నువ్వు లేని ఊరు.. నీ మాటల్లేని ఇల్లు…!!

 పొద్దుట్నుంచీ వచ్చే ప్రతి బస్సునూ

అందులో రాబోయే తన మనిషినీ
రెండు కళ్లు వెతుకుతూనే ఉన్నాయి
నిమిషాలు, గంటలు గడుస్తున్నా
రావాల్సిన మనిషి రాలేదు
రెండు కళ్ల వెతుకులాట ఆగనూ లేదు

సూర్యుడు నడినెత్తికి వచ్చినా
మనిషి రాలేదు, చూపులు ఆగలేదు
ఎట్టకేలకు…
రావాల్సిన మనిషి బస్సు దిగ్గానే..
రెండు కళ్లూ తృప్తిగా, సంతోషంగా
అటువైపు పరుగులు తీశాయి

పొద్దుట్నుంచీ ఎదురు చూస్తున్నా..
ఇప్పుడా రావటం….?
ప్రశ్నించాయి ఆ కళ్లు

అదెంటీ.. నేను ముందే చెప్పానుగా
ఈ టైంకే వస్తానని
మరెందుకలా పొద్దుట్నుంచీ చూడటం
అవతలి కళ్ల ఎదురు ప్రశ్న..?

నీకేంటి అలాగే చెబుతావ్…
మా ఆరాటం మాదీ..
నా రక్తంలో రక్తం నన్ను
చూసేందుకు వస్తుంటే
తొందరగా చూడాలని ఉండదా మరి..?

తిరిగి ఊరెళ్తుంటే…
అప్పుడే వెళ్లాలా అంటూ
అవే కళ్లు మళ్లీ వేడుకోలు
తప్పదు మరి.. మళ్లీ వస్తాగా అంటే,
భారంగా వర్షిస్తూ ఆ కళ్ల వీడ్కోలు

చాలా సంవత్సరాలు ఇలాగే…

కానీ ఈరోజు..
నా కోసం ఎదురుచూసే
ఆ రెండు కళ్ల కోసం
రోజుల తరబడీ ఎదురుచూస్తున్నా
ఆ కళ్ల జాడ కనిపించటం లేదు

ఎదురుచూపులు, వీడ్కోళ్లతోనే
అలసిపోయిన ఆ కళ్లు…
శాశ్వత విశ్రాంతి కోసం
రక్తంలో రక్తాన్ని వదిలేసి
అందరాని దూరాలకు
ఆనందంగా వెళ్లిపోయాయి

ఇప్పుడు నా కోసం
వెతుకులాడే కళ్లు
ఎదురుచూసే ఆ మనిషి
వేడుకోల్లు, వీడ్కోళ్లు
ఏవీ ఏవీ లేనే లేవు…

కనిపించకుండా పోయిన ఆ కళ్లు
ఎవ్వరికీ, ఎప్పటికీ కనిపించవు
అయినా…
కనిపించే తన ప్రతిరూపమైన నాకు
ఎప్పుడూ చూపునిస్తూనే ఉంటాయి…..!!

(నవంబర్ 7, 2009న అనారోగ్యం కారణంగా అకస్మాత్తుగా మరణించిన మా “నాన్న”గారికి కన్నీటితో…..)

{ఈ పోస్టు November 20, 2009న నా మరో బ్లాగు http://blaagu.com/kaarunya/ లో రాశాను. అయితే అక్కడ బ్లాగు నిర్వహణ బాగలేక పోయిన కారణంగా ఆ బ్లాగును అప్‌డేట్ చేయడం ఆపేశాను. చాలాసార్లు ఆ సైట్ ఓపెన్ కావడం లేదు. అందుకనే అందులోని నా పోస్టులన్నింటినీ ఈ బ్లాగులోకి ఇప్పటికే తరలించేశాను. అయితే ఈ పోస్టు మాత్రం ఈ బ్లాగులోకి మార్చేశాననుకుని మర్చిపోయా. ఈరోజు ఎందుకో వెతుకుతుంటే కనిపించింది. నా పాత బ్లాగులో ఈ పోస్టును చదివిన మిత్రులెవరైనా ఉంటే, మళ్లీ ఇక్కడ ఉంచినందుకు ఏమీ అనుకోకండి. ఇప్పటిదాకా చదవనివాళ్లు మాత్రం తప్పక చదవగలరు}