Pages

Thursday, 25 November 2010

ఏం చేస్తారో.. మీ ఇష్టం మరి...!!

స్వచ్ఛంగా ఉంటాను
ఎవరెలా రాసినా...
రంగులు పులుముకుంటాను...!

నాకు పేదా, ధనికా
రాజు, రెడ్డి తేడా లేదు
చిన్నా, పెద్దా బేధం లేదు
బాషా బేధాలు అసలే లేవు

అ, ఆలు రాస్తూ అక్షరాలు దిద్దినా
ఆశల సౌధాల ప్రేమలేఖలు రాసినా
ఆస్థి విలువల స్టాంపులు రాసినా...!

ఆంతర్య సౌందర్యాలను
అందంగా జతకూర్చి
ఆశల మాలికలతో
సజీవ కవితల్ని ఆవిష్కరించినా..!

కన్నవారిని కష్టపెట్టలేక
మెట్టినింట బ్రతుకులేక
మరణశయ్యకు మరలిపోతూ
అత్తవారింటి అర్థాలను,
పరమార్థాలను లోకానికి అక్షరీకరించినా...!

ఎవరెలా రాసినా...
నిజాన్ని నిర్భయంగా చాటేస్తాను...!

చించి పడేస్తారో.. ఉండచుట్టి పారేస్తారో
మీ ఇష్టం మరి...!

Friday, 19 November 2010

నాకు చనిపోవాలని లేదు...!

ఆసియా సంపన్న మహిళ "అత్యాశ"
అరె... ఆసియాలోనే సంపన్నమైన మహిళకు అత్యాశా? ఏంటబ్బా అనుకుంటున్నారా..? అవునండీ ఎంత ఆస్తి ఉంటే మాత్రం ఏం లాభం. పేదవారైనా, ఆస్థిపరులైనా ఎవరైనప్పటికీ ఏదో ఒకరోజున అక్కడికి పోవాల్సిందేగా మరి..! అక్కడికా...? మళ్లీ ఈ ట్విస్ట్ ఏంటండి బాబూ..? ఇదేగా మీ ప్రశ్న.

"అక్కడికి" అంటే శ్మశానానికి అని అర్థం. గుడిసెలో నివసించే పేదవాడైనా, మేడలో ఉండే షావుకారయినా, ఎవరికయినా కావాల్సింది చనిపోయినప్పుడు పాతిపెట్టేందుకు కాస్తంత స్థలం (ఇప్పుడయితే క్షణాల్లో మనిషిని బూడిద చేసే టెక్నాలజీ ఉండనే ఉందనుకోండి అది వేరే విషయం) మాత్రమే.

మరి... మన ఈ ఆసియా సంపన్న మహిళకు మాత్రం అక్కడికి వెళ్లడం ఇష్టం లేదండీ.. అవును ఆమెను పాతిపెట్టేందుకు కాస్తంత స్థలం అవసరంకూడా లేదంటూ ఢంకా భజాయించి మరీ చెప్పేది. ఎందుకంటే.. ఆమెకు కలకాలం సజీవంగా బ్రతికి ఉండాలన్న ఆశ ఎక్కువగా ఉండేది కాబట్టి..! విజ్ఞాన శాస్త్రం ఎంతో అభివృద్ధి చెందిన ఈ రోజుల్లో కూడా "మరణం లేని జీవితం" కోసం మూడ నమ్మకాల బారిన పడటం అత్యాశే అవుతుంది.

కానీ... మన ఆసియా సంపన్న మహిళగా ప్రసిద్ధి చెందిన 69 సంవత్సరాల నినా వాంగ్‌కు మాత్రం అది అత్యాశగా అనిపించలేదు. అందుకే... కలకాలం బ్రతికుండాలనుకున్న ఈమె ఓ చైనా మోసగాడి బారిన పడి ఏకంగా ఆస్థినంతా పోగొట్టుకుంది.

కలకాలం బ్రతికుండటం మాత్రం దేవుడెరుగుగానీ... అతడి గారడీ మాటలకు మోసపోయిన వాంగ్ మాత్రం గత సంవత్సరం క్యాన్సర్ వ్యాధితో చనిపోయింది. అత్యంత సంపన్నురాలైనప్పటికీ... ఆమె భయంకరమైన క్యాన్సర్ మహమ్మారి బారిన పడి, పాపం ప్రాణాలు పోగొట్టుకుంది.

కథ అంతటితో ఆగితే ఫర్వాలేదు కానీ... అందరిలాగే శ్మశానానికి తరలిపోయిన వాంగ్... పోతూ పోతూ ఓ ఘనకార్యం కూడా చేసి వెళ్లింది. అదేటంటే... తనకు మరణం లేకుండా చేస్తానని నమ్మబలికిన చైనా ఫెంగ్ షూ గురువు టోనీ చెన్‌కు తన యావదాస్థి చెందేలా విల్లురాసిపెట్టి మరీ చనిపోయింది.

వాంగ్‌కు టోనీ చెన్ మాయమాటలు చెప్పి ఆస్థినంతా తన పేరుమీద రాయించుకున్నాడని ప్రపంచానికి వెల్లడిస్తూ... "నినా వాంగ్ సేవా సంస్థ"కు చెందిన లాయర్ జెఫ్రీ విల్లును సవాల్ చేస్తూ కోర్టును ఆశ్రయించడంతో ఈ విషయం వెలుగులోకి వచ్చింది.

సైన్స్, టెక్నాలజీల్లాంటి అభివృద్ధి చెందిన ప్రస్తుత సమాజంలో కూడా మూడ నమ్మకాలనేవి మాత్రం బలీయంగా పాతుకుపోయాయి. ప్రతి మనిషికీ ఏదో ఒక ఆశ ఉంటుంది. ఒక ఆశ తీరగానే ఇంకోదానిపై ఆశ మరలుతుంది. తరువాత్తరువాత ఆ ఆశలకు అంతం అనేది లేకుండా పోతుంది. పూటకు తిండి లేనివాడు ఈ పూట తిండి దొరికితే చాలు అనుకుని ఊరుకోడు కదా, ఇంకోపూటకెలాగబ్బా అని మళ్ళీ ఆలోచిస్తాడు.

