్విచ్ ఆన్ చేయడం మొదలెట్టాను" చెప్పడం ఆపి నావైపు చూసింది పింకీ... అసలే గుర్రుగా ఉన్న నేను అది చెప్పిన మాట విని నవ్వును ఆపుకోలేక పకపకా నవ్వేశాను.

నాతో జతకలిపిన పింకీ కూడా నవ్వుతూ... "ఆరోజు ఇంట్లో కూడా అందరూ ఇలాగే నవ్వారు పిన్నీ..." అంటూ నా మెడ చుట్టూ చేతులేసి, చక్కిలిగింతలు పెట్టేసి... మా ఇంటిని నవ్వులతో నింపేసింది ఆ అల్లరి అమ్మాయి.

Saturday 9 October 2010

ఓ వర్షం కురిసిన రాత్రి....!

ఈరోజు ఎలాగైనా సరే బీచ్‌కు వెళ్ళాల్సిందే అనుకుంటూ...(అలా చాలా రోజులుగా అనుకోవడమేగానీ వెళ్లింది లేదు) ఆఫీసులో పని ముగించుకుని త్వరగా బయటపడ్డాం. నేనూ, మా అబ్బాయి, మావాడి ఫ్రెండ్ కలిసి బీచ్‌కు వెళ్దామనుకున్నాం. బస్‌స్టాప్‌లో ఎంతసేపు వెయిట్ చేసినా బస్‌ రాలేదు. మా వాడి ఫ్రెండ్‌కు ఇంకో ఫ్రెండ్ జతకలవడంతో సినిమాకు తుర్రుమన్నాడు. (వాడెప్పుడూ అంతే..!) ఇంకేముంది... ఎప్పట్లాగే ఆరోజు కూడా బీచ్‌కెళ్లే ప్రోగ్రామ్ అటకెక్కేసింది.

ఓ గంటసేపటి తరువాత బస్ రావడంతో బతుకు జీవుడా అనుకుంటూ ఇంటికి చేరుకున్నాం. టీవీ పెట్టుకుని ఏదైనా ఓ మంచి ప్రోగ్రామ్ అయినా చూసేద్దాం అనుకుంటే... కేబుల్ కూడా సరిగా రావడం లేదు. ఇంక చేసేదేంలేక వీసీడీ ఆన్ చేసి హిందీ పాటలు పెట్టుకుని మిగతా పనుల్లో మునిగిపోయాను.

ఇక్కడ మీకో విషయం చెప్పాలి. కేబుల్ రాకపోయినా, బీచ్‌కెళ్లకపోయినా మా అబ్బాయికి దిగులేం లేదండీ... ఎందుకంటే వాడికి ఇంట్లో కంప్యూటర్.. అందులో ఓ క్రికెట్ గేమ్ ఉంటే చాలు. ఆ గేమ్ ఆడుతూ అలా గంటలు గంటలు గడిపేస్తాడు. కాబట్టి... ఆరోజు వాడేం బాధపడలేదు సరికదా... క్రికెట్‌లో లీనమైపోయాడు.
వంట పూర్తిచేసి, మా ఆయన కోసం ఎదురుచూస్తుంటే... ఆయన రాలేదుగానీ ఫోన్ మాత్రం వచ్చింది. అందులో ఆయనే... నేను రావడం లేటవుతుంది. మా ఫ్రెండ్స్ ఇంటికెళుతున్నాను. మీరిద్దరూ తినేసి పడుకోండి అని చెప్పాడు. మరుసటిరోజు ఆదివారం, మా అబ్బాయి ఓ ఫంక్షన్‌కు వెళ్ళాల్సి ఉండటంతో.. త్వరగా తినేసి పడుకున్నాం.

మరుసటిరోజు ఉదయాన్నే లేచి టిఫిన్ చేసి, అబ్బాయిని ఫంక్షన్‌కు పంపేశా, మా ఆయన కూడా జర్నలిస్టుల సంఘం మీటింగ్ ఉందంటూ వెళ్లిపోయారు. ఇంట్లో ఒక్కదాన్నే... పని మాత్రం బోలెడు. వంట, ఇల్లు చక్కబెట్టుకోవడం, వారం రోజుల బట్టలు ఉతకడం లాంటి పనులన్నీ ఓ వైపు పిలుస్తుంటే... నిద్రాదేవి కూడా నన్ను ఊరికే ఆవరించేస్తోంది.

