ప్రేమ మేఘం వర్షించిందిలా..!!!

బాగా చిన్నప్పుడనుకుంటా

ఏదో కావాలని మారాం చేసేస్తుంటే

ఎన్నో విధాలుగా నచ్చజెప్పాడాయన

అయినా వింటేగా..

అంతే.. లాగి చెంపపై ఒకటిచ్చుకున్నాడు

ఎప్పుడూ భుజంపై ఎక్కించుకుని

ఊరంతా తిప్పుతుండే ఆ వ్యక్తికి

ఆ రోజునుంచీ మనసు మనసులో లేదు

రాత్రీ పగలూ ఒకటే ఏడుపు

ఆ పసిదానిపైనా నా ప్రతాపం

తనలో తాను తిట్టుకోని, గొణుక్కోని రోజులేదు

ముద్ద ముడితే ఒట్టు

తనను ఎత్తుకుని ఆడించే ఆ మనిషి

ఇలా కొడతాడని ఊహించని ఆ పసిమనసు

చెంపమీద వేళ్లగుర్తులు అచ్చుగుద్దినట్టు

ఆ రోజునుంచీ అతడి దగ్గరికెళితే ఒట్టు

మామూలుగా అయితే...

చూడగానే మీదికెక్కే ఆ పసిది

ఆ మనిషిని చూస్తేనే జడుసుకునేది

వారిద్దరి సయోధ్యకు చాన్నాళ్లే పట్టింది

ఓ రోజున జాగ్రత్తగా దగ్గరికి తీసుకుని

తినేందుకు ఒడినిండా కొనిచ్చి

ముద్దులాడుతూ క్షమించమన్నాడు

ఏమనుకుందో ఏమో

క్షమించేసింది, ఇకపై ఇలా చేయకని

ముద్దుతో మరీ వార్నింగ్ ఇచ్చేసింది...

తాత మనవరాళ్ల ఫైటింగ్ ఇలా సమాప్తం.....

మళ్లీ చాన్నాళ్ల తరువాత

ఎందుకోగానీ అదే చెంపపై

మళ్లీ వేళ్ల గుర్తులు అచ్చుగుద్దినట్లు

అయితే ఈసారి తాతవి కావు, నాన్నవి...

ఆ పసిది ఇప్పుడు యుక్తవయసు అమ్మాయి

చిన్నప్పుడు తాతపై ప్రకటించిన యుద్దమే

ఇప్పుడు నాన్నపై....

నాన్న పరిస్థితీ తాత పరిస్థితికంటే దారుణం

అయ్యో నా తల్లిని ఇలా కొట్టేశానేంటి

ఏడ్వని రోజు లేదు...

ముద్ద ముడితే ఒట్టు...

అర్థం చేసుకుందో ఏమో

తాతలాగే నాన్ననీ ముద్దుతో క్షమించలేదు

మౌనంగా, కళ్లతో క్షమించేసింది

అదే పెళ్లై అత్తారింటికెళ్లాక...

రోజూ చెంపపై

మొగుడి ప్రేమ ముద్రలు 

కాదు కాదు

చేతి వేళ్ల ముద్రలను

మౌనంగా భరించటం నేర్చుకుంది

అయినా ఎంతకాలం అలా...?

చిన్న దెబ్బకే అల్లాడిపోయిన

తాత, తండ్రుల్లాగా

ఇక్కడ ప్రేమ పంచడానికి

బుజ్జగించడానికి ఎవరూ

లేరన్న సత్యం మెల్లిగా బోధపడిందే ఏమో

మానసిక, శారీరక గాయాలకు

మందు ఇక్కడ లేదనుకుందో ఏమో

ఓ రోజు పుట్టిల్లు చేరుకుంది

బ్రతికినంతకాలం నీ కూతురుగా

ఇక్కడే ఉంటా...

ఇంత తిండి పెట్టండి చాలని

బ్రతిమాలింది ఆ తండ్రిని

కన్నీటి వరదై కరిగిపోయాడా తండ్రి

కానీ... లోకం నోటికి భయపడి

చావైనా, బ్రతుకైనా కట్టుకున్నోడితోనే

ఇక్కడొద్దని బయల్దేరదీశాడు

మెట్టినింట్లో కూతురిని అప్పజెపుతూ

అల్లుడి మాటలు నమ్మి

ఆమెకు బుద్ధిమాటలు చెప్పాడు

బంగారు తల్లిని బలి ఇస్తున్నాడని

ఆయనకు తెలియదాయె..

చావైనా, బ్రతుకైనా ఇక్కడేనా

మరి బ్రతుకుతూ చావటమెందుకైతే

అందుకే ఓరోజున ఆమె నావ తీరం చేరింది

తాత, తండ్రులపై గర్జించిన ప్రేమ మేఘం

చివరికలా వర్షించింది....

(ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం సంచికలో సామాన్యగారు రాసిన "మహిత" కథ చదివాక (నా చిన్నప్పుడు జరిగిన సంఘటనలూ కాసిన్ని గుర్తుకురాగా) బాధను ఎలా వ్యక్తపరచాలో తెలీక ఇలా...!!)