ఇక్కడ ఈ కథనంలోని మహిళ కూడా ఆసియాలోనే అత్యంత సంపన్నురాలు. దేనికీ లోటులేని జీవితం. ఇంకా ఎక్కువ సంపాదించాలన్న ఆశ లేని ఆమెకు, ఎక్కువకాలం బ్రతికుండాలన్న ఆశ మాత్రం కలిగింది. పూటకు తిండిలేనివాడు మరోపూట తిండికోసం ఆలోచించినట్లుగానే... ఈమెకు కూడా ఎప్పుడూ ప్రాణాలతో జీవించి ఉండాలని ఆశ కలగటంలో తప్పేముంది.

ఆశ కలగటంలో తప్పులేదు గానీ, వాస్తవానికి విరుద్ధంగా ఉండే ఆలోచన రావటమే తప్పు. మానవుడి ఆవిర్భావం నుంచి నేటిదాకా మరణాన్ని ఆపటం ఎవరి తరమూ కాలేదు. పుట్టిన ప్రతివారూ మరణించక తప్పదన్న నిజాన్ని గుర్తించని వాంగ్ మూర్ఖత్వంతో, మూడనమ్మకాలను నమ్మింది, ఆస్థిని అప్పజెప్పింది. అయినవారిని అనాథల్ని చేసేసింది.

Thursday, 18 November 2010

నువ్వెప్పుడూ చెబుతుంటావు....!!

 నువ్వెప్పుడూ చెబుతుంటావు
ఒంటిమీద దెబ్బపడితే
కాసేపట్లో మాయమవుతుందని

అదే...
మనసుకు గాయమైతే
అనుక్షణం వేధిస్తుందని..!

నువ్వలా చెబుతున్నప్పుడు
నాకస్సలు అర్థం కాలేదుగానీ...
పడితేగానీ తెలియదని
పెద్దలు ఊరకే చెప్పారా...!

పడ్డవాళ్ళెప్పుడూ చెడ్డవాళ్లు కారని
నిజం నిలకడమీదే తెలుస్తుందని
మనసుకు సర్ది చెప్పుకుంటున్నా..
పిచ్చిమనసు ఊరుకోనంటూందే...!

నిన్ను నిజంగా బాధపెట్టానో
లేదో తెలియదుగానీ
నేను మాత్రం నిజంగా గాయపడ్డా..!

నువ్వన్న మాటలు...
కాదు కాదు శూలాలు
గుండెనెవరో గుచ్చుతున్నట్లుగా
మనసునెవరో మెలిపెడుతున్నట్లుగా

ఒకప్పుడు నీ మాటలు...
మరబొమ్మకు సైతం ప్రాణం పోసేవి
వెలుగును చూడమనేవి
నేనున్నానంటూ ధైర్యాన్నిచ్చేవి

అవే మాటలు ఈరోజు...
అధఃపాతాళానికి నెట్టేస్తూ...
దిగంతాల్లోకి తొక్కేస్తూ..
చీకట్లో చిందులేస్తూ...
వాస్తవంలోకి తీసుకొస్తూ...!

చీకటి...చీకటి...చీకటి
మనసు పొరల్లో మిగిలింది
లెక్కించ వీలులేనంతగా...!

చీకటి తరువాత వెలుగే కదా..
అందుకే...
ఈ ఆరాటం, పోరాటం...!

Tuesday, 16 November 2010

తక్కువా..? అలాగని ఎక్కువా..?!

ఎప్పట్లాగే ఆఫీసుకు ప్రయాణం. మైలాపూర్ కచేరీ రోడ్‌లో మా బస్సు వెళ్తోంది. కిటికీ పక్కగా కూర్చున్న నేను (ఏ విషయంపైనో ఏంటో) తెగ సీరియస్‌గా ఆలోచిస్తున్నాను. ఇంతలో "కపాలీశ్వరన్ కోయిల్" స్టాఫింగ్ వచ్చింది. కాసేపు ఆలోచనల నుంచి బయటపడి, పక్కనే ఉన్న షాపులోకి నా దృష్టిని మరల్చాను.

అదో దేవుడు పటాలను తయారు చేసే చిన్న షాపు. అందులో ఒకతను తదేకంగా, శ్రద్ధగా తనపని తాను చేసుకు పోతున్నాడు. దేవుడి పోస్టర్‌కు సరిపోయేలా ఉన్న గాజు పలకలను కొయ్య ఫ్రేముకు అమర్చి, కాలితో తొక్కిపట్టి ఫ్రేము కట్టేస్తున్నాడతను. నేనలా చూస్తుండగానే బస్సు కదిలిపోయింది.

బస్సుతో పాటు నా ఆలోచనలు కూడా ఇందాక చూసిన విషయంపై వేగంగా పరుగెత్తసాగాయి. ఎంత విచిత్రం... పటాలను తయారు చేసే అతను కాలికింద తొక్కిపట్టి చేసిన దేవుడి పటాలను... మనమేమో చాలా పవిత్రంగా తీసుకెళ్లి దేవుడి గదిలో పెట్టి, పూజలు, వ్రతాలు, నైవేధ్యాలు చేయడం.. అంటు, సొంటూ కలవకుండా చూడడం లాంటివన్నీ చేస్తున్నాం.

తననే కాలికింద తొక్కిపట్టి ఫ్రేములో బంధిస్తోన్న ఇతగాడిని ఆ దేవుడు ఏమీ చేయడా..? ఇంతకూ అతడు చేసింది తప్పా...? ఒప్పా..? అని ఆలోచించాను. అతను చేసినదాంట్లో తప్పేమీ లేదు కదా..! అనిపించింది. అతడు బ్రతకాలంటే, అతని జీవనాధారమైన ఆ పనిని చేయక తప్పదు. అతడి వృత్తి ధర్మాన్ని అతడు నిర్వర్తించాడు అంతే...!

