Pages

Tuesday, 25 January 2011

నువ్వు + నేను = ........ ?

 
అలుపే లేని అలను నేను
విరుచుకుపడే కెరటానివి నీవు

అల ఎప్పుడూ ఒడ్డును
అంటిపెట్టుకునే ఉంటుంది

కెరటానికి కోపం వస్తేనే
ఒడ్డును పలుకరిస్తుంది

అల అంటిపెట్టుకున్నా..
కెరటం కోపగించుకున్నా..

ఆ ఒడ్డు మాత్రం స్థిరంగా..
ఎప్పటికీ అలాగే ఉంటుంది

ఆ ఒడ్డు పేరే అను"బంధం"

యుగాలు మారినా
తరాలు మారినా
అది మాత్రం మారదు
తన ఉనికిని కోల్పోదు...!!!

Monday, 17 January 2011

బొట్టూ, కాటుకతో తరలివచ్చిన "సంక్రాంతి లక్ష్మి"

ఎప్పుడూ బస్ ప్రయాణంలో... మొబైల్ ఫోన్లో ఎఫ్ఎం పెట్టుకుని వింటుండే నేను, ఈరోజు కాస్త భిన్నంగా ఏదైనా పుస్తకం చదవాలనుకుని ముందుగానే బ్యాగులో సర్దుకున్నాను. పండుగ సెలవులు కావడంతో రోడ్లంతా నిర్మలంగా, ప్రశాంతంగా ఉన్నాయి. ఆ ప్రశాంతతలోనే, బస్సులో కూర్చున్న నేను మెల్లిగా పుస్తకం తెరిచాను.

పుస్తకం అటు నుంచీ ఇటూ, ఇటు నుంచీ అటూ తిరగేసిన నాకు... "అమృతం కురిసిన రాత్రి" అంటూ ఓ కథ నాకు స్వాగతం పలికింది. అంతే ఒక్కసారిగా కథలో లీనమైపోయాను. చదువుతుండేకొద్దీ నా మనసులో ఎక్కడలేని సంతోషం, ఒక రకమైన భావోద్వేగం కమ్ముకున్నాయి.

పల్లెలో టీచర్‌గా పనిచేస్తుండి, రిటైరైపోయిన ఓ పెద్దాయన... కొడుకు ఉంటుండే భాగ్య నగరానికి వచ్చి అపార్ట్‌మెంట్‌పై నిల్చుని వెన్నలను ఆస్వాదిస్తూ ఉంటాడు. "అయ్యో.. మంచులో నిల్చున్నారేంటీ, కిందికి దిగిరండి. లేదంటే రొంప చేస్తుందంటున్న" భార్య పిలుపుతో ఉలిక్కిపడి ఈ లోకంలోకి వస్తాడాయన.

వెంటనే.. "తులసీ.. ఓ పెద్ద క్యారేజీ సెట్ తీసుకొచ్చి, అందులోని గిన్నెలన్నింట్లోనూ వెన్నెల నింపి, కిందికి తీసుకెళ్లి అబ్బాయికీ, కోడలికి, మనవడికి గోరుముద్దల్లాగా తినిపించకూడదూ.." అని ఆమెనడుగుతాడు. "చాల్లేండి సంబరం. భావుకత చాలించి కిందికి దిగిరండి, వెన్నెల్లి చూస్తే చాలు మరీ చిన్నపిల్లాడైపోతారు.." అంటూ సున్నితంగా హెచ్చరిస్తుందామె.

నిజంగా... వెన్నెల గురించి అంత భావుకతగా మాట్లాడిన ఆయన తీరు, ఆమె సమాధానం.. చదివిన నాకు ఎక్కడలేని ఆనందం, ఒక రకమైన తృప్తి కలిగాయి. "తల్లిదండ్రులు ఉద్యోగ జీవితాలతో, పిల్లలు చదువుల భారంతో సతమతమయ్యే నేటి స్పీడ్ కాలంలో ఇలాంటి ఫీలింగ్స్‌కు కూడా తావుందా..?" అన్న ప్రశ్న నాకే కాదు, కథలోని ఆ పెద్దాయనకు కూడా.

