Pages

Friday 3 December 2010

ఏం కొడకా... మాకేమైనా ఇచ్చేదుందా..?

"ఏం కొడకా ఎప్పుడు చూసినా కొత్త బట్టలు వేసుకుని తిరగడమేనా? మాకేమైనా ఇచ్చేదుందా?" అన్న మాటలతో ఉలిక్కిపడి తిరిగి చూశా. ఎదురుగా కట్టెల మోపు దించి, గోడకు ఆనించి, ఆయాసంతో రొప్పుతూ నిల్చోనుంది ఆదెమ్మక్క. "అబ్బా... నువ్వా అక్కా.. ఎవరో అనుకుని కంగారు పడ్డాను అంటూ..." చేతికి నీళ్ల చెంబు అందించాను.

గడగడా నీళ్లు తాగేసి.. "ఇదిగో తల్లీ.. అమ్మ కట్టెలు తెమ్మని డబ్బు ఇచ్చింది. తెచ్చేశాను. ఇక వెళ్ళేదా అంటూ... ఏమ్మా... ఈసారైనా నా కూతురుకు ఓ పావడా గుడ్డ ఇచ్చేది ఉందా? లేదా?" అంది. "లేదక్కా.. ఈసారి తప్పకుండా ఇస్తాను. రాత్రి అమ్మ ఇంటికి రాగానే అడిగి తీసుకుంటాను. రేపు ఇంటికి రా.." అని చెప్పి పంపించేశాను.

ఆదెక్క ఓ దళిత మహిళ. ఆమె మా ఊర్లో అందరికీ బాగా తెలిసిన వ్యక్తి. ఎక్కడ్నించి, ఎలా వచ్చిందో ఏమో.. చిన్న వయసులోనే మా ఊరికి వచ్చేసింది. నా అనే వారు ఎవరూ లేకపోయినా, ఊర్లో వాళ్లు ఇచ్చే పావలా, అర్ధ సాయంతోనే పెరిగి పెద్దదైంది. ఇక ఆమె యుక్తవయసులోకి వచ్చేటప్పటికి, ఊర్లోని మగరాయుళ్లు... చూడ్డానికి ఓ మోస్తరుగా వయసులో ఉన్న ఆడది, ఏ ఆసరా లేనిది అయిన ఆమెను ఎలా చూడాలో అలాగే చూశారు. ఇది తప్పు అని ఆమెకు చెప్పేవాళ్లు లేకపోవడంతో ఆమె కూడా అలాగే కొనసాగింది.

కొన్ని రోజుల తరువాత.. ఏ తోడులేని ఒక వయసు మళ్లిన పెద్దాయన ఆదెమ్మను చేరదీసి పెళ్లి చేసుకున్నాడు. ఊర్లోనే ఓ ఇంట్లో వాళ్ళు కాపురం పెట్టారు. ఇకమీదట బుద్ధిగా ఉండాలని నిర్ణయించుకున్న ఆమె కూలీ, నాలీ చేసుకుంటూ భర్తతో ఉండసాగింది. అయితే, ఆమెను తమ కామానికి వాడుకున్న మగరాయుళ్ళు మాత్రం తమ వద్దకు రావాలంటూ వేధించేవాళ్ళు. ఆ ముసలాడు నిన్నేం సుఖపెడతాడంటూ వాళ్ళు చేసే హేళనలకు, వెక్కిరింతలకు కొదవే లేదు. అన్నింటినీ ఆమె ఓర్చుకుంటూ తన దారిన సాగిపోయింది.

ఓ సంవత్సరం తరువాత ఆ ముసలాయన ద్వారా ఆదెమ్మ ఓ పాపకు జన్మనిచ్చింది. తన పాపకు ఆమె గిరిజ అని పేరు పెట్టుకుని ఉన్నంతలో అపురూపంగా చూసుకుంది. ఇప్పుడు ఆ అమ్మాయి కోసమే... నన్ను ఓ పావడా గుడ్డను ఇవ్వమని ఆదెక్క అడిగింది.