వెనకటికి ఇలాంటిదే ఓ కథే ఉన్నట్లు కూడా నాకా సమయంలో గుర్తొచ్చింది. అదేంటంటే... కొయ్యలతో దేవుడి విగ్రహాలను, గుమ్మాలను తయారు చేసే శిల్పి ఒకతను ఉండేవాడట. అతను ఓ రోజు ఒక చెట్టు నుండి తీసిన కొయ్యలతో ఒక దేవుడి విగ్రహాన్ని, ఒక గుమ్మాన్ని తయారు చేశాడు.

ఈ రెండింటినీ ఒక ఊర్లో కడుతున్న గుడి కోసం తీసుకెళ్లారు. దేవుడి విగ్రహాన్ని గర్భగుడిలో ప్రతిష్టించి, గుమ్మాన్ని ప్రధాన ద్వారానికి అమర్చారు. ఆ విగ్రహానికి ప్రతిరోజూ పూజలు జరుపుతూ ఉండేవారట. ఇలా రోజులు గడుస్తుండగా... ఓ రోజు గుమ్మం తనను తయారు చేసిన శిల్పి దగ్గరకెళ్లి భోరున విలపించిందట.

అది చూసిన శిల్పి.. ఎందుకేడుస్తున్నావని ప్రశ్నించగా... "ఒకే చెట్టునుండి చేసిన నన్ను తొక్కుకుంటూ వెళ్తుంటే, విగ్రహానికి మాత్రం పూజలు చేస్తున్నారు. ఇదెక్కడి న్యాయం..? నన్ను కూడా దేవుడి విగ్రహంగా చేసి ఉండవచ్చు కదా...!" అని అందట ఆ గుమ్మం.

గుమ్మం చెప్పిన మాటలను ఓపిగ్గా విన్న ఆ శిల్పి... "ఇందులో నేను చేసిన తప్పేమీ లేదు. నా వృత్తి ధర్మాన్ని మాత్రమే నేను నిర్వర్తించాను. అయినా దేవుడికంటే ముందుగా నిన్ను తాకి, నిన్ను దాటుకునే కదా అందరూ వెళ్ళేది. ఈ రకంగా కూడా నీకు పుణ్యం దక్కినట్లే కదా..." అంటూ సర్దిచెప్పాడట...!

నిజమే కదా... ఈ లోకంలో వేటికుండాల్సిన విలువ వాటికుంటుంది. దీని గురించి చెప్పుకోవాలంటే... ఈ మధ్య మా అక్కకు, వాళ్లబ్బాయికి జరిగిన సంభాషణ కూడా చెప్పాల్సిందే..! ఆరోజు మా అక్కా, వాళ్ళబ్బాయి అదే పనిగా వాదించుకుంటున్నారు. అప్పుడే వెళ్లిన నేను ఏమైందని అడగ్గా...! "వాడికెప్పుడూ వాళ్ళ నాన్నంటేనే ఇష్టం, నాపైన ఏమీలేదు, అందుకే ఎప్పుడూ గొడవపడుతుంటాడు" అంటూ ఫిర్యాదు చేసింది.

దానికి మా వాడు చెప్పిన సమాధానం ఏంటంటే... "అమ్మా దేని విలువ దానికుంటుంది. ఒక పైసా నుంచి, ఐదు పైసల నుంచీ, లక్షల కోట్ల రూపాయల దాకా వేటి విలువ వాటిదే.. అలాగని పైసాకు, రూపాయికి విలువ లేకుండా పోతుందా... పైసా పైసా కలిస్తేనే కదా రూపాయి, వందలు, కోట్లు...! అలాగని ఏదీ ఎక్కువా కాదు, తక్కువా కాదు" అంటూ పెద్ద లెక్చర్ ఇచ్చేశాడు.

కాబట్టి... నేను చూసిన పటాల తయారీ అతను, కథలో చెప్పినట్లుగా శిల్పి తయారు చేసిన గుమ్మం, దేవుడి విగ్రహం, మా అక్క కొడుకు లెక్చర్... ఇలా దేన్ని చూసినా.. వాటి సారాంశం మాత్రం ఒక్కటే... ఈ భూ ప్రపంచంలో ఉన్న ఏ వస్తువుకైనా, ఏ ప్రాణికైనా వాటి విలువలు వాటికుంటాయి. ఏవీ తక్కువా కాదు, అలాగని ఎక్కువా కాదు...! కాదంటారా...?!!

Friday, 12 November 2010

కాస్త ఆలోచించరూ..? ప్లీజ్..!!

రోజూ నడిచే దారే అయినా ఏదో తేడాగా, చాలా అసౌకర్యంగా, దిగాలుగా ఉంది. నాకే అర్థం కావడం లేదు. ఎందుకలా ఉందో, ఆలోచించేందుకు నేను మరోలా ఉండాల్సి వచ్చింది. అయినా ఫర్వాలేదు, దీన్నేదో చేధించాల్సిందే అనుకుంటూ ముందుకు నడుస్తున్నాను.

ఇంతలో కాలికి చల్లగా తగిలింది. హమ్మయ్య... గుర్తొచ్చేసింది, గుర్తొచ్చేసింది. ఇందాకటి నా అసౌకర్యానికి, దిగులుకు కారణమేంటో కనిపెట్టేశాను. దీన్ని కనిపెట్టేందుకు కుస్తీలేం పడలేదండీ... బురదలో నా కాళ్లు కూరుకుపోయేసరికి బాగా గుర్తొచ్చేసింది. వారం రోజుల నుంచి వర్షాలు పడుతుండటం, రోడ్లన్నీ బురద శోభను సంతరించుకోవటమే ఇందాకటి దిగులు వెనుకనున్న ఓ గొప్ప కారణం.

అబ్బా... వర్షం, బురద గురించి ఈమె ఇంతగా బాధపడాలా... అనుకుంటున్నారు కదూ... నాకు తెలుసు. మీకేంటండీ ఎలాగైనా అనుకుంటారు. బాధలు పడుతుండేది మేమే కదా..! అసలే వర్షాలు పడక, నీటి కొరతతో నానా అవస్థలు పడుతుంటే... వర్షం వచ్చినందుకు మీరు బాధపడుతున్నారా...? అంటూ తీసిపారేయకండి.