ఇంటికి రాగానే కొడుకు లాప్‌టాప్‌తోనూ, కోడలు టీవీతోనూ, మనుమడు మొబైల్‌ఫోన్‌తోనూ బిజీగా ఉండటం చూసి అందరి ముఖాలను మార్చి, మార్చి చూస్తుండే తన భార్య అవస్థ గుర్తొచ్చిందేమో ఆయనకు.. ఆ వెన్నెల రాత్రుల్లో అపార్ట్‌మెంట్ లైన్‌మెన్‌కు డబ్బులిచ్చి ఎవరికీ తెలియకుండా కరెంట్ తీసేయమని చెప్పేస్తాడు.

అనుకున్నట్లుగానే కరెంట్ పోవడం... అపార్ట్‌మెంట్‌లోని పిల్లా, జెల్లా, చిన్నా, పెద్దా అందరూ బిలబిలమంటూ టెర్రస్ పైకి చేరుకోవటం జరిగిపోతాయి. ఆ టెర్రస్‌మీద అక్కడ ఆ పెద్దాయన, తులసమ్మ ఇద్దరూ మనవడికి తమ కొడుకు చిన్నప్పటి సంగతులు, చిన్న చిన్న కథలు చెబుతూ, తమషా విషయాలు వచ్చినప్పుడు నవ్వుతూ.. వారు తమని తామే మైమరచిపోతారు.

ఆ తరువాత, వెంట వెంటనే... అదే టెర్రస్ పైన మనసును కదిలించివేసే అనేక సంఘటనలతో మేలుకున్న స్పీడ్ మనుషులందరిలోనూ ఇన్నాళ్లు తాము మరమనుషులుగా బ్రతుకుతున్నామన్న భావనను కలిగించి, వాళ్ల కళ్లు తెరిపించేలా ముగుస్తుందీ కథ.

ముఖ్యంగా ఆ అపార్ట్‌మెంట్లోనే ఉండే ఓ పెద్దావిడ... "ఉండడర్రా పిల్లలూ... అలసిపోయి ఉంటారు" అంటూ గోంగూర, నెయ్యి కలిపిన వేడి వేడి అన్నం తీసుకొచ్చి అందరి చేతుల్లో తలో ముద్ద పెడుతుంది. అది తిన్న వారందరూ ఆ చల్లటి వెన్నెల్లో అమృతంలాగా భావించి తృప్తిగా తిని అక్కడే కబుర్లు చెప్పుకుంటూ నిద్రపోతారు... ఈ కథ కంచికి మనం కిందికి...

పొద్దున్నే... అదీ పండుగ రోజున మంచి కథ చదివాననిపించింది. పట్టణాల్లో ఉద్యోగ జీవితాల్లో, ఉరుకుల పరుగులతో వెనుక ఎవరో తరుముతున్నట్లుగా పరుగులు తీసే అందరూ తప్పకుండా ఈ కథ చదివితే బాగుండుననిపించింది. మరబొమ్మల్లాగా పని చేసుకుపోయేవారు, ఖచ్చితంగా ఆలోచించాల్సిందే కదా...!

ఏదో తెలియని ఆనందంతో నవ్వుతూ చూద్దును కదా.. నా ఎదురుగా ఓ విదేశీ మహిళ నిల్చుని ఉంది. అప్పటికే సంతోషంతో ఉన్న నేను, ఆమెని చూడగానే మరింత సంతోషానికి లోనయ్యాను. అలాగని ఆమె ఎవరో నాకు తెలియదు. కానీ ఆమె రూపం, అలంకరణ నన్ను బాగా ఆకట్టుకున్నాయి. ఓస్.. విదేశీ మహిళ ఎలా ఉంటుందిలే... టీషర్టు, ఫ్యాంటుతోనో, మరేదో డ్రస్‌తోనో ఉండి ఉంటుందిలే అనుకుంటున్నారేమో..!