ఏమైతే అయిందని వాషింగ్ మెషిన్లో బట్టలు వేసి ఆన్‌చేసి, పడుకున్నాను. బాగా నిద్రపట్టేసింది. అలారం మోగుతున్నా నేను మాత్రం లేవలేకపోయాను. ఎలాగోలా లేచి వంటపూర్తి చేసేసరికి మా ఆయన, అబ్బాయి వచ్చేశారు. ఇద్దరికీ భోజనాలు వడ్డించి మళ్లీ పనిలో మునిగిపోయాను.

ఇక సాయంత్రం టీ టైం‌లో అమ్మా.. బీచ్‌కెళ్దామా..?! అని అడిగాడు మావాడు. మా ఆయన నేను రాను, సెలూన్‌కెళ్లాలి.. మీరిద్దరూ వెళ్లి వచ్చేయండి అన్నాడు. అంతకుముందే కరెంట్ పోవడంతో బట్టల పని ఆగిపోయింది, పిండి రుబ్బాలి, గలేబులు మార్చాలి... ఇవన్నీ పక్కనబెడితే అబ్బాయి ఆశగా అడుగుతున్నాడు. వాడికోసమైనా వెళ్లాల్సిందే అనుకుంటూ బయలుదేరాను.

హమ్మయ్య...! చాలా రోజుల నుంచీ బీచ్‌కెళ్లాలన్న కోరిక ఆరోజు తీరిపోయింది. సముద్రంలో వెన్నెల వెలుగులో పెద్ద పెద్ద అలలు స్పష్టంగా, అందంగా కనిపిస్తున్నాయి. ఏవేవో కబుర్లు చెప్పుకుని, కాల్చిన మొక్కజొన్న కండె చెరిసగం తినేసి ఇంటికొచ్చేశాం.

మిగిలిపోయిన పనులను పూర్తిచేసే కార్యక్రమంలో నేను... ఓ ఇంగ్లీషు అనువాదపు సినిమాను చూస్తూ అందులో మునిగిపోయిన అబ్బా, కొడుకులిద్దరూ... ఈలోపు నేనున్నానంటూ జోరున పెద్ద వర్షం. బెడ్‌రూంలో కిటికీలు వర్షపు గాలికి ఊరికే కొట్టుకుంటుండటంతో వేసేందుకు వెళ్లాడు మా ఆయన.

ఎంతసేపటికి ఆ రూం నుంచి ఆయన బయటకు రావడం లేదేంటబ్బా అనుకుంటూ నేనూ మా అబ్బాయి వెళ్ళాము. ఏముంది చక్కగా ఆ రూంలో లైట్ ఆపివేసి కిటికీలోంచి బయట ఏపుగా పెరిగిన మునగచెట్టు నుంచి ఆకులు, కాయలు అందినకాడికల్లా తెంపుతూ కూర్చున్నాడాయన.

(మామూలు రోజుల్లో మునగచెట్టు కిటికీకి పక్కగా ఉన్నప్పటికీ అందేది కాదు. ఆరోజు జోరున వర్షం, హోరుగాలికి అది ఊగుతూ బాగా చేతికి అందింది. అలా మా ఆయన చేతికి అది దొరికిపోయింది... పాపం...!!)

అదలా ఉంచితే... తనకు తోడుకు కొడుకును కూడా పిలిచాడు మా ఆయన. నేను రానని వాడంటే... వస్తావా రావా అంటూ కోప్పడటంతో వాడూ వెళ్లి సాయం చేశాడు. మొత్తానికి కాస్తంత ఆకు, మునక్కాయలు కోసేసి గబగబా కిటికీలు వేసేసి వచ్చేశారు. బయట పదిరూపాయలు పెడితే వచ్చేస్తుంది కదా... ఇలాంటి పని ఎందుకని నేను కోప్పడ్డాను.

దొంగతనం చేసి తింటే ఆ రుచే వేరుగా ఉంటుంది తెలుసా..? అయినా నువ్వు పల్లెటూర్లో పుట్టి పెరిగుంటే కదా.. తెలిసేందుకు అని నన్నే మా ఆయన ఎగతాళి చేశాడు. ఇంతలో మావాడు ఊరుకుంటాడా..? అమ్మా... ఆయన పల్లెలో పుట్టాడు కాబట్టి ఇలాంటివన్నీ బాగా అలవాటేలే...! అంటూ నవ్వుతూ సెటైర్ వేశాడు. నాకు నవ్వాగలేదు... మొదట గుర్రుగా చూసినా మా ఆయన కూడా నవ్వుతూ మాతో జతకలిపాడు.