గిరిజ పెరిగి పెద్దదయ్యేకొద్దీ, గతంలో తనను చూసిన మగరాయుళ్లు అవే ఆకలి కళ్లతో తన కూతుర్ని కూడా చూడటాన్ని ఆదెమ్మ సహించలేక పోయేది. తన జీవితంలా కూతురి జీవితం పాడు కాకూడదని ఆమె బలంగా అనుకునేది. ఎవడైనా తమ ఇంటివద్దకు వచ్చి తోక జాడిస్తే... నోటితోనే కాకుండా, చేతితో కూడా ఆమె సమాధానం చెప్పేది.

ఎప్పుడూ ఆదెమ్మ చుట్టుప్రక్కల ఇళ్లవారితో.. "నా బ్రతుకు నా కూతురికి రాకూడదు. కూతురిని కాపాడుకునేందుకు చావనైనా చస్తానుగానీ, ఆ రొంపిలోకి దింపనని" చాలా సార్లు అంటుండేది కూడా...!

అదలా ఉంచితే... మరుసటిరోజు బోరింగ్ కాడికి మంచినీళ్లకోసం వచ్చింది ఆదెక్క. నేను కూడా అక్కడే ఉండటంతో... "అక్కా ఓసారి ఇంటికి వచ్చిపో..." అనేసి బిందె నింపుకుని ఇంటికెళ్లాను. నా వెనకే ఆమె కూడా వచ్చింది. "నీకు నచ్చితే తీసుకో, లేకుంటే ఈసారి కొత్త బట్టల జతే ఇస్తాను అని చెప్పి" ఓ కవర్ ఆమె చేతిలో పెట్టాను.

కవర్లో ఉన్న లంగా, జాకెట్, పైట సెట్టును చూసి సంతోషంతో... "బాగున్నాయి కొడకా... నా కూతురుకు ఇవి బాగుంటాయి కదా...! చల్లగా ఉండు తల్లీ..!" అనేసి వెళ్లిపోయింది. నేను కొన్నిరోజులపాటు వాడిన బట్టలను కూడా అంత ఆనందంగా కూతురు కోసం పట్టుకెళ్తోన్న ఆమె కంటే, ఆమెలోని అమ్మతనం నన్ను బాగా కదిలించి సన్నని నీటితెర నా కళ్లను కమ్మేసింది.

కొన్ని రోజుల తరువాత.. మా ఊర్లో గంగమ్మ తిరనాల జరుగుతోంది. ఆ తిరనాల సమయంలో ఒక రాత్రి, ఒక పగలు ఊరంతా కోలాహలంగా ఉంటుంది. ఆ రోజు కూడా ఎప్పట్లా రాత్రి గడచిపోయి, పొద్దున్నే తెల్లవారింది. ఏటిదాకా ఫ్రెండ్స్‌తో వెళ్ళిన మా తమ్ముళ్ళు గాబరాగా పరుగెత్తుకుంటూ వస్తున్నారు. ఏమయ్యిందిరా అంటే.. "ఆదెమ్మక్కను ఎవరో చంపేసి నీళ్లలో పడేసారు" అని చెప్పారు.

అమ్మా, నాన్న రావద్దని వారిస్తున్నా వినకుండా అందరితో పాటు ఆదెక్కను చూసేందుకు వెళ్ళాను. ఏటి ఒడ్డున పొలాల్లో, ఓ నీటిమడుగులో బొక్కాబోర్లా పడిపోయి ఉందామె. కాస్త పక్కగా ఆమె కట్టుకున్న చీర... పువ్వులు... పగిలిపోయిన గాజు ముక్కలు... పెనుగులాడిన గుర్తులు స్పష్టంగా తెలుస్తున్నాయి.