అయితే మీరు పప్పులో కాలేసినట్లే..! చూడచక్కగా ఉన్న ఆమె నుదుటిమీద ఎర్రటి బొట్టు, పాపిట్లో సింధూరం, కళ్లకు కాటుకతో, నున్నగా దువ్వుకుని.. చక్కగా జడ వేసుకుని హాయిగా నిల్చుని అటూ, ఇటూ చూస్తోంది. నిజంగా ఆమె చూడ్డానికి ఎంత బాగుందో తెలుసా..?

అసలే తెల్లని మేనిఛాయ, ఆపైన కుంకుమ బొట్టు... అన్నింటికంటే ముఖ్యమైన విషయం ఏంటంటే... చక్కగా చీరకట్టుకుంది. ఎంత చక్కగా అంటే, మనం కూడా అంత బాగా కట్టుకోలేమేమో అన్నంతగా... భారతీయతకే కొత్త అర్థాన్నిస్తున్న ఈ విదేశీ మహిళ కట్టూ, బొట్టూ... ఫ్యాషన్లకు అలవాటు పడిన భారతీయ వనితలకు ఏదో చెబుతున్నట్లుగా లేదూ...!

పొద్దుటిపూట, అదీ పండుగ రోజున ఓ మంచి సందేశంతో కూడిన కథను చదివి, ఆనందంలో మునిగి ఉన్న నన్ను... చక్కగా, సంప్రదాయబద్ధంగా కనిపించిన విదేశీ మహిళ ఆకర్షణీయమైన రూపం "సంక్రాంతి లక్ష్మి" ఈమే కాదుగదా.. అనే సందేహంలో పడేసింది కూడా...!!

Friday, 7 January 2011

మా రాజు - నోరు జారాడు...!!


"డేయ్ అంద డబ్బా కొండువాడా... (రేయ్ ఆ డబ్బా తీసుకురా).. పెరియమ్మా ఇవన్ పారూ ఎన్నై అడికిరా... (పెద్దమ్మా వాడు చూడూ నన్ను కొడుతున్నాడు)" అంటూ పక్క పోర్షన్‌లోంచి గట్టిగా మాటలే మాటలు.. బాల్కనీ అంతా గిజగిజా జనాలు నిల్చోనున్నారు. ఒకటే సందడి.
ఆ రోజు రాత్రి పడుకోబోయే ముందు.. "రేపు ఆదివారం కాబట్టి నన్ను ఎవరూ లేపకండి. ఇవ్వాళైనా బాగా నిద్రపోవాలి" అంటూ మావారినీ, మా అబ్బాయినీ హెచ్చరించి మరీ పడుకున్న నాకు పక్కింటి గోలతో ఆరుకూడా కాకుండానే మెలకువ వచ్చేసింది.

గత వారం రోజుల నుంచీ ప్రశాంతంగా, ఎలాంటి శబ్దాలూ లేకుండా నిశ్శబ్దంగా ఉన్న మా పక్క పోర్షన్‌లో ఒకటే హడావిడి. అస్సలే భోరున కురుస్తున్న వర్షం శబ్దానికి తోడుగా పక్కింట్లోంచి వస్తున్న చప్పుళ్లతో.. "అబ్బా ఏంటీ నస, ఎమైనా సరే నిద్రపోవాల్సిందే..." అనుకుంటూ ముసుగుతన్ని మళ్ళీ పడుకున్నాను.

ఓ ఐదు నిమిషాల తరువాత ఎవరో తలుపును దబదబా బాదుతున్నారు. అసలే నిద్రపట్టక చిరాగ్గా ఉన్న నేను, "ఈ రోజు నా చేతిలో అయిపోయారే అనుకుంటూ..." విసురుగా వెళ్లి తలుపు తీశాను. ఎదురుగా ఒకామె నవ్వు మొహంతో "ఇన్నేకి పాల్ కాసరోం.. ఇన్నూం సామాన్ కొండువర్‌లే.. చిన్న పాత్రం ఒన్నుం తరింగలా" (ఈరోజు పాలు కాస్తున్నాం. ఇంకా సామాన్ తీసుకురాలేదు. చిన్నపాత్ర ఒకటి ఇస్తారా) అని అడిగింది.