Friday 8 October 2010

నా హృదయాంతరాళాల్లో...!



నా హృదయాంతరాళాల్లో...
ఓ స్థానం ఎప్పుడూ నిండుగా ఉంటుంది
అది నాకు మాత్రమే తెలుసు
ఎందుకంటే, ఆ స్థానం.......
ప్రేమతో నిండిపోయింది
నా కుటుంబంతో నిండిపోయింది

నేను ఎక్కడికెళ్ళినా, ఎక్కడ ఉన్నా...
ఎవరెంత దూరంలో ఉన్నా....
ఆ ప్రేమ ఎప్పుడూ అలాగే ఉంటుంది
అది నా బాధ్యతను గుర్తు చేస్తుంది

ఆ ప్రేమ నన్ను ఎప్పుడూ....
సంతోషంగా ఉంచుతుంది
బ్రతుకుమీద ఆశను కల్పిస్తుంది
మా కోసం నువ్వు కావాలంటూ...
నన్నెప్పుడూ బ్రతికిస్తుంటుంది.....!

Wednesday 6 October 2010

పసిమొగ్గలను వాడిపోనీయవద్దు...!


కొన్ని రోజుల క్రితం మా పక్క వీధిలో ఒకటే అరుపులు, కేకలు, ఏడ్పులు, ఆర్తనాదాలు... ఏమయ్యింది? అనుకుంటూ కంగారుగా, ఆతృతగా బాల్కనీలోకి పరుగెత్తికెళ్లాను. ఒకతను ఏడుస్తూ... ఓ పది సంవత్సరాల అబ్బాయిని చేతులపై మోసుకెళ్లటం నాకు కంటబడింది. అతడి వెంట చాలామంది గుండెలు బాదుకుంటూ ఏడుస్తూ వెళ్తున్నారు.

కిందికి పరుగెత్తుకెళ్లి... పక్కింటి మామిని ఏమయ్యింది? అని అడిగాను. నిండా పదేళ్లు కూడా లేవు ఆ అబ్బాయి ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడు అని చెప్పింది. ఆ మాట విన్న నేను ఒక్కసారిగా షాక్ తిన్నాను. ఇంత చిన్నబ్బాయి సూసైడ్ చేసుకున్నాడా అని...?

కాసేపటి తరువాత తేరుకున్న నేను... ఎందుకు? అని మళ్లీ ఆమెనే అడిగాను. ఇంకా ఏమీ తెలియలేదు, కనుక్కుని చెబుతానుండండి అని అంది. ఆ చిన్నపిల్లాడి రూపం కళ్లముందు కదలాడుతూనే ఉంది. నాకేమీ పాలుబోలేదు. అసలు ఎలా జరిగింది? అని మామిని అడిగాను.

స్కూలుకెళ్లిన పిల్లాడు మధ్యాహ్నమే ఇంటికొచ్చేశాడు. వాళ్ళ అమ్మ కట్టి ఇచ్చిన పెరుగన్నం తినేసి మేడమీది గదిలోకెళ్ళాడు. ఏమనుకున్నాడో ఏమో కిటికీ ఊచలకు వాళ్ళమ్మ చీరను బిగించి తన మెడకు ఉరి వేసుకున్నాడు. ఆ అబ్బాయి ఎప్పుడూ మేడమీది గదిలో ఆడుకుంటూ ఉంటాడు కాబట్టి ఎవరికీ అనుమానం రాలేదట.

ఒకటి రెండుసార్లు వాళ్ల అక్క పైకి వెళ్లి కిటికీ పక్కన మెడకు చీరను బిగించుకున్న తమ్ముడిని చూసి అలా ఆడుకోకూడదురా, తప్పురా అంటూ మందలించి కిందికి వెళ్లిపోయిందేగానీ సరిగా గమనించలేదు. మధ్యాహ్నం మెడకు ఉరి బిగించుకున్న ఆ పిల్లాడిని సాయంత్రం ఆరుగంటల ప్రాంతంలో చూశారు.

ఎంతసేపు ఆడుకుంటావు కిందికి రారా అంటూ అక్క ఎంత పిలిచినా ఆ అబ్బాయి కిందికి రాలేదు, పలకడం లేదు. ఏమైంది అనుకుంటూ ఆ అమ్మాయి వచ్చి చూడగా.. నాలుక బయటపెట్టి, కనుగుడ్లు పైకి తేలేసి కనిపించాడు ఆ అబ్బాయి. భయంతో కిందికి పరుగెత్తి కెళ్లిన ఆ అమ్మాయి వాళ్ల అమ్మకు విషయం చెప్పి పైకి తీసుకెళ్లగా... కొడుకు నిర్జీవంగా కనిపించాడు ఆ తల్లికి.