ఎప్పుడు చూసినా అరే, కొడకా, తల్లీ అంటూ ప్రేమగా పిలిచే ఆదెమ్మక్కను అలా చూడగానే నాకు ఏడుపు ఆగలేదు. భోరుమని ఏడ్చేశాను. అన్నింటికంటే అప్పటికీ, ఇప్పటికీ, ఎప్పటికీ బాధించేది ఏంటంటే... ఆరోజు ఆదెమ్మక్క శవంగా తేలాడుతున్నప్పుడు ఒంటిపైనుండే జాకెట్, చీర లోపల కట్టుకున్న పావడా... "ఆమె నా దగ్గర కొట్లాడి మరీ కూతురు కోసం తీసుకుంది కదా.. అవే బట్టలతో ఆమెనలా చూడాల్సి రావడం..." ఇవన్నీ తల్చుకుంటే మనసు కలుక్కుమంటుంది.

పోలీసులు రావడం, పోస్ట్‌మార్టం చేసి ఆదెక్క శవాన్ని ఇవ్వడం జరిగిపోయాయి. అయితే చేతిలో చిల్లిగవ్వలేని ఆదెక్క భర్త, కూతురు ఏం చేస్తారు. ఊరి చివర గానుగ చింతమాను వద్ద శవాన్ని పెట్టుకుని ఏడుస్తూ కూర్చున్నారు. ఆమె బ్రతికుండగా, ఆమె చేత ఎన్నో పనులు చేయించుకున్న ఊరి జనాలంతా... చూసి అయ్యో అన్నారే తప్ప.. ఆమె దహన సంస్కారాల కోసం పావలా సాయం కూడా చేయలేదు.

మా అమ్మా వాళ్లకు కూడా అప్పట్లో అంత స్తోమత లేదు. నేనేమో చిన్నదాన్ని చూస్తూ ఏడ్వటం తప్ప ఏమీ చేయలేకపోయాను. చివరకు పంచాయితీ వాళ్లే ఆదెక్క శవాన్ని పూడ్చిపెట్టారు. ఊర్లో వాళ్ళంతా తలా ఐదో, పదో వేసుకుని ఉంటే... ఆమె దహన సంస్కారాలు అయినా జరిగి ఉండేవి, ఆమె ఆత్మ శాంతించేది కదా...! కన్నీళ్లను కార్చిన జనాలకు కాస్తంత కనికరం కూడా లేకపోయిందే అని అనుకోని రోజు లేదంటే నమ్మండి.

ఆ తరువాత కాలంతో పాటు కదిలిపోయిన నేను... ఈ మధ్యనే మా ఊరికి వెళ్ళాను. ఎందుకోగానీ ఆదెక్క గుర్తొచ్చి, "అమ్మా... గిరిజ ఏమయ్యింది?" అని అడిగాను. "ఆ అమ్మాయి చేసుకున్న పుణ్యమో, ఆదెమ్మ చేసిన పుణ్యమోగానీ.. ఇద్దరు పిల్లలు, భర్తతో హాయిగా కాపురం చేసుకుంటోంది" అని అమ్మ చెప్పింది.

ఆదెక్కను ఎందుకు చంపేశారో ఇప్పటికీ తెలియకపోయినా, కూతురి గురించి ఎవరైనా ఏమైనా అన్నప్పుడు తిరగబడి ఉంటుంది. దాన్ని మనసులో పెట్టుకునే ఆమెను హత్య చేసి ఉంటారని అప్పట్లో ఊరంతా అనుకునేవారు. చివరకు ఆమె ఎప్పుడూ చెప్పేటట్లుగానే కూతురి కోసం తన ప్రాణాలనే వదిలేసి మాట నిలబెట్టుకుంది.

ఈ సంఘటన జరిగి ఇప్పటికి ఇంచుమించు 15 సంవత్సరాలు కావస్తున్నా... ఇప్పటికీ ఆదెక్క మరణం నన్ను కలచి వేస్తుంటుంది. కూతురి బ్రతుకు తనలాగా కాకూడదని కోరుకున్న ఆమె కన్న కలలు నిజమయ్యాయి. భర్త, పిల్లలతో సంతోషంగా ఉంటోన్న కూతురి కాపురాన్ని పైనుంచి చూస్తూ.. ఆమె కంటికి రెప్పలా కాపాడుకుంటూ ఉంటుంది.