ఓహో పక్కింట్లోకి కొత్తగా అద్దెకు దిగినారన్నమాట అని మనసులో అనుకుంటూ... "ఇందాంగే" (ఇదుగోండి) అంటూ నవ్వుతూ పాత్ర ఇచ్చాను. ఎలాగూ నిద్ర చెడిపోయింది ఇప్పుడు పడుకున్నా నిద్ర రాదు. సర్లే పనులైనా త్వరగా ముగించి మధ్యాహ్నం అయినా పడుకోవచ్చులే అనుకుంటూ పనుల్లో పడిపోయాను.

ఎవరినైతే దబాయించి, బెదిరించి రాత్రి పడుకున్నానో.. ఆ శాల్తీలు రెండూ మాత్రం 11 గంటలు అవుతున్నా నిద్ర లేవలేదు. ఆదమరిచి నిద్రపోతున్న వాళ్లను చూసి కుళ్లుకుంటూ వంటపని చేయసాగాను. ఇంతలో మావాడు లేచి అమ్మా... కాఫీ అంటూ అరిచాడు. కాఫీ చేసి తీసుకెళ్లి ఇవ్వగానే.. "ఏంటమ్మా బాల్కనీలో ఒకటే గోల" అని అడిగాడు.

"ఆహా.. ఆ గోల తమరికి ఇప్పుడే వినిపిస్తోందా.. ఉదయం నుంచీ ఆ గోలను భరిస్తూనే ఉన్నాను తండ్రీ. పక్కింట్లోకి కొత్తగా అద్దెకు దిగారట. పాలు కాస్తున్నారు" అని చెప్పాను. "ఆహా.." అంటూ మావాడు పేపర్లో మునిగిపోయాడు. ఇంతలో మా ఆయన లేచి "టిఫిన్ అయ్యిందా" అన్నాడు. "అయ్యింది మహాప్రభో తమరు అన్ని పనులూ ముగించుకుని రండి, ఆరగించుదురుగానీ..." (ఈయనదో గోల.. ఎప్పుడైతే ఆ షుగర్ జబ్బు వచ్చిందోగానీ.. లేచీ లేవగానే ఆకలేస్తుంది అంటూనే నిద్ర లేస్తారు) అన్నాను.

"ఏంటీ పొద్దున్నే భలే వేడిగా ఉన్నావు.. ఏంటి సంగతి" ఆరా తీశాడు మా ఆయన. "ఆ ఏముంది పక్కింట్లోకి కొత్తగా వచ్చారట పాలు కాస్తున్నారు. అయినా ఇన్నేళ్లుగా మనం ఇక్కడ ఉంటున్నాం.. ఓ ఇల్లు మారి, ఇంకో ఇంటికి వెళ్ళేటప్పుడు ఏదో నామ్ కే వాస్తే లాగా పాలు కాస్తాం కదా... వీళ్ళేంటో మరీ విచిత్రంగా మందలు మందలుగా జనాలు, ఒకటే గోల.. ఏవేవో చేస్తున్నారు. అద్దె ఇంట్లోకి దిగుతూ.. ఏదో సొంతంగా ఇల్లు కట్టి, ఆ ఇంట్లో పాలు పొంగిస్తున్నట్లుగా చేస్తున్నారు" చిరాగ్గా అన్నాను.

"సర్లే.. మనలాగే అందరూ ఉండాలంటే కుదురుతుందా. అసలే అరవమేళాలు.. వాళ్లలాగా మనం కూడా టెనెంట్స్ మాత్రమే, మనకెందుకు చెప్పు" అంటూ మా ఆయన బాత్రూంలో దూరిపోయాడు. అవును నిజమే కదూ అనుకుంటూ.. అబ్బా రోజంతా ఇలాగే మూడీగా ఉంటే బాగుండదు, మూడ్ మార్చుకోవాల్సిందేనని నిర్ణయించుకుని, చిన్నగా పాడుకుంటూ వంటింట్లోకి వెళ్ళాను.