 అక్కడే ఉంది అసలు విషయమంతా... వర్షం వస్తే.. సంతోషపడనివారు ఎవరుంటారు చెప్పండి. నాకు కూడా వర్షం అంటే చాలా ఇష్టం... కానీ ఈ వర్షంలో, చాంతాడులా నిలిచిపోయిన ట్రాఫిక్‌లో ఆఫీసుకు వెళ్ళటమంటేనే కష్టం. ఈ గండాలను ఎలాగోలా దాటుకుని ఆఫీసుకు చేరుకునేటప్పుడు ఏమాత్రం పట్టించుకోకుండా తమ దారిన తాము వెళ్లిపోయే వాహనదారులంటేనే పరమ చిరాకు.

వాళ్ల మానాన వాళ్లు వెళ్ళిపోతే.. మీకొచ్చిన కష్టమేంటి అంటారేమో... వాళ్లు అలా వెళ్తే నాకు మాత్రం చిరాకెందుకు వస్తుంది చెప్పండి. కానీ అలా జరగలేదే... ఈరోజు ఉదయం టైమయిపోయిందని, అసలే హడావిడిగా ఆఫీసుకు బయల్దేరి నడుస్తుంటే... పక్కగా ఓ వాహనం వెళ్లింది. రోడ్డునిండా నీళ్లే... కాస్తంత నెమ్మదిగా వెళ్తే వాళ్ల సొమ్మేం పోతుంది. ఒక్కసారిగా వేగంగా రావడం, నీళ్లన్నీ నాపైన పడటం జరిగిపోయింది.

అలాంటప్పుడు నా పరిస్థితి ఎలా ఉంటుందో చెప్పండి. నా అదృష్టం కొద్దీ ఆ నీళ్లలో బురద అంతగా లేకపోవడం వల్ల కాసేపటికి ఎలాగోలా డ్రస్సు ఆరిపోయింది. అదే బురదనీళ్లయితే పరిస్థితి ఎలా ఉంటుందో ఊహించుకోండి. ఈ అనుభవం నా ఒక్కదానికి మాత్రమే కాదు, మీలో చాలామందికి కలిగే ఉంటుందని అనుకుంటున్నాను.

వర్షాలప్పుడు నీళ్లలో వాహనాలను నడపటం వల్ల వచ్చే చిక్కులు కొన్నయితే... బస్సులో వెళ్తూ, వెళ్తూ రోడ్డుకు అటూ ఇటూ వెళ్లేవారిని పట్టించుకోకుండా, బస్సుల్లోంచి ఉమ్మటం లాంటివి మరికొన్ని.

ఈ మధ్యే నేనో పేపర్లో చదివానండి. పాపం ఓ కొత్త దంపతులు, కొత్త బట్టలు కట్టుకుని పవిత్రంగా గుడికెళ్లి అర్చన చేయించుకుని బైక్‌లో వస్తోంటే... బస్సులోంచి పాన్ పరాగ్ వేసుకున్న వ్యక్తి ఎవరో తుపుక్కున ఉమ్మేశాడట. పాపం నోట్లో ఎంత సేపటి నుండి ఉమ్మి ఉంచుకున్నాడో ఆ మహానుభావుడు... గాలిలో తేలుతూ ఉమ్మి పక్కనే ఉన్న ఆ కొత్త దంపతులను పావనం చేసేసిందట.

మీ జీవితంలో మరిచిపోలేని అనుభవాలను మాతో పంచుకోండి అనే శీర్షికలో ఆ కొత్త దంపతులు రాసిన పై విషయాన్ని చదవగానే నాకు చాలా బాధేసింది. పవిత్రంగా గుడికెళ్లి వస్తోన్న మాకు కాసేపట్లోనే ఆ పవిత్రత దూరమై, ఆ స్థానంలో ఉమ్మినవాడిపై అసహ్యం పుట్టుకొచ్చిందని రాశారు వారు.

వర్షాలప్పుడు వాహనాలు ఎగజిమ్మిన నీటితో పావనమైనవారు కొందరైతే, పైన చెప్పుకున్నట్లుగా బస్సుల్లోంచి ఉమ్మి పడి పావనమైనవారు మరికొందరు... ఇలా ఎందరో ఉన్నారు... కాబట్టి...

ప్రియమైన వాహనదారుల్లారా...! పాన్‌పరాగ్ లాంటివి ఉమ్మివేసే ప్రబుద్ధుల్లారా...! కాసేపు ఆలోచించండి. వేగంగా వెళ్తున్న మీరు కాసేపు మెల్లగా బండిని నడపటం వల్ల మీకొచ్చిన నష్టమేమీ లేదు. అలాగే పాన్‌పరాగ్ మహానుభావుల్లారా... కాస్త అటూ, ఇటూగా చూసి, ఎవరూ లేనప్పుడు ఉమ్మడం వల్ల మీకు కూడా నష్టం లేదు. మీరు ఇలా చేయడం వల్ల మాలాంటి వారికి వచ్చే నష్టాలు ఏమీ ఉండవు. అప్పుడందరం హ్యాపీగా ఉండొచ్చు. "అందరం హ్యాపీగా ఉన్నప్పుడే... ఆల్ హ్యాపీస్..." ఏమంటారు...?

Wednesday, 10 November 2010

సంతోషమంటే... స్వర్గం - మరి దుఃఖమంటే...?!

ఎందుకోగానీ.. ఈరోజు లేచింది మొదలు "మహా గణపతిం మనసా స్మరామీ" అనే పాట మరీ గుర్తుకొచ్చేస్తోంది. గుర్తుకు రావడమేంటి, పైకి కూడా పాడేస్తూ మరీ వంటపని మొదలెట్టాను. కూనిరాగాలు తీస్తూ, పాడిన ఆ పాటనే మళ్లీ మళ్లీ పాడుతూ (అందులోని రెండు లైన్లు తప్ప పాట పూర్తిగా నోటికి రాదు మరి...!) పనులన్నీ ముగించి, ఎప్పట్లాగే ఆఫీసుకు బయల్దేరాను.