అయినా బతికే ఉంటాడన్న చిన్ని ఆశతో చుట్టుప్రక్కల వారిని పిలిచి హాస్పిటల్‌కు పరుగులెత్తింది ఆ తల్లి. హాస్పిటల్‌లో డాక్టర్ ఆ అబ్బాయిని పరీక్షించి మధ్యాహ్నమే చనిపోయాడని చెప్పాడు. ఇంతలో తండ్రికి విషయం తెలిసి హాస్పిటల్‌కు పరుగెత్తాడు. అప్పటికే బిడ్డను ఏడుస్తూ తీసుకొస్తున్న భార్య చేతుల్లోంచి తీసుకుని గుండెలు బాదుకుంటూ తీసుకొస్తున్నాడు. ఇదండీ జరిగింది అని చెప్పింది మామి.

ఆ చిన్న పిల్లాడికి ఏం కష్టమొచ్చింది? ఎందుకు ఉరివేసుకోవాలనుకున్నాడు? అని మళ్లీ ఆమెనే అడిగాను. ఏమోనండీ అందరూ దుఃఖంలో ఉన్నారు. ఇంకా ఏమీ తెలియడం లేదని చెప్పిందామె.

తరువాత కొన్ని రోజులకు ఆ పిల్లాడు ఉరి వేసుకున్న కారణం తెలిసి అవాక్కయ్యాను. స్కూల్లో ఏదో కారణం చేత వాళ్ల మిస్ అందరి ముందూ తిట్టిందట. ఆ అవమాన భారాన్ని తట్టుకోలేని ఆ పిల్లాడు ఉరిపోసుకున్నాడు.

అప్పటిదాకా, స్కూల్లో అందరికంటే ఫస్ట్ వచ్చే తమ కొడుకు మార్కులు తక్కువ వచ్చినందుకో, లేదా ఎప్పుడైనా తాము తిట్టినందుకో మనసు కష్టపెట్టుకుని ఇలా చేశాడనుకున్నారు ఆ పిల్లాడి తల్లిదండ్రులు. అయితే ఆరోజు స్కూల్లో మధ్యాహ్నం మిస్ తిట్టినందుకు అంతపని చేశాడని తెలిసిన తల్లిదండ్రులు కాసేపు ఆమెని కోపగించుకున్నా, ఏం చేసినా తమ కొడుకు ఇక తిరిగి రాడని ఊరకున్నారు.

అయ్యో...! చిన్న పిల్లాడిని కోపగించుకుని తన చావుకు కారణమయ్యాయనని ఆ మిస్ కూడా పశ్చాత్తాపంతో ఏడుస్తూ, పిల్లాడి తల్లిదండ్రులకు క్షమాపణ చెప్పింది.

ఇక్కడ ఎవరిని తప్పుబట్టాలో నాకు అర్థం కావడం లేదు. తప్పు చేసినప్పుడు దండించిన టీచర్‌దా? లేదా చిన్నపాటి అవమానాన్ని కూడా భరించలేని ఆ పిల్లాడిదా..?

అదలా ఉంచితే... చిన్నపిల్లలు సహజంగానే సున్నిత మనస్కులై ఉంటారు. వారికి సాధ్యమైనంత సున్నితంగానే తప్పొప్పులను తెలియజేయాలే గానీ, కోపంగా తిట్టి చెబితే మాత్రం గాయపడతారు. గాయపడినవారు కొంతమంది మర్చిపోయినా... మరికొంతమంది మరీ సున్నిత స్వభావం కలిగిన పిల్లలు పైన చెప్పిన పిల్లాడిలాగే బలవన్మారణాల దారిలోకి వెళ్లిపోతారు.

కాబట్టి... ప్రియమైన తల్లిదండ్రులారా, విద్యాబుద్ధులు నేర్పే గురువుల్లారా...! చిన్నారి పసిమొగ్గలను వసివాడి పోనీయకుండా కాపాడాల్సిన బాధ్యత మనందరి చేతుల్లోనే ఉంది. కఠినమైన మాటలు, భాషతో చిన్నారి మనసులను గాయపడనీయకుండా సున్నితంగా వారికి తప్పొప్పులను తెలియజెప్పుదాం....! చిన్నారులను కాపాడుకుందాం...!!