పక్కింట్లో హడావిడి మాత్రం తగ్గలేదు. వర్షం పడుతున్నా ఎవరో జనాలు వస్తూనే, వెళ్తూనే ఉన్నారు. పాలూ, పండ్లు తీసుకుని ఆ ఇంటావిడ మాకు ఇచ్చి వెళ్లింది. మధ్య మధ్యలో కూడా అవి కావాలి, ఇవి కావాలి అంటూ వస్తువులు పట్టుకెళ్తూనే ఉన్నారు. మొత్తానికి ఆ రోజు అలా గడిచిపోయింది.

మరుసటి రోజు పక్కింట్లో దిగిన అతను మా ఆయన్ని పిలిచి పరిచయం చేసుకున్నాడు. "నిన్న ఒకటే హడావిడిగా ఉండి పరిచయం చేసుకోవటం కుదర్లేదు సర్.." అంటూ, తన భార్యను కూడా పిల్చి పరిచయం చేసుకున్నాడు. మా ఆయన నన్ను కూడా పరిచయం చేశాడు. మొత్తానికి పరిచయ కార్యక్రమాలు అయ్యాక మెల్లిగా మొదలెట్టాడతను.

"ఎక్కడెక్కడో వెదికాం. ఇలాంటి ఇల్లు దొరకలేదు. మొత్తానికి మంచి ఇల్లే దొరికింది" అంటూ ఓనర్ గురించీ, పక్క ఇళ్లవాళ్ల గురించీ, కింద పోర్షన్లలో ఉండేవారి గురించి, చుట్టుప్రక్కల అంగళ్లు, బస్టాండు.. వివరాలన్నీ ఆరా తీశాడు అతను.

"అది సరేనండీ.. ఇంటి అద్దె ఎంతని ఓనర్ చెప్పాడు?" అంటూ మావారు అడగ్గా... "4 వేలు సార్.. అడ్వాన్స్ 40 వేలు" అన్నాడు.

"ఆహా.. అలాగా..! మా ఇల్లు 3 వేలే, 25 వేలే అడ్వాన్స్ ఇచ్చాం.." అంటూ మావారు నోరు జారనే జారారు - షరామామూలుగా.

"అవునా అలాగా.. సేమ్ మీ ఇల్లంతే కదా మా ఇల్లు కూడా ఉంటుంది. మరి మాకెందుకు ఓనర్ ఎక్కువ అద్దె చెప్పాడు?" అంటూ అతను వెంటనే ప్రశ్నించాడు.

మా ఆయన్ని మెల్లిగా గిల్లిన నేను కల్పించుకుంటూ... "మరేంలేదులెండి.. మేము చాన్నాళ్లుగా ఉంటున్నాం కదా.. మాపైన ఓనర్‌కు నమ్మకం ఎక్కువలెండి. ఇన్నిరోజులుగా నమ్మకంగా ఉంటున్నాం కాబట్టే అద్దె పెంచలేదు" అన్నాను.

"ఓహో.. అప్పడియా?" అంటూ అతను వెళ్లిపోయాడు.

అతను అలా వెళ్లగానే.. "మీ నోట్లో ఏదీ దాగదా...? అతను వెళ్లి ఓనర్‌ను నిలదీస్తే.. మనల్ని కూడా అద్దె ఎక్కువ ఇవ్వమని అడుగుతాడులే ఉండు..." అంటూ కోప్పడ్డాను.

"అవును నిజమే.. ఏదో అలా వచ్చేసింది." అంటూ సర్దుకున్నారు మావారు.

పక్క పోర్షన్ ఖాళీ అవుతున్నప్పుడే మేం కాస్త భయపడ్డమాట వాస్తవం. ఈసారి అద్దెకు వచ్చేవాళ్లు ఎక్కువ ఇస్తే మమ్మల్ని కూడా అద్దె ఎక్కువ ఇవ్వమని అడుగుతాడేమో అనుకున్నాం. ఇప్పుడేమో ఈయన ఇలా నోరుజారారు. ఏమవుతుందో ఏమో అనుకుంటూ.. అలా రెండు రోజులు గడిచిపోయాయి.