ఆరోజు ఎందుకోగానీ మనసంతా చాలా ప్రశాంతంగా ఉంది. నా చుట్టూ ఉన్న పరిసరాలు, వాతావరణం అంతా కూడా చాలా ఆహ్లాదంగా, హాయిగా అనిపిస్తోంది. ఇక్కడ "ఆ నలుగురు సినిమా"లో రాజేంద్రప్రసాద్‌కు యమభటులు చెప్పే ఒక డైలాగ్‌ను మీకు తప్పకుండా చెప్పాలి. అదేంటంటే... "నేనే గెలిచాను, నేనే గెలిచాను అంటూ రాజేంద్రప్రసాద్ సంతోషంగా యమభటుల వైపు చూడగానే వారు దేవతల్లాగా కనిపిస్తారు.

అది చూసి ఉలిక్కిపడ్డ రాజేంద్రప్రసాద్ అదేంటి మీరు యమభటులు కదా..! దేవతల్లాగా కనిపిస్తున్నారెందుకని ప్రశ్నిస్తాడు. నువ్వు ఇంతదాకా దుంఖంలో మునిగిపోయి ఉన్నావు కాబట్టి, మేము నీకు యమభటుల్లాగా కనిపించాము, ఇప్పుడు పట్టరాని సంతోషంతో ఉన్నావు కాబట్టి దేవతల్లాగా కనిపిస్తున్నాము. దుఃఖం అంటే నరకమని, సంతోషమంటే స్వర్గం అని వివరించి చెబుతారు వాళ్ళు".

ఆ కథనలా ఉంచితే... నేను ప్రతిరోజూ అదే దార్లో వెళ్తూ ఉన్నా కూడా ఏదో కొన్ని సందర్భాల్లో తప్ప నాకు ఈరోజు ఉన్నంతటి ప్రశాంత వాతావరణం కనిపించలేదు. అంటే ప్రతిరోజూ ఏవో చికాకులు మనసును ఒక పట్టాన ఉండనీయక పోవడం వల్ల నేను ఈరోజు ఉన్నంత హాయిని రోజూ అనుభవించలేక పోతున్నానేమో...?!

సంతోషాన్ని, దు:ఖాన్ని అంత చక్కగా చెప్పిన ఆ సినిమాలోని సంభాషణ అంటే నాకు చాలా ఇష్టం. ఒక్కోసారి చాలా ఇన్‌స్పిరేషనల్‌గా కూడా అనిపిస్తుంటుంది. నా మనసులో ఏదేని దుఃఖం గూడుకట్టుకున్నప్పుడల్లా ఆ సినిమాలోని యమభటులు అలా కళ్లముందు నిలబడుతారంటే నమ్మండి. అలాగే సంతోషంగా ఉన్నప్పుడు కూడా దేవతల్లా...!

ఇక ఈరోజు ఉదయం ప్రశాంతతలోకి మళ్లీ వస్తే... బస్సు వేగంగా కదుల్తోంది. వెస్ట్ మాంబళం, తంబైయార్ రోడ్‌ (మా ఆఫీస్ అక్కడే ఉంటుందిలెండి)కు వెళ్ళాలంటే.. ముందు దొరైస్వామి బ్రిడ్జ్ దాటి వెళ్లాలి. ఆ బ్రిడ్జ్ దగ్గర ఎప్పుడూ ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉంటుంది. అసలే చాలా ఇరుగ్గా ఉండే ఆ రోడ్‌లో రెండువైపులా వాహనాలను వదలాలంటే, ట్రాఫిక్ పోలీసులు పాపం చాలా కుస్తీలే పడాల్సి ఉంటుంది.

ఆరోజు కూడా ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉంది. మాకు ఎదురువైపు నుండి వచ్చే వాహనాలతో రోడ్ నిండిపోయి ఉంది. ఎదురుగా రావాల్సిన వాహనాలు వాటికి కేటాయించిన రోడ్డు సగం భాగంలో కాకుండా పూర్తిగా మా ఎదురుగా వచ్చి చేరాయి. అందులో ఆటోలు, బైక్‌లు ఎక్కువగా ఉన్నాయి.

కూర్చోడానికి సీట్లు లేకపోవడంతో డ్రైవర్ పక్కగా నిల్చున్నా. మా బస్సుకు ఎదురుగా వస్తోన్న వాహనాలను పరిశీలనగా చూస్తున్నాను. ఆటోలు, బైక్‌లు ఆ రకంగా ముందుకొచ్చి ట్రాఫిక్‌కు అడ్డంకిగా మారుతున్నా, దగ్గర్లో ట్రాఫిక్ పోలీసుల ఆనవాళ్లే కనిపించటం లేదు. రెండువైపులా ట్రాఫిక్ స్తంభించి ఎటుచూసినా వాహనాలన్నీ బారులు తీరాయి.

మా బస్సు డ్రైవర్ స్కూటర్‌ వాలాలను, ఆటోవారిని తిట్టో, బ్రతిమాలుకునో బస్సును మెల్లగా ముందుకు కదిలిస్తున్నాడు. ఇంతలో ఎదురుగా వెనకనుండి వచ్చాడో బైక్‌వాలా... రావడం రావడం ఫాస్ట్‌గా వచ్చి సరాసరి మా బస్సును గుద్దేశాడు. బస్సు వేగంగా కదలటం లేదు కాబట్టి, అతడి అదృష్టం బాగుండి చిన్నపాటి దెబ్బలతో బైటపడ్డాడు. కిందపడిపోయిన అతడిని తిట్టి మరీ పక్కవాళ్లు లేపి, అతడి వస్తువులను అందించారు.

బైక్‌వాలా అలా రాంగ్ రూట్లో వచ్చినందుకు అందరూ తిట్టుకున్నా, పడిపోగానే అయ్యో...! అంటూ బాధపడ్డారు. నా పక్కనున్న మహిళలు కూడా పాపం ఆ అబ్బాయి, అయినా ఎందుకంత తొందర అంటూ మెల్లగానే చీవాట్లు పెడుతున్నారు. ట్రాఫిక్ పూర్తిగా ఆగిపోయినా కూడా ట్రాఫిక్ పోలీసుల జాడ మాత్రం లేదు.