ఏం కొడకా... మాకేమైనా ఇచ్చేదుందా? ఆదెక్క తన జీవితంలో చాలాసార్లు అడిగిన ప్రశ్న ఇది. ఆదెక్కలు, ఇలాంటి తల్లుల కూతుళ్లు లెక్కలేనంతమందే ఉన్నారు మన మధ్యలో.. నిజంగా.. మనం వాళ్లకేమయినా ఇచ్చేదుందా...?!

19 comments:

siva said...

Nice Real Real Really inspiration for motivation

కొత్త పాళీ said...

నిజం.

తెలుగుయాంకి said...

మీ సూటి ప్రశ్నకు 'త త త' అంటూ తడబాటే సమాధానము.

శోభ said...

శివగారూ, కొత్తపాళీగారూ, తెలుగుయాంకీగారూ.. మీకు నా పోస్టు నచ్చినందుకు సో మెనీ థ్యాంక్స్ అండీ...

SRRao said...

శోభారాజు గారూ !
మంచి టపా ! కదిలించేలా రాశారు. అభినందనలు

శోభ said...

ధన్యవాదాలు సర్...

రాఘవ said...

వ్రాసే వ్యక్తి కదిలిపోయి ఉండకపోతే కదలించే గుణం కలానికి అబ్బదు. చక్కగా వ్రాసారండీ. అభినందనలు.

శోభ said...

ధన్యవాదాలు రాఘవగారు... మీరన్నట్లు నన్ను బాగా కదిలించిన, కుదిపేసిన సంఘటన అది.. అది జరిగి ఇప్పటికి ఇరవైయేళ్లకు పైబడే అయినా ఇప్పటికీ గుండెనెవరో మెలిపెడుతున్నట్లుగా ఉంటుంది..

కెక్యూబ్ వర్మ said...

కారుణ్యాన్ని నింపిన ఈ కథ కాని కథ చాలా బాగుంది.. మీ నుండి మరిన్ని నిజ జీవిత గాథలను ఆశిస్తూ...

శోభ said...

కెక్యూబ్ గారూ నా పోస్టు మీకు నచ్చినందుకు ధన్యవాదాలండీ...

పాఠకుడు...! said...

శోభా రాజు గారు ! మీ కవితలు నేను యిప్పటి వరకూ సరిగా చదవలేక పోయాను. అందుకు యిప్పుడు చాలా బాధపడుతున్నాను. ఎంతో ఆశగా మీ పాత పోస్టులకై వెదికా, ఎందుకంటే మీ రచన లో అర్ద్రత ఆ స్థాయిలో వుంది. చివరలో ఆదెమ్మ కామాంధుల అకృత్యానికి బలయిపోయిందని అర్ధం కాగానే ...నాకు కన్నీళ్ళు ఆగలేదు. ఒక నిస్సహాయురాలిపై చిన్నతనం లోనే మీకున్న సానుభూతి మీలోని మానవత్వాన్ని మాకు తెలియజేసిందని చెప్పటం చిన్న మాటవుతుంది. మరొక స్త్రీ అయినా కూడా మీలా ఆదెమ్మను అర్ధం చేసుకోగలదని నేను అనుకోవడం లేదు.తను చెడిపోలేదని , కేవలం చెడగొట్టబడిందని, తన నిస్సహాయత వలనే, తను బలయ్యింది తప్ప వాస్తవంగా ఆమె కూతురి కోసం ప్రాణాలు వదులుకున్న గొప్ప తల్లి. మీరు ఆదెమ్మను ఆమె జీవితంలో జరిగిన నిజాన్ని గొప్పగా ఆవిష్కరించారు . మీరన్నట్లుగా యిలాంటి వాస్తవ గాధలు ఎన్ని మరుగున పడి మూలుగుతున్నాయో . ధైర్యం చేసి హృదయాలను కదిలించేలా చెప్పగలిగే మీ అంత అందమైన మనస్సు ఎంతమందికి వుంటుంది మనలో ???

శోభ said...

యోహాన్‌గారూ...