మేం భయపడినట్లుగానే... సాధారణంగా ఇంటివైపు కన్నెత్తి చూడని మా ఇంటి ఓనర్.. పొద్దున్నే ప్రత్యక్షమయ్యాడు. అప్పటికే మా ఆయన ఆఫీసుకు వెళ్లిపోయారు. మా అబ్బాయి ఆఫీసుకెళ్లేందుకు బయల్దేరుతూ బాల్కనీలో ఓనర్ని చూసి "అమ్మా.. అంకుల్" వచ్చారు అన్నాడు.

"రండి సర్.. బాగున్నారా..?" లోపల గుబులుగా ఉన్నా, బయటికి మాత్రం నవ్వుతూ ఆహ్వానించాను.

"ఏంటి సర్ ఎప్పుడూ ఇటువైపు రారు, ఏంటి విషయం?" అని అడిగాను.

"ఒన్నుం ఇల్లే మా.. ఎనకు వీడు వేండుమ్ (ఏం లేదమ్మా.. నాకు ఇల్లు కావాలి)" అన్నాడు.

"అదేంటి సర్.. ఇలా సడెన్‌గా చెబితే ఎలా?" అన్నాను.

"సడెన్‌గా ఏమీ లేదమ్మా.. ఇంకో రెండు నెలల్లో ఖాళీ చేస్తే చాలు. మా చెల్లెలు ఇల్లు కావాలంటోంది. పిల్లల స్కూలు ఇక్కడికి దగ్గర్లోనే. అందుకే ఇక్కడికి రావాలంటోంది." అన్నాడు.

"అదేంటి సర్.. పక్కింట్లోకి ఎవరు కొత్తగా వచ్చినా మీరు ఇలాగే చెబుతున్నారు. పోయిన సంవత్సరం కూడా ఇలాగే అన్నారు. ఇప్పుడు మళ్లీ ఇలా అంటున్నారు..?" బాధగా అన్నాను.

"నేను ఆ తరువాత ఎప్పుడైనా ఇలా అడిగానా.. నాకు ఇల్లు అవసరం ఏం చేయమంటారు. అయినా ఇది నా ఇల్లే కదా, మీరు ఎన్నేళ్లు ఉన్నా, ఖాళీ చేయాల్సిందే కదా.." అన్నాడు.

"అదీ నిజమేలెండి.. ఆయన ఇంటికి రాగానే చెబుతానులెండి" అన్నాను.

ఓనర్ వెళ్లాక మా ఆయనకు ఫోన్ చేసి విషయం చెప్పాను. ఆ రోజు తమరు కంట్రోల్‌గా ఉండి ఉంటే ఈ పరిస్థితి వచ్చేది కాదని దెప్పాను.

ఏదో ఆవేశంలో మా ఆయనపై కోప్పడ్డానుగానీ.. మా ఓనర్ ఓ విచిత్రమైన మనిషి.. తాను రెంట్ పెంచాలనుకుంటే అదే విషయం నేరుగా చెప్పడు. నేరుగా చెబితే ఇష్టమైతే ఉండటమో లేకపోతే వెళ్లిపోవడమో చేస్తాం. కానీ ఆయన ఏకంగా ఇల్లే ఖాళీ చేసేయమంటాడు. అదే ఆయన స్పెషాలిటీ.. అలా చెబితే మన పరిస్థితులను బట్టి అతన్ని బ్రతిమలాడుకోవాలి. లేదంటే పారిపోవాలి.

ఇప్పటికి ఇలా రెండుసార్లు అలాగే చేశాడు. అందుకే పక్కింట్లో ఎవరైనా ఖాళీ చేస్తే, మాకు ఆ రోజునుంచే గుబులు మొదలవుతుంది. మేం భయపడినట్టుగానే ఈసారి కూడా అలాగే చేశాడు. ఇక మళ్లీ అతగాడిని బ్రతిమలాడుకోవాలి అనుకుంటూ తలపట్టుకుని కూర్చున్నా. బుర్ర అస్సలేం బాగలేదు.. వేరే ఇల్లు చూసుకుందామా, లేదా ఇక్కడే ఉందామా.. అనుకుంటూ పరిపరివిధాలుగా ఆలోచిస్తూ ఉండిపోయా.