ఇంతలో నా పక్కనున్న మహిళలు అందుకున్నారు. ఇలా రాంగ్ రూట్‌లో వచ్చేవాళ్లు, వస్తూనే ఉంటారు, ట్రాఫిక్ ఆగిపోతూనే ఉంటుంది. పోలీసులు మాత్రం రారు అని ఒకామె అంటే... మరొకామె పాపం వాళ్ల బొజ్జల్ని కదిలించుకుంటూ వచ్చేసరికి లేట్ అవుతుంది కదా..! అంటూ గట్టిగా నవ్వేసింది. వాళ్ళిద్దరి సంభాషణనంతా విన్న బస్సులో మిగిలిన వారందరూ కూడా వారికి జతకలిపారు.

హమ్మయ్య... కాసేపటి ముందు ఉన్న ప్రశాంత వాతావరణం ఇలా అయ్యిందేంటి అనుకుంటున్న నాకు ఆ ఇద్దరి మహిళల సంభాషణతో ప్రాణం లేచివచ్చినట్లైంది. వాళ్ళ నవ్వుల్తో జత కలుపుతూ నేనూ హాయిగా నవ్వుతూ, తలతిప్పి చూస్తే.. నిజంగానే ఓ లావాటి ట్రాఫిక్ కానిస్టేబుల్ తన పొట్టను ఊపుకుంటూ... ఆటోల, బైక్‌ల వారిపై కేకలేస్తూ వస్తున్నాడు. అది చూసిన బస్సులోని వారందరం మరోసారి పెద్దగా నవ్వేశాం...!

{గమనిక... ఇక్కడ ట్రాఫిక్ పోలీసులను కించపరచటం నా ఉద్దేశ్యం కాదండి. జస్ట్ "సెన్సాఫ్ హ్యూమర్" కోణంలో చూస్తే మీరు కూడా తప్పకుండా నవ్వేస్తారు. వేలాది, లక్షలాది వాహనాలను అనునిత్యం సరైన దార్లో నడిపిస్తూ, నగర ట్రాఫిక్‌ను అదుపాజ్ఞల్లో పెట్టే ట్రాఫిక్ పోలీసులు లేకుండా, కాసేపు ఊహించుకుంటేనే ఒంట్లో వణుకు పుట్టుకొస్తుంది. అలాంటి వారి సేవలను కించపరచడం భావ్యం కాదు కదా...! జస్ట్ ఫర్ పన్... అంతే...!!}

Tuesday, 2 November 2010

వద్దమ్మా...! బాగుండదే..!!

నా చిన్నతనంలో ఐదేళ్లు ఉంటాయనుకుంటా...! వంద గడపలున్న మా ఊర్లో, ఒకరోజు ఏడుస్తూ పరుగులెడుతున్నాను. ముందు నేను, నా వెనకే మా అమ్మ.. ఆగవే తల్లీ..!! అంటూ కోపంగా వెంటబడుతోంది. నేనేమో ఆమెకు అందకుండా పరుగు తీస్తున్నాను.

ఎలాగోలా అమ్మ నన్ను పట్టుకునేసింది... ఊహూ.. నాకు వద్దమ్మా అంటూ ప్రాధేయపడుతున్నాను. "అది కాదే ఆడపిల్లకు అదుంటేనే అందం. లేకపోతే కోతిలాగా ఉంటావు" అంటూ గట్టిగా పట్టుకుంది. "అయినా ఫర్వాలేదు నాకొద్దు" అంటూ పెనుగులాడుతున్నాను. అమ్మ వినలేదు సరికదా, మా పిన్నమ్మను కూడా తోడు తీసుకుని పట్టుకుని... ఎలక ముల్లు (వెలగ చెట్టు ముల్లు)తో గట్టిగా కుట్టేసింది.

ఏం కుట్టేసిందబ్బా అనుకుంటున్నారా...! మరేం లేదండీ... మా అమ్మ నాకు ముక్కు కుట్టేసింది. "ఆడపిల్ల ముక్కుపుడక పెట్టుకుంటేనే చూసేందుకు అందంగా ఉంటుంది. లేకపోతే బాగుండదు" అని చెబుతూ.. అప్పట్లో మాఅమ్మ చాలా సార్లు నా ముక్కు కుట్టే ప్రయత్నాలు చేసి చేసీ... ఆరోజు ఎట్టకేలకు విజయం సాధించేసింది.

బాగా సలపరంగా ఉండటంతో ముక్కు పట్టుకుని... కుయ్యో... మొర్రో అంటూ అమ్మ వైపు కోపంగా, గుర్రుగా చూశాను. అమ్మ, మా పిన్నమ్మ మాత్రం అదేం పట్టించుకోకుండా నవ్వుతూ... ఎంత ముద్దొస్తున్నావే.! అంటూ ఇంటికి తీసుకెళ్లారు. మొదట కోప్పడినా, నొప్పిగా ఉంటుందేమో అని భయపడినా తరువాత చూడగా, చూడగా చాలా బాగుందనిపించింది.

కుట్టు గాయం ఆరిన తరువాత మా అమ్మమ్మ కొనిచ్చిన బంగారు ముక్కుపుడకను పెట్టుకున్న రోజున నా సంతోషం అంతా ఇంతా కాదు. ఆరోజు ముక్కు కుట్టద్దంటూ ఊరంతా పరుగులెత్తిన నేను, ముక్కుపుడకను పెట్టుకుని ఊరంతా కలియదిరిగి అందరికీ చూపించి మురిసిపోయిన విషయాలన్నీ ఇప్పుడు గుర్తొస్తే... భలే తమాషాగా ఉంటుంది.

నా ముక్కుపుడక సంగతిని కాసేపలా పక్కనబెడితే.... సాధారణంగా విదేశాలకు వెళ్ళి వచ్చిన భారతీయ స్త్రీలు (అందరూ కాదులేండి..), అక్కడి సంస్కృతిని బాగా వంటబట్టించుకుని, వంకర్లుబోతూ, మాతృభాషనే వచ్చీరానట్లు మాట్లాడే ఈరోజుల్లో... లండన్‌లో ఓ 13 ఏళ్ల అమ్మాయి ముక్కుపుడక పెట్టుకుని పాఠశాలకు వెళ్లేందుకు పెద్ద పోరాటమే చేయాల్సి వచ్చిందట...!

