అమ్మ ఎక్కడికీ వెళ్ళదు

(గుర్తులేదు కానీ, సంవత్సరం లేదా రెండేళ్ళు అయ్యిందనుకుంటా.. ఆంధ్రజ్యోతి వారపత్రికలో చదివిన, మనసును కదిలించే ఈ "అమ్మ కవిత" మీకోసం)

తమ్ముడు తడిసిపోతున్నాడు
ధారలుధారలుగా కురుస్తున్నాడు
అమ్మ వెళ్లిపోయిందని తల్లడిల్లిపోతున్నాడు

ఊదురుగాలికి చెల్లా చెదురవుతున్న
పిచ్చుకగూడులాగా...
లోపల్లోపలే దిగులుదిగులుగా పిగిలిపోతున్నాడు
ఉన్న చేతుల్ని వేలాడేసుకుని
దిగాలుగా మొగాలు పెట్టి అలా చూస్తుండగానే
అమ్మ టాటా చెప్పేసిందని
తమ్ముడు నిలువునా బీటలువారి పోతున్నాడు

మన పిచ్చిగానీ అమ్మ ఎక్కడికి వెళుతుంది?
అమ్మ మన చుట్టూనే ఉంటుంది
మనల్ని చుట్టుకునే ఉంటుంది
మన మెతుకులో మెతుకై వాతాపి జీర్ణం అంటూ
ప్రేమగా కడుపు తడుముతూనే ఉంటుంది

ఆకాశంలో ఉన్నా మనల్ని చూస్తూనే ఉంటుంది
గాల్లో ఉన్నా మనల్ని తాకుతూనే ఉంటుంది
మబ్బుల మంచెమీద కూర్చుని
మన బతుకు పంటకి కాపలా కాస్తుంది
ఏ నడి జాములోనే చుక్కల్ని వెంటేసుకుని
మన ఇళ్ల చుట్టూ రక్షణగా
వెలుగు రేఖల్ని గీసి వెళుతుంది అమ్మ

కురిసే వానజల్లులో చల్లని పిలుపు అమ్మే
విరిసే పూల నవ్వులో మమతల మకరందం అమ్మే
మనకు తెలీదుగానీ
ముత్యాల కిరణాలను కొంగునిండా నింపుకొని
మన గుమ్మాల ముందు గుమ్మరించిపోయేది అమ్మే...!

అమ్మ లేకుండా బతకడం నేర్చుకోమని చెప్పడానికే
ఏ కొండ చాటుకో వెళ్లి ఉంటుంది కానీ...
అమ్మ ఎక్కడికి వెళుతుంది?
బొమ్మలు కావాలని మారాం చేసే
మన పిల్లల కళ్ళల్లో మెరిసేది అమ్మ బొమ్మె కదా...!

తొలిపొద్దు వెలుగులో
చిగురాకుతో ముచ్చట్లు చెప్పే
మంచుబొట్టు నీడలో
బిడ్డల్ని దీవిస్తూ అమ్మ కదులుతూ ఉంటుంది

అమ్మ వెళ్లిపోయిందని
వాన నీటికి తడిసిన మట్టి గోడలా
లోలోపలే కొంచెం కొంచెం పెళ్లలు పెళ్లలుగా
విరిగిపోతున్నాడు తమ్ముడు
కన్నీటి పొరల మధ్య కానలేకున్నాడు కానీ...!
అమ్మ పక్కనే ఉంది కొడుకును నిలబెడుతూ.......!

అమ్మ ఎక్కడికి వెళుతుంది?
మహా అయితే
తాను పంచిన రక్తంలోకే తిరుగు ప్రయాణం కడుతుంది..........