ఆ తరువాత ఓ వారం రోజులపాటు ఓనర్ ఇంటిచుట్టూ ప్రదక్షిణ చేస్తేగానీ... ఆయనగారు ఆ ఇంట్లో మేం ఉండేందుకు ఒప్పుకోలేదు. రెంట్ పెంచటమేగాకుండా, అడ్వాన్స్ కూడా ఎక్కువ తీసుకున్నాడు. అదీ ఓ సంవత్సరం రోజుల వరకు మాత్రమే. ఆ తరువాత ఖచ్చితంగా చెప్పిన రోజున ఖాళీ చేయాలనే కండీషన్‌తో ఒప్పుకున్నాడు.

ఇవండీ మా అద్దె ఇంటి కష్టాలు.. ముఖ్యంగా మా ఆయన నోరుజారటంవల్ల వచ్చిన కష్టాలు.. ఈ మహానగరంలో ఓ పద్నాలుగేళ్లుగా అద్దె ఇంట్లోనే గడుపుతున్న మాకు... ఇల్లు మారాల్సిన ప్రతిసారీ ఇలాంటి కష్టాలే. అందుకే ప్రతిసారీ.. చదువులేకపోయినా, ఎలాంటి ఉద్యోగం లేకపోయినా రెండు మూడు పోర్షన్లు ఉండే ఓ సొంత ఇల్లు ఉంటే ఎంత బాగుంటుంది అనుకోని రోజు లేదంటే నమ్మండి. ఎందుకంటే.. ఈ రోజుల్లో సొంత ఇల్లే ఓ బంగారుబాతు లాంటిది. అది ఉంటే చాలు డబ్బులే.. డబ్బులే...!! ఆ బంగారుబాతు ఉన్నవాళ్లంతా మహారాజులే...!!

Thursday, 6 January 2011

ఓ అబద్ధం.. మరో జ్ఞాపకం...!!

అటుచూడు…
ఓ అందమైన అబద్ధం
రెండు చేతులనూ
గుండెలపై వేసుకుని మరీ
నిత్య నూతనమైన విశ్రాంతితో
నిద్రపోతున్నట్లుగా కనిపిస్తోంది

ఇటుచూడు…
ఓ మరపురాని జ్ఞాపకం
ముసిముసి నవ్వులను
పెదవులపై పూయిస్తూ…
జ్ఞాపకాల తీరానికి
పదే పదే తీసుకెళ్తూ...
గుండెగదిలో సవ్వడి చేస్తూ
గిలిగింతలు పెడుతోంది…!

Tuesday, 4 January 2011

నా పాప కోసం...!!

ఇంకా పుట్టని నా పాప కోసం
ఆశల సౌధాలెన్నింటినో కట్టేశా...


బుల్లి బుల్లి చేతులతో
బోసినవ్వులు రువ్వుతుండే
బొమ్మలాంటి బుజ్జాయిని
పాలబుగ్గల పసిపాపాయిని
తనివితీరా ముద్దాడాలని
లాలిపాడుతూ జోకొట్టాలని...


చందమామను చూపిస్తూ
గోరుముద్దలు తినిపించాలని 

వచ్చీరాని మాటలతో
చిలుక పలుకలు పలుకుతుంటే
పగలబడి నవ్వాలనీ
తప్పటడుగులు వేస్తూ
నడక నేర్చుకుంటుంటే
దగ్గరుండి దారి చూపించాలనీ...


జీవితం ప్రతి దశలోనూ
చుక్కానినై నడిపించాలనీ
అచ్చం అమ్మలాగున్నావే తల్లీ
అని అందరూ అంటుంటే
మురిసి మైమరచి పోవాలనీ
ఎన్నో, ఎన్నెన్నో ఆశలు...


కానీ,
నా పాప చేసుకున్న పుణ్యమో
ఆ దేవుడు ఇచ్చిన వరమో...
తాను పుట్టకుండానే బ్రతికిపోయింది
                                                                                                       నా పొట్టలో పుట్టనందుకు కాదు..
                                                                                                       ఈ పాడులోకంలోకి రానందుకు....!!!