ఆ వివరాల్లోకి వెళ్తే... భారతీయ సంప్రదాయంలో ఒక భాగంగా నిలిచిన ముక్కుపుడకను పెట్టుకుని స్కూలుకు వెళ్ళిన భారత సంతతికి చెందిన షన్నాన్ కన్నొల్లి అనే పదమూడేళ్ల చిన్నారిని స్కూలు యాజమాన్యం అడ్డగించింది. అంతేగాకుండా, ఇలా ముక్కుపుడక ధరించి రావటం స్కూలు నిబంధనలకు విరుద్ధమని, అది తీసేంతదాకా స్కూల్లోకి అడుగుపెట్టనిచ్చేది లేదంటూ ఆంక్షలు విధించింది.

దీంతో కన్నొల్లి స్కూలు యాజమాన్యంపై పోరాటానికి దిగగా, ఆమెకు బాసటగా బ్రిటన్‌లోని హిందూ కౌన్సిళ్ళన్నీ పూర్తి మద్ధతును, సహకారాన్ని అందించాయి. చివరకు ఈ విషయంలో సమతా మండలి కలగజేసుకోవడంతో ఎట్టకేలకు స్కూలు యాజమాన్యం దిగొచ్చింది. పాఠశాల పరిసరాల్లో ముక్కుపుడక ధరించవచ్చంటూ తన నిబంధనలను సడలించుకుంది.

భారతీయ సంప్రదాయాన్ని విదేశాల్లో సైతం కాపాడి, హిందూ సంప్రదాయానికి తలమానికగా నిలిచి, విజయం సాధించిన చిన్నారి కన్నొల్లికి హ్యాట్సాఫ్ చెప్పకుండా ఉండలేం కదూ...!

ఈరోజుల్లో ఫ్యాషన్‌కు అలవాటు పడిన చాలామంది మహిళలు... ముక్కెర పెట్టుకునేందుకు కుట్టించుకున్న రంధ్రాలను సైతం పూడ్చేసుకుని అందంగా, ప్యాషన్‌గా కనిపించాలని తాపత్రయపడుతుండటం మనం చూస్తూనే ఉన్నాం. అలాంటిది ఎక్కడో విదేశాల్లో ఉంటూ కూడా భారత సంస్కృతి, సాంప్రదాయాలను వంటబట్టించుకున్న ఈ చిన్నారి పోరాటం... ఈనాటి ఫ్యాషన్ మహిళల కళ్లు తెరిపించాలని ఆశిద్దాం.

Monday, 1 November 2010

పాలు పొంగిపోతున్నాయి....!!

అవి... నేను ఇంటిపట్టునే ఉంటోన్న రోజులు... అయితే మిగతా రోజుల్లో ఉండరా ఏంటీ? అని అడగకండి. అంటే నేను ఏ ఉద్యోగమూ చేయకుండా ఇంట్లోనే ఉంటున్నానండి అంతే...!!

అబ్బా...! ప్రారంభంలోనే విషయం పక్కదారి పడుతోందే..? పోన్లేండీ... అదలా వదిలేద్దాం.. ఇందాక చెప్పినట్లు నేను ఇంటిపట్టునే ఉంటోన్న రోజుల్లో టీవీ అంటే మహా పిచ్చి. అలాంటిలాంటి పిచ్చి కాదండి బాబూ... ఏ ఒక్క సీరియల్‌ (భాషా భేదాలు నాకసలే లేవు సుమా.. మరీ సీరియల్స్ విషయంలో...)ను కూడా వదలకుండా చూసేదాన్ని.

ఎంత పక్కా ప్రణాళికతో ఉండేదాన్నంటే... టీవీ సీరియల్స్ టైమింగ్స్‌ను బట్టి ఆయా పనులకు సమయాన్ని కేటాయించుకునేదాన్ని. చాలా బాగా నచ్చిన, మనసుకు హత్తుకునేలా ఉండే సీరియల్స్‌ను కళ్ళప్పగించి మరీ చూసేస్తుంటాన్లేండి. అలాంటి సమయంలో ఏ పనీ ముట్టుకునేది లేదు. కాస్త ఫర్వాలేదు అనుకునే సీరియల్స్ వచ్చేటప్పుడు మాత్రం వాటిని చూస్తూ మిగతా పనులు చేసుకునేదాన్ని.

ఆహా... ఈరోజు చూడకపోయినా ఫర్వాలేదు అనుకునే సీరియల్స్ టైమింగ్స్‌లో మాత్రం బయటపనులు చూసుకునేదాన్ని. కొన్ని ఛానెల్స్‌లో శని, ఆదివారాలు సీరియల్స్ తక్కువగా వచ్చే సమయంలో వారం మొత్తంలో చేయకుండా అట్టిపెట్టిన పనులను ముగించేయడం అలవాటుగా మారిపోయింది.

ఇంతకూ విషయానికి రాకుండా నా టీవీ సీరియల్స్ సోది చెప్పేస్తున్నాను. మీకు సోదిలాగా ఉందేమోగానీండి. నాకు మాత్రం రోజూ అలాగే గడిచిపోయేది మరి. మా ఆయన ఆఫీసుకు వెళ్ళి, మళ్ళీ తిరిగి వచ్చేదాకా నాకు అవే నేస్తాలు కాబట్టి వాటిమీద నాకు చాలా ప్రేమ (ఒక్కోసారి మా ఆయన్ని కూడా పట్టించుకోనంత) సుమా..!!

వందల ఎపిసోడ్లయినా ఆగని టీవీ సీరియల్స్ లాగే... రోజులలా గడుస్తున్నాయి. ఒకరోజు నాకిష్టమైన "చక్రవాకం" సీరియల్ వస్తోంది. అందులో ప్రధాన పాత్ర "ఇక్బాల్" చనిపోయే సన్నివేశం వస్తోంది. ఆ సీరియల్‌లో ఇష్టమైన ఆ పాత్ర చనిపోతుంటే ఓ వైపు గుండె తరుక్కుపోతోంది. కళ్ళలోంచి నీళ్ళు కారిపోతున్నాయి. కళ్ళముందు టీవీ కూడా కనిపించలేనంతగా ఏడ్చేస్తున్నాను.