ఈ పోస్టు మిమ్మల్ని ఎంతగానో కదిలించిందని మీ వ్యాఖ్య చూస్తేనే అర్థమవుతోంది. మార్చి 30, 31 తేదీలలో ప్రతి సంవత్సరంలాగానే ఈ ఏడాది కూడా మావూర్లో తిరనాల జరిగింది. ఆదెక్క ఉన్నప్పటి మావూరికి ఇప్పటి మావూరికి ఎంతో తేడా. ఊరు పెద్దగా విస్తరించిపోయింది. పూరిళ్లు కాస్తా మేడలయిపోయాయి. అలా ఆదెక్క నివసించిన ఇల్లు కూడా కాలగర్భంలో కలిసిపోయి.. దాని స్థానంలో ఇప్పుడు మిద్దె ఇల్లు వచ్చేసింది.

కానీ.. తను చనిపోయినప్పుడు తన శవాన్ని పడుకోబెట్టిన గానుగ చింతమాను మాత్రం (తన జ్ఞాపకాలలాగే) అలాగే ఉంది. అటువైపు వెళ్తున్నప్పుడల్లా నాకు ఆనాటి సంఘటనే కళ్లముందు కదలాడుతూ మనసుని మెలిపెడుతూ ఉంటుంది.

ఆదెక్క విషయానికి వస్తే.. నాకున్న గొప్ప సంతృప్తి ఏంటంటే.. ఆమె కూతురు ఆమెలా కాకుండా ఇద్దరు పిల్లలతో చాలా సంతోషంగా, హాయిగా ఉండటమే...!!

పుక్కళ్ళ రామకృష్ణ said...

శోభ, సూపర!
మగాడికి వయసు పైబడ్డా కోరికల స్థాయి ఎలావుంటుందో నీ కథలో అంతర్లీనంగా వుంది. తల్లిని కోరుకునే వాడే కూతుర్నీ కోరుకోవడం సామాజిక రుగ్మత. దానిని నీ కథలో ఇతివృత్తం ఎత్తి చూపించింది. కూతురి తనలా కాకుండా గౌరవ౦గా బ్రతకాలనే తపన అందరి తల్లులలో వలె ఆదెమ్మ లో ఉండడం సహజమే అయినప్పటికీ ఆమె బీద బ్రతుకే ఆమెను బలి తీసుకోవడం హృదయం కలిచి వేసింది.

అవును, ఇటువంటి అమాయకులకు మనం ఇవ్వాల్సింది ఎంతో వుంది.

శోభ said...

@ పుక్కళ్ల సోదరా... మీ ఆత్మీయ స్పందనకు ధన్యవాదాలు.

Anonymous said...

Inspiring,
Nicely Narrated Shobha garu!

శోభ said...

ధన్యవాదాలండీ

pavan said...

Inspiring. and Motivational mam... Manasunu kadilinchesindi...

శోభ said...

Thank You Pavan

Vijaya Ramireddy said...

ఎవరి జీవన ప్రయాణం వారిది , ఎవరి గోల వారిదే అన్నట్లు ; ఉరుకుల పరుగుల జీవితాలు సాగిస్తున్న నేటి సమాజం లో మీ లాంటి సున్నిత మనస్కులు ఎప్పుడో 15 సంవత్సారాల క్రితం ( ఈ రోజుకి 28 సంవత్సరాలు) అందులో అప్పుడు మీరు ఇంకా బాల్యం లోనే వున్నారు, సామాజిక స్పృహ అంతగా లేని చిన్న వయసులోని సంఘటన ఇంత క్లియర్ గా గుర్తుపెట్టుకొని మీ లోని స్పందనని బ్లాగ్ ఆర్టికల్ గా పబ్లిష్ చేయడం చాల అభినందనీయం శోభా గారు . ఇలాంటి సంఘటనలు ఎన్నో మరుగున పడి బయటికి రాకుండా సమాజానికి తెలియకుండా ఎన్నో జరిగాయి. ప్రస్తుతము సోషల్ మీడియా యుగం కావడం వల్ల చీమ చిటుక్కుమన్నా కూడా చట్టానికి దొరికిపోతుండడం వల్ల కొంతవరకైనా బాధితులకు న్యాయం జరుగుతున్నందుకు కొంత వరకు సంతోషదాయకమే.