అంతగా ఏడుస్తున్నా... ఏదో మర్చిపోయానే అనుకుంటూ గుర్తుకు తెచ్చుకునే ప్రయత్నం చేస్తూనే, టీవీ ముందు నుంచి మాత్రం కట్టుకదలలేదండి. అమ్మతోడు. ఇంతలో ఏదో మాడుతున్న కమురు వాసనతో ముక్కుపుటాలు అదిరిపోతున్నాయి.

అయ్యో...! అంటూ ఒక్క పరుగున చేతిలో రిమోట్ ఏమాత్రం వదలకుండా మరీ... కిచెన్‌లోకి (గుర్తొచ్చేసింది లెండి) పరుగెత్తాను. చూస్తే ఏముందీ... స్టవ్ పైన పాలుపెట్టి మరిచిపోయాను. అవి పొంగిపోతున్నాయి. స్టవ్‌ను ఆపేసేందుకు శతవిధాలా ప్రయత్నిస్తున్నాను. సాధ్యం కావటం లేదు. పాలేమో పొంగిపోతున్నాయి.

అబ్బా... ఎంతసేపు సాగదీస్తారు. ఏముంది స్టవ్‌ను ఆపేసేందుకు కుదరటం లేదా...? స్టవ్ ఆన్ అండ్ ఆఫ్ బటన్‌ను కుడివైపుకు తిప్పేస్తే సరిపోదా..! అంటారేమో...? అక్కడే ఉందండీ తిరకాసంతా...! నేను స్టవ్‌‌ను ఆపేసేందుకు కుస్తీలు పడుతున్నాను. ఓ వైపు టీవీలో సీరియల్ కాస్తా అయిపోతోంది. ఒకటే టెన్షన్. పాలు ఇంకా పొంగుతూనే ఉన్నాయి.

ఇదిగో ఇదేం బాగాలేదు.. ఇంతకీ ఏం చేశారో చెబుతారా.. లేదా..? అంటూ అలా కోపంగా చూడకండే... చెప్పేస్తున్నాను. టీవీ రిమోట్‌తో నేను స్టవ్‌ను ఆపడానికి ప్రయత్నిస్తున్నానండి. ఎంతసేపు రెడ్ బటన్ నొక్కినా స్టవ్ ఆగడం లేదు. ఆ క్షణంలో నేను ఏం చేస్తున్నానో నాకే తెలియటం లేదు. తిట్టుకుంటూ ఏమయ్యింది ఈ స్టవ్‌కు అనుకుంటూ రిమోట్ బటన్‌ను విపరీతంగా నొక్కేస్తున్నాను. పాలు పొంగి పొంగి స్టవ్ కాస్తా ఆగిపోయింది. హమ్మయ్య ఇప్పటికైనా ఈ రిమోట్ పనిచేసింది అనుకుని గ్యాస్ రెగ్యులేటర్‌ను ఆఫ్ చేసి మళ్ళీ "చక్రవాకం"లో లీనమయ్యాను.

సీరియల్‌లో ఇక్బాల్ చనిపోతాడా... లేదా...? అనేది ఇంకా సస్పెన్స్‌గానే ఉంది.. తరువాయి రేపు చూడండంటూ సీరియల్ ఆరోజుకు అయిపోయింది. మళ్ళీ ఇంకో సీరియల్‌ వచ్చే గ్యాప్‌లో కిచెన్లోకి రాగానే ఇందాకటి పాలు పొంగిన విషయం గుర్తుకొచ్చింది. ఊరికే పాకెట్ పాలు పోయాయి. రేపు పెరుగుకు ఏంచేయాలబ్బా... అనుకుంటూ స్టవ్ ఆపేందుకు నేను చేసిన ప్రయత్నం, స్టవ్ ఆరిపోయిన వైనం అన్నీ లీలగా మెదిలాయి.

అంతే ఇంట్లో ఒక్కదాన్నే పిచ్చి పిచ్చిగా నవ్వుకోవడం మొదలెట్టాను. ఎంత సీరియల్ పిచ్చైతే మాత్రం అంతలా ఇదైపోవాలా? ఇంత చోద్యం ఎక్కడైనా జరిగుంటుందా...? "గ్యాస్‌స్టౌవ్‌ను టీవీ రిమోట్‌తో ఆపటమా..." నా తింగరిపనికి నాకే పట్టరాని కోపం, ఆ తరువాత తెరలు తెరలుగా నవ్వు దోబూచులాడాయి.

ఆ రాత్రి మా ఆయన ఇంటికి రాగానే జరిగిన తంతునంతా వివరించి చెప్పేసరికి... విన్నంతసేపు విని నావైపు అదోలా చూసి పడి పడి నవ్వారు. అయినా నీకు బుర్ర అనేది ఉంటేగా...? ఆ టీవీ సీరియల్స్ అన్నీ ఈ పాటికి నీ బుర్రని కొంచెం కొంచెంగా తినేస్తున్నాయి. ఆ సీరియల్స్ చూసే నీకు ఆపాటి తెలివితేటలు ఉంటాయిలే...! అంటూ నవ్వుతూనే ఉన్నారు. నేను లోలోపల నవ్వుకుంటూనే బయటికి మాత్రం ఉడుక్కుంటూ మా ఆయనవైపు గుర్రుగా చూస్తుండిపోయాను.

ఆ తరువాత మా ఇంటికి తెలిసినవారు, బంధువులు, స్నేహితులు ఎవరొచ్చినా సరే... మా ఆయన మాత్రం నేను చేసిన తింగరిపనిని పొగిడి పొగిడి మరీ చెప్పేవారు. అప్పట్లో తానలా చెబుతుంటే నాకు చాలా కోపం వచ్చేది. అయితే ఇప్పుడు కూడా ఆరోజు సంఘటన గుర్తొస్తే మాత్రం నవ్వాపుకోలేను....!!